Η υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ, εκτός από την οξυμένη παθολογία που αναδεικνύει εν σχέσει με το πελατειακό κράτος, φέρνει στον αφρό και μια άλλη παράμετρο, κατ’ εμέ χειρότερη: εκείνην του ιδιωτικοποιημένου κράτους.
Γίνεται τώρα φανερό και γνωστό, ότι δύο εταιρείες κι εναλλάξ τρεις, είχαν το λύειν και το δεσμείν σε όλες τις λειτουργίες και την άπασαν δομή του Οργανισμού.
Υπό το πρόσχημα της παροχής συμβουλών(;), με αδρή αμοιβή βεβαίως-βεβαίως, οι εν λόγω εταιρείες ήλεγχαν μητρώα, καταλόγους, καταβολές, υπαλλήλους και διοικητές. Αν υπολογίσουμε και τις εκτός ΟΠΕΚΕΠΕ μικρές και μεγάλες εταιρείες –«γραφεία»– που «συμβούλευαν» τους ενδιαφερόμενους για νόμιμες και παράνομες επιδοτήσεις, συνειδητοποιούμε ότι ο ΟΠΕΚΕΠΕ βρισκόταν και βρίσκεται στο επίκεντρο ενός συστήματος ιδιωτικοποιημένου κράτους. Κάτι που φαίνεται να είναι το ανώτερο στάδιο του πελατειακού κράτους.
***
Το «Επιτελικό Κράτος» του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ο φερετζές ενός ιδιωτικοποιημένου κράτους, διεφθαρμένου και διαπλεκόμενου, που επιφέρει τραγωδίες, όπως στο Μάτι ή τα Τέμπη, όπως επίσης και του γεγονότος ότι βρίσκεται πίσω από τα καθημερινά μας άγη όπως η ακρίβεια ή η στέγη, καθώς και πίσω από τα διαρκή μας άλγη, όπως η εξωτερική πολιτική και το δημογραφικό.
……………………….
Αυτοί, οι νεοφιλελεύθεροι και οι «εκσυγχρονιστές» που κατηγορούσαν το κράτος για υδροκέφαλο και υπερδιογκωμένο, για ανίκανο και διεφθαρμένο, το πήραν και το έκαναν λάφυρο (για να ’κονομάνε) κι ένα αντιλαϊκό τέρας για να τυραννεύουν την πλειονότητα – αυτήν που απομυζούν.
Αν σε αυτό το πελατειακό και ιδιωτικοποιημένο κράτος προσθέσουμε τις Ανεξάρτητες Αρχές και τις ΜΚΟ, προκύπτει ένα Υβρίδιο που πάσχει από σύγχυση στη διάκριση των εξουσιών, που επιδίδεται στην κατάχρηση των εξουσιών και προστατεύει τον εαυτόν του με ασυλία και ακαταδίωκτο.
Η ισχύς αυτού του ιδιωτικοποιημένου κράτους (σαρδανάπαλη ισχύς, αλλά ισχύς) βασίζεται κυρίως στην ιδιώτευση των πολιτών. Και στον συνακόλουθο ατομικισμό. Ο οποίος είναι πρόθυμος να πληρώνει, λόγου χάριν, ακριβό το ηλεκτρικό ρεύμα, αρκεί κάποιος να ’κονομάει απ’ αυτό, σαν να ’κονόμαγε ο ίδιος!
Παράλογο; Ναι, και ηλίθιο, με την έννοια που έδιναν οι αρχαίοι στον ιδιώτη.
Ιδιωτικοποιημένο κράτος και ιδιώτες, εν τέλει ιδιωτικοποιημένοι πολίτες, η συνταγή της καταστροφής…
[Αυτές οι σκέψεις δημοσιεύτηκαν αυτήν τη βδομάδα στο militaire.gr αλλά μου φάνηκε καλό να τις μεταφέρω κι εδώ, για να προσθέσω κάποια πράγματα παραπάνω]…
Το ιδιωτικοποιημένο νοσοκομείο.
Το ιδιωτικοποιημένο σχολείο.
Τα ιδιωτικοποιημένα ΑΕΙ.
Τον ιδιωτικοποιημένο βίο.
Είναι πλέον πολλά τα χρόνια που βαδίζουμε υπό το κράτος ενός φόβου. Που μουδιάζει αυτούς που άλλοτε θα αντέλεγαν με σθένος και θα αντιδρούσαν στην πράξη σε αυτήν τη διαδικασία αποβλάκωσης
που, πρώτα απ’ όλα, παράγουν οι ιδιωτικοποιήσεις.
Με τα χρόνια ο ιδιωτικοποιημένος άνθρωπος του ιδιωτικοποιημένου κράτους έμαθε να θεωρεί ταμπού ό,τι τον καταστρέφει, να το αφήνει απείραχτο και πολύ συχνά να το υπερασπίζεται κιόλας.
Αυτά τα παράγωγα του Νεοφιλελευθερισμού γίνονται στη συνέχεια προϋπόθεση για τη διαιώνιση της κυριαρχίας του. Οι εθελοντές σκλάβοι δημιουργούν μια πηχτή θάλασσα μέσα στην οποία πνίγεται η σκέψη και ανθεί η προπαγάνδα.
……………………………….
Αυτή η κατάσταση δυσκολεύει, όταν δεν σκοτώνει, την ύπαρξη καν της πολιτικής μέσα στις κοινωνίες. Αυτό εξηγεί το χαμηλό επίπεδο των πολιτικών και των ψηφοφόρων. Με τους πολιτικούς να προτείνουν «λύσεις» αρμοσμένες στο σύστημα, συνήθως δεξιοακροδεξιές (ό,τι χρώμα κι αν υποτίθεται ότι έχουν τα κόμματα που τις υποστηρίζουν) και ταυτοχρόνως τους ιδιωτικοποιημένους πολίτες να τις αποδέχονται ή και να τις υποστηρίζουν λόγω βλακείας. Της βλακείας που οι ιδιωτικοποιήσεις παράγουν.
Μια γκροτέσκ ταυτολογία, μιας αιτίας που γίνεται το αποτέλεσμα που επιστρέφει στην αιτία.
***
Αυτό κάνει τα πράγματα για την πραγματική Αριστερά πολύ δύσκολα. Διότι εξακολουθεί (και καλώς) να χρησιμοποιεί έννοιες οι οποίες με τον καιρό έχουν γίνει μακρινές ή και ακατανόητες στις μεγάλες πλειονότητες.
Με έναν τρόπο η Αριστερά πρέπει να ξανασυστήνεται διαρκώς στις μάζες – κάτι που εκ των πραγμάτων έχει πενιχρά αποτελέσματα. Για όσον τουλάχιστον δεν εμφανίζονται ρωγμές στην αλληλουχία της τυραννικής διακυβέρνησης.
Στις κοινωνίες που οι φτωχοδιάβολοι νομίζουν ότι είναι μέλλοντες εκατομμυριούχοι (Στάινμπεκ, νομίζω) η ταξική ανάλυση είναι πιο αναγκαία παρά ποτέ. Παρότι οι ηλίθιοι πιστεύουν ότι ο Μαρξ είναι «παλιός».
Ο Μαρξ είναι τόσο παλιός όσον ο Αριστοτέλης, ο Βούδας, ο Χριστός και η βροχή πάνω στα δέντρα…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
8•Χ•2025
