Καθώς μπαίναμε στην εποχή των μνημονίων, σε μία εκδήλωση στο Πολυτεχνείο που συγκέντρωσε εκατοντάδες, νέους κυρίως, είχε μιλήσει ο Σ. Ζίζεκ. Είχε ερωτηθεί, πώς αξιολογεί το όραμα του κομμουνισμού ως αναγκαίο και επίκαιρο απέναντι στη νεοφιλελεύθερη επέλαση.
Απάντησε «διαγωνίως». Η ουσία, είπε, δεν είναι να ανασυστήσουμε ένα, ας το πούμε αποκαθαρμένο από τις αμαρτίες της εφαρμογής του, κομμουνιστικό πρόγραμμα. Αλλά θα είχε ίσως αξία να αναρωτηθούμε με βάση τα σύγχρονα ζητούμενα της ολοκληρωτικής αποικιοποίησης ακόμη και των πιο μύχιων της ίδιας της ζωής, για το πρόβλημα ενός -ας μας επιτραπεί μια ελεύθερη απόδοση- εφαρμοσμένου κομμουνισμού σε πραγματικές συνθήκες. Δηλαδή τι προϋποθέσεις ενισχύουν και τι συνέπειες ακολουθούν την απάντηση, για το θεμελιώδες αιτούμενο της «κοινής», με την έννοια της συλλογικής, ελεύθερης και ισότιμης δημιουργικής χρήσης, αξιοποίησης και ανάπτυξης των πόρων, των αγαθών και των μέσων: νερό, ενέργεια, βιοποικιλότητα, πληροφορία, μεταφορές, υγεία και βιοπολιτική, κι ακόμη γνώση, και ασφάλεια, και πληροφόρηση, και επικοινωνία και, και…
Και λοιπόν ιδού ο πυρήνας μιας ριζικής αντιπαράθεσης στην ωμή επέμβαση της τρόικας εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων. Γιατί δεν αρκεί, είναι καταδικασμένη σε ήττα η οχύρωση στα αναχώματα των κεκτημένων. Τον καθεστωτικό συνδικαλισμό πνίγει η αποφορά του συστήματος που σαπίζει. Κι ωστόσο, παραδόξως, εμμένει η δυστοκία ενός λόγου απελευθερωτικού. Παρά τις δυναμικές απόπειρες αντίστασης, η συνδικαλιστική Αριστερά εγκλωβίζεται σε αγωνιστικές πλειοδοσίες και γενικόλογες διακηρύξεις.
Κι έτσι, όσο κι αν είναι εξόφθαλμος ο ακρωτηριασμός των εισοδημάτων, των δικαιωμάτων και εντέλει τα νέα μέτρα απειλούν τους ίδιους τους υπαλλήλους στο Δημόσιο ως φυσική εργασιακή παρουσία, οι αντιστάσεις δεν γενικεύονται και δεν δυναμώνουν και συνεπώς ώς ώρας τα βάρβαρα μέτρα υλοποιούνται. Έχει γίνει πια κοινή συνείδηση πως το συνδικαλιστικό κατεστημένο είναι εμποτισμένο με τον κρατικισμό, την εξουσιαστική ιεραρχία, την κομματοκρατία και τη γραφειοκρατική αγκύλωση. Όλα όσα με λίγα λόγια, δίκαια αποδίδουν τα πιο αποκρουστικά χαρακτηριστικά μιας μηχανής διαφθοράς, νεποτισμού και εκμαυλισμού, που την αντιλαμβάνεται ως εχθρική ο λαός. Αυτή τη μηχανή εύκολα θα την αλώσουν οι επικυρίαρχοι πραιτοριανοί της τρόικας, θα την τεμαχίσουν και θα παραδώσουν στις πρόθυμες δυνάμεις της αγοράς τα αξιοποιήσιμα φιλέτα.
Αναδύεται προφανώς ως θέμα ουσίας, το «πρόβλημα του Δημοσίου»: Πρόβλημα πρώτιστα δημοκρατίας, συμμετοχής και χάραξης δρόμου ανασυγκρότησης, δημιουργίας και διεκδίκησης στρατηγικού ρόλου στη στήριξη της κοινωνίας και στην ανάταξη της χώρας. Τα σημάδια αφύπνισης και χειραφέτησης, που είναι ήδη αισθητά, κυρίως των νέων υπαλλήλων σε τέτοιες ράγες αναζήτησης, όσο το μαχαίρι της τρόικας αγγίζει κόκαλο, θα πυκνώσουν;
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
