της Μαρίας Καδόγλου
H Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, σημερινή πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας και μελλοντική –με ευρεία διακομματική συναίνεση– πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι καλά γνωστή στους κατοίκους της Β. Χαλκιδικής. Ως εισηγήτρια σύμβουλος ενώπιον του ΣτΕ για σειρά υποθέσεων σχετικών με την «επένδυση χρυσού» της Χαλκιδικής, οδήγησε το δικαστήριο σε σειρά αποφάσεων που άνοιξαν το δρόμο στην υλοποίηση της επένδυσης, παρά τις σοβαρές επιστημονικές και νομικές ενστάσεις. Με την απόφαση 1492/2013 το Ε’ Τμήμα του ΣτΕ απέρριψε όλα τα επιχειρήματα των πολιτών για την ακύρωση της Απόφασης Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων ενώ παράλληλα επιχείρησε να κλείσει με νομικό τρόπο όλα τα κενά της διάτρητης ΑΕΠΟ και να αποκλείσει κάθε πιθανή μελλοντική αμφισβήτηση.
Η απόφαση σχολιάστηκε ακόμα και από νομικούς κύκλους, διότι σε ορισμένα σημεία οι ανώτατοι δικαστές δε φρόντισαν να τηρήσουν ούτε τα προσχήματα. Τα δασικά ρέματα των Σκουριών που επρόκειτο να μετατραπούν σε χώρους απόθεσης μεταλλευτικών αποβλήτων δεν είχαν νομίμως οριοθετηθεί κατά το χρόνο έκδοσης της ΑΕΠΟ, όμως το ΣτΕ παρέβη τη δική του πάγια νομολογία κατά την οποία «ο καθορισμός των οριογραμμών αποτελεί κατά νόμο προϋπόθεση για την έκδοση των πράξεων χωροθέτησης και έγκρισης των περιβαλλοντικών όρων έργου ή δραστηριότητας που βρίσκεται πλησίον ρέματος». Μια απόφαση «μοναδική» στο σώμα της νομολογίας του ΣτΕ, χωρίς προηγούμενο ούτε επόμενο αφού, μετά από αυτήν την μικρή «παρασπονδία» για χάρη της Ελληνικός Χρυσός, το ΣτΕ συνέχισε να ακυρώνει έργα λόγω έλλειψης πράξεων οριοθέτησης ρεμάτων.
Από υπερβάλλοντα ζήλο για να θωρακίσουν νομικά την Ελληνικός Χρυσός, οι δικαστές ενέταξαν στην απόφαση ακόμα και τον χαρακτηρισμό «state of the art» για την αμφισβητούμενη, από την αρμόδια υπηρεσία του υπουργείου, μεταλλουργική μέθοδος της ακαριαίας τήξης (flash smelting). Ένα χαρακτηρισμό που υπερβαίνει τον αυστηρά νομικό, θεσμικά και εθιμικά καθιερωμένο τρόπο απόφανσης του ΣτΕ, ειδικά επί σύνθετων τεχνικών θεμάτων για τα οποία δεν υπάρχει παγκόσμια παραδοχή και συμφωνία. Η αξιοπιστία της μεταλλουργικής μεθόδου, μαζί και η αξιοπιστία της απόφασης του ΣτΕ έγιναν θρύψαλα όταν, λίγα χρόνια αργότερα, το ίδιο το ΥΠΕΝ απέρριψε τη μέθοδο ως μη εφαρμόσιμη.
Η υποψηφιότητά της δικαστικού για το ανώτατο αξίωμα της χώρας είναι πράγματι μια «ενωτική» υποψηφιότητα. Ενώνει, όχι τους πολίτες της χώρας, αλλά το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου που είναι ενωμένος στην υποστήριξη εγκληματικών σχεδίων για το περιβάλλον και τους πολίτες.
Άλλη απόφαση-σκάνδαλο την οποία εισηγήθηκε η μελλοντική Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν η 398/2012 της Επιτροπής Αναστολών του ΣτΕ. Την άνοιξη του 2012, κάτοικοι της Χαλκιδικής κατέθεσαν αίτημα ακύρωσης της απόφασης παραχώρησης δημοσίου δάσους έκτασης άνω των 4.000 στρεμμάτων στην Ελληνικός Χρυσός, καθώς και αίτημα αναστολής ώστε να διακοπεί η υλοτόμηση του δάσους. Η αναστολή χορηγήθηκε αρχικά από τον πρόεδρο του Ε’ Τμήματος, αλλά στη συνέχεια την πήρε πίσω η τριμελής Επιτροπή Αναστολών αποδεχόμενη το σκεπτικό της κας Σακελλαροπούλου: ότι η έκταση που θα υλοτομηθεί μέχρι την έκδοση της οριστικής απόφασης είναι «μικρή σε σχέση με το συνολικό εύρος των εκτάσεων που πρόκειται να αποψιλωθούν» για αυτό το, «ιδιαιτέρου συμφέροντος για την Εθνική Οικονομία Επενδυτικο Σχέδιο». Εν συνεχεία το ΣτΕ «ξέχασε» να εκδικάσει την υπόθεση για τρία ολόκληρα χρόνια, αφήνοντας να εξελίσσονται τα έργα σα να ήταν δεδομένη η νομιμότητα της παραχώρησης. Σε αυτά τα τρία χρόνια στις Σκουριές αφανίστηκαν τουλάχιστον 1.500 στρέμματα παρθένου δάσους και χτίστηκαν παράνομα εργοστάσια, στοές, λεωφόροι και επιφανειακά ορύγματα. Υπερασπιζόμενοι αυτό το δάσος που η κα Σακελλαροπούλου έκρινε «ασήμαντο», 450 κάτοικοι της Χαλκιδικής βρέθηκαν στα ποινικά δικαστήρια φορτωμένοι ακόμα και με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης.
Οι αποφάσεις αυτές «έντυσαν» με μανδύα νομιμότητας και επέτρεψαν το περιβαλλοντικό έγκλημα στη Χαλκιδική. Και δεν είναι οι μόνες που αφορούν ζητήματα για τα οποία πάλεψε σκληρά ο λαός αυτής της χώρας και που έχουν τη σφραγίδα της κας Σακελλαροπούλου. Η υποψηφιότητά της για το ανώτατο αξίωμα της χώρας είναι πράγματι μια «ενωτική» υποψηφιότητα. Ενώνει, όχι τους πολίτες της χώρας, αλλά το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου που είναι ενωμένος στην υποστήριξη εγκληματικών σχεδίων για το περιβάλλον και τους πολίτες.
* Η Μαρία Καδόγλου συμμετέχει στο Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων, antigoldgr.org/
