Του Μάρκου Δελληγιάννη. Και να που πάλι, βράδυ Κυριακής, συνάχθηκαν στο Κοινοβούλιο της χώρας οι εκλεκτοί, οι φερέγγυοι, οι συνετοί, οι υπεύθυνοι άρχοντες, οι εκλεγμένοι, για να μας πούνε ευθαρσώς, πως όλα αυτά που με στόμφο -θύμιζαν βέβαια κάκιστους ηθοποιούς του περασμένου αιώνα- έταζαν προεκλογικά ήταν ένα ψέμα τρανταχτό!
Όμως, τόσο αναγκαίο. Σκεφθήκατε ποτέ, εδώ, αυτή τη θέση της συνευθύνης, να την είχε υφαρπάξει, αυτός ο συρφετός των αμετανόητων αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ;
Ανακούφιση και ικανοποίηση επικράτησε στα διεθνή εκτροφεία των υαινών. Ήταν όλοι τους τόσο χαρούμενοι. Επιτέλους! Για φαντάσου! Τόσος κόπος να πάει χαμένος. Οι πολυεθνικές εταιρίες των εκβιαστών επιστράτευσαν όλη τους τη μαεστρία. Λίγο έλειψε αυτοί οι ανεύθυνοι, οι λαοπλάνοι του ΣΥΡΙΖΑ, τα σχέδια να χαλάσουν. Ευτυχώς! Οι εφεδρείες των χαμαιλεόντων κράτησαν γερά. Το δημοπρατήριο στήθηκε. Το σφυρί του δημοπράτη ήχησε κι όλοι μαζί εν χορώ, φώναξαν: Πωλείται το παρόν! Μην νοιάζεστε για λεφτά! Τρελάθηκε το αφεντικό! Όλα εκποιούνται! Κι ο αέρας που αναπνέουμε και τα ποτάμια κι οι λίμνες που μας χαρίζουν αφειδώλευτα το νερό και τα βουνά που αγκαλιάζουν τους θρύλους του λαού κι οι πολυλάλητες ακτές, όλα στο σφυρί! Φτάνει εμείς, της ευθύνης οι θιασώτες, πιρούνι και μαχαίρι να διατηρήσουμε, ό,τι απέμεινε από το τρελό τσιμπούσι να ξεκοκαλίσουμε.
Πριν εκδηλωθεί η οποιαδήποτε πολεμική ενέργεια, το ’χουμε ξαναπεί αυτό, προηγείται των λέξεων η επιχείρηση. Περιπολίες μασκαρεμένων λέξεων οργώνουν τα τηλεπαράθυρα και εκεί αναδεικνύουν το ασήμαντο σε πρωταρχικό, το επουσιώδες σε ουσιώδες. Ωραιοποιούν με ψιμύθια φτηνά τον τετριμμένο λόγο. Προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες πως ο αφανισμός τους είναι πράξη απαραίτητη για να σωθεί η πατρίδα των απάτριδων που με τόσο μόχθο έστησαν. Θέλουν να χαράξουν στη συνείδηση των πολιτών πως αγωνίζονται για την εθνική υπερηφάνεια, χωρίς όμως να παραιτούνται από την κηδεμονία της τρόικας. Επαίτες! Θυμούνται την εθνική υπερηφάνεια μόνο όταν οι φίλοι και προστάτες, που αλλάζουν μέσα στον ιστορικό χρόνο χωρίς ν’ αλλάζει η υποτέλεια, τους εγκαταλείπουν για να κάνουν τη δουλειά τους με άλλους. Αρκεί τα δάνεια να πέφτουν, το τάισμα να συνεχίζεται κι αυτοί θα ’ναι πάντα πρόθυμοι τα κελεύσματα των αφεντικών να εκπληρώσουν.
Μα, φίλε μου, μπορεί κανείς να ’ναι ζητιάνος και ταυτόχρονα εθνικά υπερήφανος; Τότε εμείς γιατί να είμαστε; Μα φυσικά, γιατί κάποιοι τρώνε υπερηφάνως και δε μιλάνε με γεμάτο στόμα.
Σύντροφοι, η μεγάλη στρατιά της εκλογικής μάχης της 17ης Ιουνίου περιμένει. Πέρασαν τόσα χρόνια, μα κανένας δεν παράτησε τον αγώνα. Η παραίτηση είναι πρώτη μορφή απελπισίας. Ατενίσαμε το θάνατο. Ατενίσαμε τη ζωή. Θα προχωρήσουμε μπροστά. Ίσως να μας πληγώνει αυτή η πορεία, αλλά σύντροφε, η σιωπή είναι του θανάτου το πρελούδιο. Το σκοτεινό νικημένο φως που ανακατεύεται με το σκοτάδι δεν έχει θέση στην πορεία μας. Σήμερα νικήσαμε. Διαλύσαμε το αξεδιάλυτο σκοτάδι της συντήρησης. Πρέπει όμως να νικήσουμε κι αύριο. Η ζωή δεν περιμένει.
Ας δούμε με μάτι καθαρό την κατάσταση και ας ιεραρχήσουμε τα προβλήματα. Άμεση ανάγκη να βρεθούμε αλληλέγγυοι στον εργαζόμενο, στον άνεργο, στον νεολαίο. Να δραστηριοποιήσουμε και πάλι το οργανωμένο εργατικό, φοιτητικό, λαϊκό κίνημα, το μόνο κυματοθραύστη στην μνημονιακή λαίλαπα. Πρωτεύοντα ρόλο σ’ αυτή την προσπάθεια καλούνται να παίξουν οι βουλευτές, τα στελέχη, οι έμπειροι αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, να σταθούν πλάι στους ανθρώπους που στήριξαν τις ελπίδες τους στην αριστερά. Κι ύστερα ποιος λόγος, ποια ανάγκη επιτακτική επιτάσσει τούτη την κρίσιμη στιγμή, στη μέση της μάχης, άκαιρα, αψυχολόγητα, ν’ αντικατασταθεί μ’ ένα άλλο κομματικό οργανισμό; Γιατί; Μήπως το ενωτικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έδωσε μάχες σκληρές ενάντια στους εντολοδόχους της τρόικας και της κέρδισε, μήπως μ’ αυτή την δομή, μ’ αυτό το σχήμα, δεν συσπείρωσε και δεν οδήγησε στην περιφανή νίκη της 17ης Ιουνίου; Γιατί αυτή η βιασύνη; Άραγε οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι που τώρα θα κληθούν να πληρώσουν τρία επί πλέον δισ. ευρώ νοιάζονται εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετατραπεί σ’ ένα ενιαίο πολιτικό φορέα ή θα παραμείνει ως έχει; Λάθος, σύντροφοι. Πότε και πού είδατε να υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στη μάζα των ψηφοφόρων και στην οργανωμένη πολιτική έκφραση; Κι ύστερα η υπάρχουσα δομή όχι μόνο δεν εμποδίζει την περαιτέρω ένωση των αριστερών δυνάμεων αλλά αποτελεί όργανο στα χέρια μας, για την διεύρυνση του εγχειρήματος που με επιτυχία ξεκινήσαμε για κοινή δράση και πολιτική συνεργασίας με την ριζοσπαστική αριστερά.
Η ζωή δεν περιμένει. Ο άνεμος του νεοφιλελευθερισμού λυσσομανάει. Ο δρόμος προσμένει.
Ανακούφιση και ικανοποίηση επικράτησε στα διεθνή εκτροφεία των υαινών. Ήταν όλοι τους τόσο χαρούμενοι. Επιτέλους! Για φαντάσου! Τόσος κόπος να πάει χαμένος. Οι πολυεθνικές εταιρίες των εκβιαστών επιστράτευσαν όλη τους τη μαεστρία. Λίγο έλειψε αυτοί οι ανεύθυνοι, οι λαοπλάνοι του ΣΥΡΙΖΑ, τα σχέδια να χαλάσουν. Ευτυχώς! Οι εφεδρείες των χαμαιλεόντων κράτησαν γερά. Το δημοπρατήριο στήθηκε. Το σφυρί του δημοπράτη ήχησε κι όλοι μαζί εν χορώ, φώναξαν: Πωλείται το παρόν! Μην νοιάζεστε για λεφτά! Τρελάθηκε το αφεντικό! Όλα εκποιούνται! Κι ο αέρας που αναπνέουμε και τα ποτάμια κι οι λίμνες που μας χαρίζουν αφειδώλευτα το νερό και τα βουνά που αγκαλιάζουν τους θρύλους του λαού κι οι πολυλάλητες ακτές, όλα στο σφυρί! Φτάνει εμείς, της ευθύνης οι θιασώτες, πιρούνι και μαχαίρι να διατηρήσουμε, ό,τι απέμεινε από το τρελό τσιμπούσι να ξεκοκαλίσουμε.
Πριν εκδηλωθεί η οποιαδήποτε πολεμική ενέργεια, το ’χουμε ξαναπεί αυτό, προηγείται των λέξεων η επιχείρηση. Περιπολίες μασκαρεμένων λέξεων οργώνουν τα τηλεπαράθυρα και εκεί αναδεικνύουν το ασήμαντο σε πρωταρχικό, το επουσιώδες σε ουσιώδες. Ωραιοποιούν με ψιμύθια φτηνά τον τετριμμένο λόγο. Προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες πως ο αφανισμός τους είναι πράξη απαραίτητη για να σωθεί η πατρίδα των απάτριδων που με τόσο μόχθο έστησαν. Θέλουν να χαράξουν στη συνείδηση των πολιτών πως αγωνίζονται για την εθνική υπερηφάνεια, χωρίς όμως να παραιτούνται από την κηδεμονία της τρόικας. Επαίτες! Θυμούνται την εθνική υπερηφάνεια μόνο όταν οι φίλοι και προστάτες, που αλλάζουν μέσα στον ιστορικό χρόνο χωρίς ν’ αλλάζει η υποτέλεια, τους εγκαταλείπουν για να κάνουν τη δουλειά τους με άλλους. Αρκεί τα δάνεια να πέφτουν, το τάισμα να συνεχίζεται κι αυτοί θα ’ναι πάντα πρόθυμοι τα κελεύσματα των αφεντικών να εκπληρώσουν.
Μα, φίλε μου, μπορεί κανείς να ’ναι ζητιάνος και ταυτόχρονα εθνικά υπερήφανος; Τότε εμείς γιατί να είμαστε; Μα φυσικά, γιατί κάποιοι τρώνε υπερηφάνως και δε μιλάνε με γεμάτο στόμα.
Σύντροφοι, η μεγάλη στρατιά της εκλογικής μάχης της 17ης Ιουνίου περιμένει. Πέρασαν τόσα χρόνια, μα κανένας δεν παράτησε τον αγώνα. Η παραίτηση είναι πρώτη μορφή απελπισίας. Ατενίσαμε το θάνατο. Ατενίσαμε τη ζωή. Θα προχωρήσουμε μπροστά. Ίσως να μας πληγώνει αυτή η πορεία, αλλά σύντροφε, η σιωπή είναι του θανάτου το πρελούδιο. Το σκοτεινό νικημένο φως που ανακατεύεται με το σκοτάδι δεν έχει θέση στην πορεία μας. Σήμερα νικήσαμε. Διαλύσαμε το αξεδιάλυτο σκοτάδι της συντήρησης. Πρέπει όμως να νικήσουμε κι αύριο. Η ζωή δεν περιμένει.
Ας δούμε με μάτι καθαρό την κατάσταση και ας ιεραρχήσουμε τα προβλήματα. Άμεση ανάγκη να βρεθούμε αλληλέγγυοι στον εργαζόμενο, στον άνεργο, στον νεολαίο. Να δραστηριοποιήσουμε και πάλι το οργανωμένο εργατικό, φοιτητικό, λαϊκό κίνημα, το μόνο κυματοθραύστη στην μνημονιακή λαίλαπα. Πρωτεύοντα ρόλο σ’ αυτή την προσπάθεια καλούνται να παίξουν οι βουλευτές, τα στελέχη, οι έμπειροι αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, να σταθούν πλάι στους ανθρώπους που στήριξαν τις ελπίδες τους στην αριστερά. Κι ύστερα ποιος λόγος, ποια ανάγκη επιτακτική επιτάσσει τούτη την κρίσιμη στιγμή, στη μέση της μάχης, άκαιρα, αψυχολόγητα, ν’ αντικατασταθεί μ’ ένα άλλο κομματικό οργανισμό; Γιατί; Μήπως το ενωτικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έδωσε μάχες σκληρές ενάντια στους εντολοδόχους της τρόικας και της κέρδισε, μήπως μ’ αυτή την δομή, μ’ αυτό το σχήμα, δεν συσπείρωσε και δεν οδήγησε στην περιφανή νίκη της 17ης Ιουνίου; Γιατί αυτή η βιασύνη; Άραγε οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι που τώρα θα κληθούν να πληρώσουν τρία επί πλέον δισ. ευρώ νοιάζονται εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετατραπεί σ’ ένα ενιαίο πολιτικό φορέα ή θα παραμείνει ως έχει; Λάθος, σύντροφοι. Πότε και πού είδατε να υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στη μάζα των ψηφοφόρων και στην οργανωμένη πολιτική έκφραση; Κι ύστερα η υπάρχουσα δομή όχι μόνο δεν εμποδίζει την περαιτέρω ένωση των αριστερών δυνάμεων αλλά αποτελεί όργανο στα χέρια μας, για την διεύρυνση του εγχειρήματος που με επιτυχία ξεκινήσαμε για κοινή δράση και πολιτική συνεργασίας με την ριζοσπαστική αριστερά.
Η ζωή δεν περιμένει. Ο άνεμος του νεοφιλελευθερισμού λυσσομανάει. Ο δρόμος προσμένει.
Σχόλια
