Του Χριστόδουλου Δολαψάκη*
Πολύς θόρυβος έγινε για τις δηλώσεις του Κώστα Καζάκου περί «προδοσίας» των νέων που εγκαταλείπουν την Ελλάδα για το εξωτερικό. Καθώς τυχαίνει να διέπραξα την συγκεκριμένη προδοσία, θέλησα να δω το βίντεο των δηλώσεων του πρώην βουλευτή επικρατείας του ΚΚΕ και να παρακολουθήσω τις αντιδράσεις που αυτό προκάλεσε.
Πιο ενοχλητικό και από την επιλογή των λέξεων, ήταν το δασκαλίστικο ύφος του ηθοποιού, που είπε αργά-αργά τις βαριές του κουβέντες χτυπώντας το τραπέζι με το δάχτυλό του. Δεν είδα θλίψη ή μαράζι για την κατάντια της έρμης της πατρίδας στα λόγια του. Δεν μίλησε στεναχωρημένος, ούτε καν ως ένας σοφός γέροντας που συμβουλεύει. Ουσιαστικά, κατηγόρησε τους νέους ότι «αυτοί φταίνε» που φεύγουν. Λες και υπάρχει μια προφανής εναλλακτική στον ορίζοντα –έστω και ως κινούσα ιδέα- αλλά οι νέοι δεν την επιλέγουν. Εκτός εάν ο κ. Καζάκος εννοεί εναλλακτική τις «παρελάσεις» του ΠΑΜΕ ή ακόμα χειρότερα την ψήφο στο ΚΚΕ.
Έτσι, τα λόγια του ηθοποιού συναντήθηκαν πολύ ωραία με τη γνωστή αφήγηση του κόμματός του: Εμείς καλά τα λέμε και καλά τα κάνουμε, αλλά ο λαός δεν καταλαβαίνει. Άλλωστε, η ίδια ακριβώς συστημική λογική –από την ανάποδη- χρησιμοποιείται από την σημερινή κυβέρνηση που ξεφτίλισε την λέξη «αριστερά»: Αφού ο λαός δεν αντιδρά, σημαίνει ότι καλά τα κάνουμε.
Το ύφος και οι λέξεις που χρησιμοποίησε ο κ. Καζάκος έγιναν βούτυρο στο ψωμί γι’ αυτούς που όχι απλώς υποτιμούν τη σημασία του φαινομένου της μαζικής μετανάστευσης νέων τα χρόνια της κρίσης, αλλά φτάνουν να τη θεωρούν και ως δείκτη προόδου, ως απόδειξη ότι «εμείς οι Έλληνες τα καταφέρνουμε παντού», ως δείκτη της υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης που παρέχουν τα πανεπιστήμιά μας.
Αν όμως από την κάθε κ. Σταμπούλογλου του Protagon, κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο («Υπάρχει ένα ελληνικό ανθρώπινο δυναμικό εκεί έξω, που καλώς έκανε κι έφυγε γιατί εκεί βρήκε έδαφος να χτίσει και να δημιουργήσει κάτι, το οποίο τελικά θα ωφελήσει και τη χώρα»), εξοργιστική είναι η αφασία που χαρακτηρίζει αρκετούς «προοδευτικούς» μπροστά στο φαινόμενο. «Η τάση του Έλληνα να μεταναστεύει διατηρείται αδιατάρακτη εδώ και 27 αιώνες», μας λέει ο κ. Σαραντάκος, ενώ για την κ. Βυργιώτη του UNFOLLOW, το να θεωρήσει κανείς κακό πράγμα την μαζική μετανάστευση νέων επιστημόνων αποτελεί «συντηρητική φοβικότητα και πανικό απέναντι στις σύγχρονες δημογραφικές μεταβολές».
Η μετανάστευση χιλιάδων νέων στο εξωτερικό δεν αποτελεί απλώς το άθροισμα «προσωπικών επιλογών». Μετά από 7 χρόνια κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής, η φυγή από την Ελλάδα είναι μία δόκιμη επιλογή, μία κυρίαρχη τάση, ένας εύκολος δρόμος. Είναι θράσος να μιλά κανείς για προδοσία και είναι ακόμα μεγαλύτερο θράσος να θεωρείται πρόοδος μια πραγματική δημογραφική καταστροφή.
* Ο Χριστόδουλος Δολαψάκης είναι γιατρός που ζει και εργάζεται στην Ελβετία
