Καταρχάς σκηνοθέτησαν την ίδια ακριβώς παράσταση: συμμετέχουν στην κυβέρνηση (και στηρίζουν απόλυτα τη γραμμή της) αλλά όχι με στελέχη πρώτης γραμμής, για να μην εμπλέξουν τα επιτελεία τους με άμεσο τρόπο στη βάρβαρη πολιτική που επέλεξαν να στηρίξουν. Ακόμη και στα γεγονότα αυτής της εβδομάδας, χάραξαν την κοινή γραμμή «η επιμήκυνση του προγράμματος στο τραπέζι της συζήτησης» για να υπαινιχθούν ότι διαφωνούν με τη γραμμή Σαμαρά-τρόικας που λέει «πρώτα τα μέτρα και μετά βλέπουμε την επιμήκυνση». Κι έτσι να φορτώσουν πιο εύκολα στη Ν.Δ. το νέο κοινωνικό ολοκαύτωμα και να ελαχιστοποιήσουν κατά το δυνατόν το μερίδιο ευθύνης τους.
Μαζί με την προσπάθεια για τη «σωτηρία της πατρίδας», στην ουσία τους ενώνει και η προσπάθεια να συγκεράσουν δύο -ασυμβίβαστες όμως μεταξύ τους- τακτικές: αφενός να επιδείξουν την «υπευθυνότητα» και το «ρεαλισμό» που απαιτούν οι πιστωτές και οι εταίροι και αφετέρου να μη μείνουν με τη ρετσινιά της καταστροφής του λαού και του τόπου. Είναι αλήθεια ότι η στοιχειώδης λογική σκέψη λέει ότι αυτά τα δύο δεν υπηρετούνται ταυτόχρονα, όμως «το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη», που θα ‘λεγε και η Μελίνα Μερκούρη. Και είναι αλήθεια ότι ο… έρως έχει ξεκινήσει και ότι εδράζεται πάνω σε έναν… οραματικό σκοπό: «ανασυγκρότηση του δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου» τον ονομάζει ο κ. Κουβέλης, «ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς στο πλαίσιο της σοσιαλδημοκρατίας, μέσω ευρύτερων συμμαχιών», τον αποκαλεί ο κ. Βενιζέλος.
ΣΥΡΙΖΑ και άρνηση των επιλόγων
Εκτός από τη σωτήρια δράση «υπέρ πατρίδος» και τον οραματικό σκοπό, όμως, υπάρχουν μερικά ακόμη «ήσσονος σημασίας» θέματα που ενώνουν τον Ευ. Βενιζέλο και τον Φ. Κουβέλη. Το ένα είναι ο φόβος του ΣΥΡΙΖΑ (σε αυτό τους συμπαραστέκεται και ο Αντ. Σαμαράς), που επιμένοντας ότι ο μόνος σωτήριος για τη χώρα και το λαό δρόμος είναι η ακύρωση του μνημονίου και των πολιτικών που αυτό συνεπάγεται, δείχνει την άλλη κατεύθυνση και μπορεί εκτός από κοινοβουλευτική να δημιουργήσει και κοινωνική (κυρίως αυτό) αντιπολίτευση. Ρίχνοντας στα αζήτητα τους τρικομματικούς πολιτικούς εκπροσώπους της τρόικας και την πολιτική τους.
Εκείνο που ακόμη ενώνει τους δύο αρχηγούς είναι ότι και οι δύο δείχνουν να αρνούνται την πραγματικότητα των επιλογών τους: Ο μεν κ. Βενιζέλος έκανε σημαία του την αποφυγή της άμεσης λήψης όλων των μέτρων 11,5 δισ. που απαιτεί η τρόικα και κάνει σαν να μη θυμάται ότι τις περικοπές 11,5 δισ. τις εισηγήθηκε, τις υποστήριξε και τις ψήφισε ο ίδιος και το κόμμα του μερικούς μήνες πριν. Ο δε κ. Κουβέλης κάνει σαν να μην καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του, όταν λέει ότι δεν πρέπει να πέσουν και άλλα βάρη στις πλάτες των οικονομικά αδύναμων, αν και γνωρίζει ότι μισθοί, συντάξεις, επιδόματα, εφάπαξ, θα περικοπούν βάρβαρα.
Μετά από όλα αυτά, ίσως να είναι πράγματι λιγότερο σημαντικός ο κοινός πονοκέφαλος που αντιμετωπίζουν στα κόμματά τους οι δύο αρχηγοί. Στο μεν ΠΑΣΟΚ «σκοτώνονται», και το επεισόδιο του προέδρου του με τον Μιχ. Χρυσοχοΐδη είναι η χαρακτηριστικότερη περίπτωση, ενώ στη ΔΗΜΑΡ ο προβληματισμός των στελεχών και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας για το «πού το πάμε» είναι περισσότερο έντονος από ό,τι αφήνεται να διαρρεύσει στα ΜΜΕ.
Τελικά, αν όλα αυτά είναι που ενώνουν τους δύο άνδρες, τι είναι αυτό που τους χωρίζει;
