Της Κατερίνας Παγουλάτου. Στις 21 Αυγούστου, τη μέρα που η EBU «έκοψε» το σήμα της ΕΡΤ, έκλεισα την τηλεόραση τελείως.
Έτσι κι αλλιώς, αποκωδικοποιητή δεν έχω, ούτε σκοπεύω να αποκτήσω. Πάτησα το κόκκινο κουμπί και απενεργοποίησα τη θέση αναμονής.
Τώρα βλέπω τη μαύρη συσκευή να ασπρίζει μέρα με τη μέρα από τη σκόνη, και τα μεσημέρια, μετά τις τρεις, που ο ήλιος χτυπά κατάφατσα το σπίτι ακούω τα πλαστικά της να διαστέλλονται. Κρακ, κρακ, κρακ.
Μέχρι τις 21 Αυγούστου, στην Πάτρα και στο μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ελλάδας, βλέπαμε κανονικά το αναλογικό σήμα της ΕΡΤ στην τηλεόραση, χάρη στον Τάσο. Κάλυψε σε λίγες μέρες εκατοντάδες χιλιόμετρα μαζί με άλλους συναδέλφους τεχνικούς. Γύρισε τους πομπούς, από τα Καλάβρυτα μέχρι απέναντι στην Ερατεινή. Μετά τις 11 Ιούνη, εμείς βλέπαμε κανονικά ΕΡΤ. Ακούμε ΕΡΑ Πάτρας. Το δεύτερο «μαύρο» μάς προσγείωσε, γιατί ξεχάσαμε σχεδόν το πρώτο.
Στις 23 Αυγούστου, στη συνέλευση αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκε στο προαύλιο της ΕΡΑ, μαζεύτηκαν 700 περίπου ευρώ – εμείς πληρώναμε το ρεύμα, κ. Γιακουμάτε, εμείς θα το πληρώσουμε και τώρα. Μαζεύτηκε και κόσμος αρκετός. Καθηγητές από την ΕΛΜΕ, που τρέχουν με τις διαθεσιμότητες, κάποιοι εργαζόμενους από το Κέντρο Εκπαίδευσης Τεχνικού που αναβαθμίζουν με… απολύσεις. Μαζεύτηκε κόσμος. Αντάλλασσαν τηλέφωνα. Κινητικότητα.
Τις τελευταίες μέρες βλέπω κόσμο να ασπρίζει μέρα με τη μέρα από φόβο, αγωνία, ανασφάλεια – Είμαι στη λίστα; Το ΤΑΣ θα περάσει στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση ή θα μας βγάλουν σε διαθεσιμότητα; Να κάνω αίτηση μετάταξης; Η πληροφορική είναι σημαντικό μάθημα, πώς θα την καταργήσουν; Ίσως, πάλι, αν μείωναν τις ώρες των γαλλικών; Εσύ είσαι με ΑΣΕΠ ή μόρια; Ίσως η ΕΜΥ εξαιρεθεί. Κάτσε να δούμε.
Βλέπω κόσμο να ασπρίζει μέρα με τη μέρα γιατί δεν μπορεί να ελπίσει, έμαθε να οργίζεται σιωπηλά ή με εξάρσεις, να κοιτά την πάρτη του, να μην εμπιστεύεται τον διπλανό, να συστέλλεται και να διαστέλλεται – Κάτσε να δούμε. Ίσως τελικά το πάνε κατά κλάδο. Ίσως δεν απολυθούν όλοι οι αορίστου. Ίσως γίνουν εκλογές. Τότε θα δουν.
Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Δεν ξέρω αν οι καθηγητές θα συνεχίσουν να μιλούν με το ΚΕΤχ, ούτε αν η ΕΒΟ έρθει ποτέ σε επαφή με τους εργαζόμενους του ΤΑΣ. Εκλογές δεν ξέρω αν θα γίνουν γρήγορα. Μεσσίες δεν υπάρχουν. Ξέρω ότι η οθόνη μου είναι μαύρη. Το πρώτο «μαύρο» έπεσε εδώ και καιρό. Το ξέρουμε όλοι. Το βλέπουμε. Απλώνεται. Καταστρέφει.
Ο ένας περιμένει τον άλλον και ασπρίζουμε μέρα με τη μέρα. Αργοπεθαίνουμε και ονειρευόμαστε ότι κοκκινίζουμε από οργή. Ο ένας περιμένει τον άλλον. Σε θέση αναμονής. Η οθόνη είναι μαύρη. Το κουμπί είναι εκεί…
