Γιατί η Credit Agricole ξεπουλά την Εμπορική Τράπεζα. Του Γιώργου Τοζίδη
Τον Αύγουστο του 2006, σε μια «σιδερόφρακτη»* γενική συνέλευση των μετόχων της, ο κ. Γ. Προβόπουλος, πρόεδρος τότε του Δ.Σ., ανακοινώνει με ενθουσιασμό την αποδοχή της πρότασης επιθετικής εξαγοράς της Εμπορικής Tράπεζας, που υπέβαλε η Credit Agricole (C.A.). Τον ενθουσιασμό του θα συμμεριστούν, με δηλώσεις τους, οι εκπρόσωποι του δικομματισμού (Αλογοσκούφης, Παπαντωνίου) που θα εκτιμήσουν, μάλιστα, ότι η είσοδος της C.A. θα ανατρέψει τα δεδομένα στην ελληνική τραπεζική αγορά, με την εισαγωγή καινοτόμων τραπεζικών προϊόντων και μεθόδων διοίκησης αλλά και προσφορά ανταγωνιστικών επιτοκίων.
Τον Ιούλιο του 2012, μετά από μόλις 6 χρόνια, η C.A. ανακοινώνει την πρόθεσή της να αποχωρήσει από την Εμπορική Tράπεζα.
Τι μεσολάβησε και ο επιχειρηματικός και πολιτικός ενθουσιασμός του 2006 μετατράπηκε στην άνευ όρων και προϋποθέσεων αποχώρηση της C.A.;
Όταν, μάλιστα, για να διευκολυνθεί (θεσμικά και οικονομικά) η εξαγορά της τράπεζας, είχε προηγηθεί μια πρωτοφανής, για τα δεδομένα της εποχής και του κλάδου, επίθεση στα εργασιακά και ασφαλιστικά (αντισυνταγματική κατάργηση του επικουρικού ταμείου) δικαιώματα των εργαζομένων της Εμπορικής.
Τι μεσολάβησε και η, άλλοτε κραταιά, Εμπορική Tράπεζα, μεταξύ των 4 μεγαλύτερων ελληνικών τραπεζών, έχει απαξιωθεί σήμερα σε τέτοιο βαθμό;
Ποια ήταν η «προσφορά» του ιδιωτικού management των Γάλλων στα έξι χρόνια που διοίκησε την Εμπορική Τράπεζα, για να φτάσουμε στη σημερινή άτακτη αποχώρηση;
1. Αποτυχημένη εμπορική στρατηγική, είτε λόγω της προσφοράς προϊόντων ξένων προς τις ανάγκες της ελληνικής τραπεζικής αγοράς είτε λόγω της αδυναμίας τους να προσαρμοσθούν στα δεδομένα της ελληνικής τραπεζικής αγοράς. Έχει πάρει τη μορφή ανεκδότου η αδυναμία των στελεχών της C.A. να κατανοήσουν την έννοια της «αντιπαροχής», της μεταχρονολογημένης επιταγής, των συμβάσεων συνεργασίας δημοσίου – ιδιωτικών εταιριών κ.ά. Όμως, αυτή η αδυναμία είχε ως αποτέλεσμα η τράπεζα να βγαίνει, σταδιακά, εκτός αγοράς. Αδιάψευστοι μάρτυρες οι συσσωρευμένες, προ φόρων, ζημίες που την 4ετία 2008-2011 ξεπέρασαν τα 3,3 δισ. ευρώ(!).
2. Διασπάθιση των πόρων της Τράπεζας, με τη δημιουργία αλλεπάλληλων υδροκέφαλων οργανογραμμάτων για να βολεύονται τα δεκάδες στελέχη από την αγορά που κατέκλυσαν την τράπεζα, έναντι παχυλών αμοιβών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, που συνοδεύονταν με εξίσου παχυλές αποζημιώσεις όταν αποχωρούσαν ως αποτυχημένα.
3. Βίαιη κατάλυση των διοικητικών δομών και της εταιρικής κουλτούρας της τράπεζας, στην οποία καθοριστικό ρόλο έπαιξε αφενός η ριζική μείωση του αριθμού των εργαζομένων από 6.278 το 2006 σε 4.116 το 2011 (μείωση περίπου 35%) και αφετέρου η αλαζονεία των Γάλλων που αντιμετώπιζαν τους «εμπορικάριους» ως αμόρφωτους και άξεστους ιθαγενείς.
Οι Γάλλοι της C.A. δεν μπορούν να επικαλεστούν, όμως, για την αποτυχία τους, ούτε το θεσμικό πλαίσιο που ρύθμιζε τις εργασιακές σχέσεις στην τράπεζα. Η πρόσδεση της Εμπορικής στο άρμα του ξένου τραπεζικού κεφαλαίου είχε ως αποτέλεσμα τη συνεχή παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων που ήταν κατοχυρωμένα μέσα από συλλογικές συμβάσεις και κανονισμούς εργασίας. Ενδεικτικά:
1. Άρνηση ένταξης των νέων εργαζομένων στον Οργανισμό Προσωπικού, που είναι η σημαντικότερη ρύθμιση και προστασία των εργασιακών σχέσεων του προσωπικού της Τράπεζας.
2. Μείωση μισθών με περικοπές επιδομάτων και κατάργηση εσωτερικών κανονισμών εργασίας.
3. Παραβίαση ωραρίου και απλήρωτη εργασία.
4. Αυταρχισμός, ενίσχυση του «διευθυντικού δικαιώματος», προγράμματα κρυφής παρακολούθησης των εργαζομένων, υιοθέτηση «συστημάτων ασφαλείας» στην πρόσβαση στους χώρους εργασίας με μαγνητικές κάρτες και κάμερες.
5. Αυθαίρετες απολύσεις κατά παράβαση του κανονισμού πειθαρχικού ελέγχου.
6.Εισαγωγή συστημάτων αμοιβής με βάση την επίτευξη στόχων (κύρια πώληση τραπεζικών προϊόντων της μητρικής τράπεζας).
Ακόμη και το σωματείο (λόγω πλειοψηφίας ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) ακολούθησε μια «συναινετική» (στα όρια του εργοδοτικού συνδικαλισμού) τακτική μη αντιδρώντας, ουσιαστικά, στις αντεργατικές ρυθμίσεις των Γάλλων.
Το φιάσκο της πώλησης της Εμπορικής τράπεζας στην Credit Agricole, παρά την ολόπλευρη στήριξη του ελληνικού κράτους, αποτελεί την πιο αποστομωτική απάντηση σε όσους εξακολουθούν να προσβλέπουν στον θετικό ρόλο που μπορεί να παίξει το ξένο κεφάλαιο στη χώρα μας και ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν βασικά κοινωνικά αγαθά και στρατηγικές υποδομές.
Τον Ιούλιο του 2012, μετά από μόλις 6 χρόνια, η C.A. ανακοινώνει την πρόθεσή της να αποχωρήσει από την Εμπορική Tράπεζα.
Τι μεσολάβησε και ο επιχειρηματικός και πολιτικός ενθουσιασμός του 2006 μετατράπηκε στην άνευ όρων και προϋποθέσεων αποχώρηση της C.A.;
Όταν, μάλιστα, για να διευκολυνθεί (θεσμικά και οικονομικά) η εξαγορά της τράπεζας, είχε προηγηθεί μια πρωτοφανής, για τα δεδομένα της εποχής και του κλάδου, επίθεση στα εργασιακά και ασφαλιστικά (αντισυνταγματική κατάργηση του επικουρικού ταμείου) δικαιώματα των εργαζομένων της Εμπορικής.
Τι μεσολάβησε και η, άλλοτε κραταιά, Εμπορική Tράπεζα, μεταξύ των 4 μεγαλύτερων ελληνικών τραπεζών, έχει απαξιωθεί σήμερα σε τέτοιο βαθμό;
Ποια ήταν η «προσφορά» του ιδιωτικού management των Γάλλων στα έξι χρόνια που διοίκησε την Εμπορική Τράπεζα, για να φτάσουμε στη σημερινή άτακτη αποχώρηση;
1. Αποτυχημένη εμπορική στρατηγική, είτε λόγω της προσφοράς προϊόντων ξένων προς τις ανάγκες της ελληνικής τραπεζικής αγοράς είτε λόγω της αδυναμίας τους να προσαρμοσθούν στα δεδομένα της ελληνικής τραπεζικής αγοράς. Έχει πάρει τη μορφή ανεκδότου η αδυναμία των στελεχών της C.A. να κατανοήσουν την έννοια της «αντιπαροχής», της μεταχρονολογημένης επιταγής, των συμβάσεων συνεργασίας δημοσίου – ιδιωτικών εταιριών κ.ά. Όμως, αυτή η αδυναμία είχε ως αποτέλεσμα η τράπεζα να βγαίνει, σταδιακά, εκτός αγοράς. Αδιάψευστοι μάρτυρες οι συσσωρευμένες, προ φόρων, ζημίες που την 4ετία 2008-2011 ξεπέρασαν τα 3,3 δισ. ευρώ(!).
2. Διασπάθιση των πόρων της Τράπεζας, με τη δημιουργία αλλεπάλληλων υδροκέφαλων οργανογραμμάτων για να βολεύονται τα δεκάδες στελέχη από την αγορά που κατέκλυσαν την τράπεζα, έναντι παχυλών αμοιβών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, που συνοδεύονταν με εξίσου παχυλές αποζημιώσεις όταν αποχωρούσαν ως αποτυχημένα.
3. Βίαιη κατάλυση των διοικητικών δομών και της εταιρικής κουλτούρας της τράπεζας, στην οποία καθοριστικό ρόλο έπαιξε αφενός η ριζική μείωση του αριθμού των εργαζομένων από 6.278 το 2006 σε 4.116 το 2011 (μείωση περίπου 35%) και αφετέρου η αλαζονεία των Γάλλων που αντιμετώπιζαν τους «εμπορικάριους» ως αμόρφωτους και άξεστους ιθαγενείς.
Οι Γάλλοι της C.A. δεν μπορούν να επικαλεστούν, όμως, για την αποτυχία τους, ούτε το θεσμικό πλαίσιο που ρύθμιζε τις εργασιακές σχέσεις στην τράπεζα. Η πρόσδεση της Εμπορικής στο άρμα του ξένου τραπεζικού κεφαλαίου είχε ως αποτέλεσμα τη συνεχή παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων που ήταν κατοχυρωμένα μέσα από συλλογικές συμβάσεις και κανονισμούς εργασίας. Ενδεικτικά:
1. Άρνηση ένταξης των νέων εργαζομένων στον Οργανισμό Προσωπικού, που είναι η σημαντικότερη ρύθμιση και προστασία των εργασιακών σχέσεων του προσωπικού της Τράπεζας.
2. Μείωση μισθών με περικοπές επιδομάτων και κατάργηση εσωτερικών κανονισμών εργασίας.
3. Παραβίαση ωραρίου και απλήρωτη εργασία.
4. Αυταρχισμός, ενίσχυση του «διευθυντικού δικαιώματος», προγράμματα κρυφής παρακολούθησης των εργαζομένων, υιοθέτηση «συστημάτων ασφαλείας» στην πρόσβαση στους χώρους εργασίας με μαγνητικές κάρτες και κάμερες.
5. Αυθαίρετες απολύσεις κατά παράβαση του κανονισμού πειθαρχικού ελέγχου.
6.Εισαγωγή συστημάτων αμοιβής με βάση την επίτευξη στόχων (κύρια πώληση τραπεζικών προϊόντων της μητρικής τράπεζας).
Ακόμη και το σωματείο (λόγω πλειοψηφίας ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) ακολούθησε μια «συναινετική» (στα όρια του εργοδοτικού συνδικαλισμού) τακτική μη αντιδρώντας, ουσιαστικά, στις αντεργατικές ρυθμίσεις των Γάλλων.
Το φιάσκο της πώλησης της Εμπορικής τράπεζας στην Credit Agricole, παρά την ολόπλευρη στήριξη του ελληνικού κράτους, αποτελεί την πιο αποστομωτική απάντηση σε όσους εξακολουθούν να προσβλέπουν στον θετικό ρόλο που μπορεί να παίξει το ξένο κεφάλαιο στη χώρα μας και ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν βασικά κοινωνικά αγαθά και στρατηγικές υποδομές.
* Στην αίθουσα της συνέλευσης οι άντρες της ιδιωτικής ασφάλειας ήταν περισσότεροι από τους μετόχους, ενώ είχαν συρματοδεθεί όλα τα καθίσματα (!)
Σχόλια
