Η συλλογική Δύση δεν είναι καν ημισφαίριο, αλλά ένα μικρό κλάσμα του ανθρώπινου πληθυσμού και μια σχετικά μικρή περιοχή του πλανήτη. Συνηθισμένη όμως εδώ και 500 χρόνια ότι θα κυριαρχεί παντού (με αποικιοκρατία, καπιταλισμό, ιμπεριαλισμό, παγκοσμιοποίηση), τώρα έχει περιπέσει σε κατάσταση βαριάς κατάθλιψης-σύγχυσης-ψύχωσης. Επιπλέον έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα (παγκοσμιοποιητές και τραμπικοί), και πολλές φυγόκεντρες δυνάμεις δυναμώνουν στο εσωτερικό της. Η διαμάχη εξανάγκασε σε μετακόμιση της έδρας της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη αφότου στις ΗΠΑ ο Τραμπ απέσπασε μια νέα θητεία, προκαλώντας ένα ισχυρό ωστικό κύμα. Ο Τραμπ έχει μια άλλη στρατηγική για τη διαχείριση της ήττας στην Ουκρανία και της συνολικής αποδρομής των ΗΠΑ απέναντι σε νέα ισχυρά κέντρα. Το επιτελείο της παγκοσμιοποίησης είχε κάνει την επιλογή του διαρκούς πολέμου, αλλά οδηγούσε στο χείλος του γκρεμού: δεν αντιμετώπιζε πλέον αδύναμες χώρες, αλλά Κίνα και Ρωσία, συν BRICS και μια νέα παγκόσμια πλειοψηφία που ήθελε έναν διαφορετικό κόσμο.
Εδώ όμως συμβαίνουν περίεργα πράγματα: η θανάσιμη αναμέτρηση των δύο στρατοπέδων εντός της Δύσης οδηγεί τις σημερινές ΗΠΑ να κηρύττουν τον πόλεμο στην άλλη παράταξη της Δύσης, να ρίχνουν γέφυρες προς τη Ρωσία (προσωρινά και με πονηρό τρόπο), και να κρεμάνε στα μανταλάκια ολόκληρη την Ευρώπη και το πολιτικό της εποικοδόμημα (Κομισιόν, κυβερνήσεις κ.λπ.). Ο Τραμπ επιβάλλει δασμούς και αναγγέλλει ριβιέρες στη Μέση Ανατολή, ενσωμάτωση του Καναδά, κατάληψη της Γροιλανδίας και του Παναμά. Πλασάρεται βέβαια και ως ειρηνοποιός στην Ουκρανία, γιατί δεν του αρέσει να βλέπει ανθρώπους να σκοτώνονται…
Η συνάντηση στην Τζέντα με την ουκρανική πλευρά κατέληξε με τις ΗΠΑ να προτείνουν 30 μέρες εκεχειρία, πετώντας το μπαλάκι στον Πούτιν. Έτσι ο Τραμπ, ενώ έχει εξασφαλίσει τον ορυκτό πλούτο της Ουκρανίας, θέλει να ρίξει γέφυρες που να στριμώχνουν κάπως τη Ρωσία. Και πάλι πέφτει έξω, όπως δείχνει η διπλωματική απάντηση του Πούτιν («θετικές μεν οι προτάσεις ΗΠΑ, υπάρχουν όμως πολλές λεπτομέρειες που πρέπει να εξεταστούν διότι δεν υπάρχουν εγγυήσεις τήρησης της όποιας συμφωνίας» κ.λπ.). Η Ρωσία φαίνεται να μην εμπιστεύεται καθόλου τη Δύση, ούτε όμως κόβει τις γέφυρες.
Ο λιλιπούτειος Μακρόν, μπρελόκ σε σχήμα Ναπολέοντα, ανέκραξε: «Το να παραμείνουμε απλά θεατές θα ήταν τρέλα… Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι η σημερινή Ρωσία θα σταματήσει στην Ουκρανία;». Ολόκληρη η Ε.Ε. ψηφίζει συνέχιση του πολέμου με κάθε μέσον, και ετοιμάζει στρατιωτικοποίηση 800 δισ. – που θα πληρώσουν οι ευρωπαίοι πολίτες. Η απάντηση του Πούτιν, πάλι πιο πειστική: «Η Ρωσία δεν είναι εχθρός της Ευρώπης και δεν απειλεί κανέναν. Ο εχθρός της Ευρώπης είναι οι ηγεσίες της, που θέλουν συνέχιση του πολέμου». Κερασάκι: η ευρωπαϊκή αριστερά (με ελάχιστες εξαιρέσεις) συντάσσεται με τον Ζελένσκι και τη συνέχιση του πολέμου. Σημάδι της σήψης και της ενσωμάτωσης.
Την ίδια στιγμή η Ε.Ε. χαιρετίζει την ακύρωση των πρόσφατων προεδρικών εκλογών και τη σύλληψη του επικρατέστερου υποψήφιου προέδρου της Ρουμανίας! Το έγκλημα του Τζεορτζέσκου είναι ότι δεν ακολουθεί την αντιρωσική υστερία και τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ο Σλοβάκος πρωθυπουργός Φίτσο είχε την ίδια άποψη, κι έφαγε 5 σφαίρες. Δημοκρατία, Διαφωτισμός, ευρωπαϊκά ιδεώδη κ.λπ., πάνε όλα περίπατο. Το σκηνικό ολοκληρώνεται (προς το παρόν) με την πλήρη υποστήριξη του εξευγενισμένου τζιχαντιστή στη Συρία, που σφάζει κατά βούληση. Ένας τζιχαντιστής «δικός μας» είναι καλύτερος από τον Άσαντ, και βεβαίως μια «μη Συρία» είναι προτιμότερη από μια κυρίαρχη Συρία.
Αλλά για να φανεί η όλη υποκρισία, συγκαλείται και ένα παραμάγαζο από συγκεκριμένες ευρωπαϊκές δυνάμεις (ιμπεριαλιστικές και αποικιοκρατικές), γράφοντας στα παλιά τους παπούτσια τα «όργανα» και τα λοιπά κράτη μέλη της Ε.Ε., με στόχο να συνεχιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία. Και στην παραμάζωξη αυτή καλείται και η επεκτατική Τουρκία (ο εργοδότης και του τζιχαντιστή) ώστε να συμβάλλει κι αυτή στη συνέχιση του πολέμου. Τάχα χωρίς ανταλλάγματα σε όλο το πεδίο; (Αιγαίο, Ν.Α. Μεσόγειο, Κύπρο κ.ο.κ.).
Οι «δικοί μας» πολιτικοί τι λένε για όλα αυτά; Χάσκουν, εθελόδουλοι και πρόθυμοι για όλα. Για ό,τι τους ζητηθεί σε Ουκρανία, Αιγαίο, Κύπρο, Μεσόγειο. Χάσκουν με τυχοδιωκτικό τρόπο και με τεράστιους κινδύνους για τη χώρα, την ώρα που το «ημισφαίριο» ξεφουσκώνει, σκάει, είναι τρύπιο, έχει χάσει τον μπούσουλα.
Θα χάσκουμε και εμείς; Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας θέτει πολλαπλά καθήκοντα, αν φυσικά θέλουμε να Υπάρχουμε και να μην γίνουμε βιλαέτι ή Πόρτο Γκρέκο!
