Του Σωκράτη Μανζουράνη
Χρόνια τώρα, η παρέα, η συντροφιά, η κουβέντα, ήταν ένα βάλσαμο για την ψυχή και το νου, ήταν συχνά μια άσκηση για το μυαλό και ενίοτε μια αφορμή για να ψάξουμε τις επιλογές και τις «σταθερές» μας.
Έτσι είναι και σήμερα και μάλιστα με το παραπάνω.
Μια αναγκαία όαση και είναι τυχεροί όσοι ακόμα μπορούν να την έχουν.
Αν μάλιστα τούτες οι συνάξεις διαθέτουν κρασάκι ή τσίπουρο και λίγο μεζεδάκι, τότε μιλάμε για ευλογημένες ώρες, θεραπεύτριες ψυχών και αφορμές για στοχασμούς και ενδο-ψαξίματα και συχνά για την αποκάλυψη μιας ευαισθησίας καλά κρυμμένης.
Αποκούμπι και εξομολογητήριο.
Έχω την τύχη να διατηρώ ακόμα τέτοιες παρέες.
Παλιοί σύντροφοι, κομμουνιστές, αγωνιστές, συνδικαλιστές της δράσης, αριστεροί άνθρωποι, όλο και κάποιο ουζερί βρίσκουμε -μια στο τόσο- για να μας φιλέψει το κάτι τις, να φιλοξενήσει τις βαθυστόχαστες αναλύσεις, τις επαναστατικές μας προτάσεις και την ανεκτίμητη πολιτική μας εμπειρία, που αν την είχαμε λίγο νωρίτερα ίσως να μην τα κάναμε τόσο μπάχαλο.
Ας είναι…
Πριν κανένα μήνα ξαναέτυχα σε μια τέτοια συντροφιά και όπως πάντα η κουβέντα άναψε γρήγορα.
Η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι πολιτικές εξελίξεις, να οι προτάσεις και οι αναλύσεις, τα σενάρια και τα σχέδια και όπως πάντα η κριτική σε περίοπτη θέση.
Όμως τούτη τη φορά κάτι «μύριζε» διαφορετικά και πάνω που ανέπτυσσα την «αιχμή» της κριτικής μου στον πολιτικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιες αποφασιστικές φωνές με πάγωσαν:
-Άκου Σωκράτη. Είμαστε σε πόλεμο. Όποιος τούτες τις ώρες δεν είναι ξεκάθαρα μαζί μας, είναι απέναντι μας, απέναντι στην Αριστερά.
Μπορεί να έχει βάση η κριτική σου, όμως ο κύριος στόχος τούτη την ώρα είναι ένας. Να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Έστω και για ένα μήνα.
Αποσβολώθηκα και πριν προλάβω να συνέλθω συμπληρώνει κάποιος άλλος:
-Φίλε μου, δεν καταλαβαίνεις πόσο περίπλοκη και κρίσιμη είναι η κατάσταση; Ποιον λοιπόν ωφελεί η κριτική μέσα από τα γραφτά σου στον Δρόμο; Ποιον ωφελούν οι φωνές κριτικής της εφημερίδας στον ΣΥΡΙΖΑ και η στάση «ήξεις-αφίξεις»;
-Ρε συ σύντροφε, κάτσε…
-Τέρμα τα αστεία σύντροφε και σ’ όποιον αρέσει. Ο λαός μας περιμένει, δεν είμαστε πια το 4%.
-Να κουβεντιάσουμε αν έχω δίκιο;
-Το διακύβευμα δεν είναι αυτό. Το ζητούμενο είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ υποτάσσονται τα πάντα.
Διαλύθηκε τούτη η βραδιά, διαλύθηκα και εγώ και δυστυχώς με γύρισε η κουβέντα αρκετά πίσω. Πολύ πίσω.
Δεν ήταν καθόλου το πρόβλημα ποιος έλεγε σε ποιον τι, αν και όλα έχουν τη σημασία τους, αλλά η συνολική πορεία της σκέψης, της συλλογικής σκέψης, για «το πού πάμε το πράγμα».
Δε ξέρω πιο αριστερό μυαλό κατάφερε να ταυτίσει «την ηγεσία» με το κόμμα, τον στρατηγικό στόχο της Αριστεράς με τακτικές αριστερές νίκες (σπουδαίες αλλά «μικρές» για τα σημερινά πολιτικά δεδομένα), την υπεράσπιση της ιδεολογίας και των αξιών της Αριστεράς με την υπεράσπιση απλώς μιας αριστερής φρασεολογίας, τη μετάλλαξη του ονείρου μιας ανθρώπινης κοινωνίας, σε όνειρο για μια άλλη κοινωνία.
Κάποιος, κάποιοι, τα κατάφεραν, προς το παρόν τουλάχιστον.
Όμως τούτο δεν είναι αριστερό, δεν είναι μακροπρόθεσμο.
Έτσι το βλέπω εγώ, εγώ που αγαπώ τον ΣΥΡΙΖΑ και γι’ αυτό του κάνω κριτική. Εγώ που δε θέλω με τίποτα να τον δω κυβέρνηση «έστω για ένα μήνα».
Το έχω ζήσει με δραματικό τρόπο το ψεύτικο δίλημμα «ποιος είναι με το κόμμα» και δεν με αφορά πια.
Να κουβεντιάσουμε «ποιος και γιατί είναι σήμερα με το κόμμα», ευχαρίστως και ίσως να είναι και χρήσιμο για την κοινωνία.
Νομίζω, όμως, πως το βασικό είναι τι χρειάζεται σήμερα η εργατική τάξη, η κοινωνική πλειοψηφία της χώρας και τι κάνουμε εμείς, η ριζοσπαστική αριστερά , για να ανταποκριθούμε σ’ αυτό το παλλαϊκό αίτημα.
Όλα τα άλλα τι τα χρειαζόμαστε;
Μπορούμε.
Το πιστεύω, το ξέρω.
Αν το θέλουμε δεν ξέρω.
ΥΓ: Η «συζήτηση της παρέας» είναι αληθινή.
