Μια συνομιλία για τη ζωή σε αυτοδιοικούμενες γειτονιές
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η αυριανή συζήτηση στο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός, που αφορά τις αυτοδιοικούμενες γειτονιές στην Κωνσταντινούπολη. Ακόμη πιο ενδιαφέρων ο τρόπος που προέκυψε η οργάνωση μιας τέτοιας συζήτησης, που ξεκίνησε όταν πριν λίγο καιρό έφτασε στο Εμπρός επιστολή-πρόταση από μία Ελληνίδα που εδώ και τρία χρόνια ζει και σπουδάζει στην Τουρκία.
Η αποστολέας είδε το περασμένο καλοκαίρι την ανακοίνωση για ένα διαγωνισμό αρχιτεκτονικής. Η ανακοίνωση ανέφερε ότι στόχος των διοργανωτών του διαγωνισμού (Συμβούλιο του Λαού, Συμβούλιο Αρχιτεκτόνων, Αρχιτέκτονες και Πολιτικοί Μηχανικοί για το λαό) ήταν να γιατρέψουν τις πόλεις τους μαζί με τους κατοίκους. Καθώς και ότι δεν υπάρχει χρηματικό έπαθλο, δεν είναι διαγωνισμός, είναι συνεργασία.
«Μου τράβηξε αμέσως την προσοχή» έγραφε η φοιτήτρια, «κυρίως λόγω του ότι είχα πρόσφατα αρχίσει να διαβάζω για τις πολιτικές της κυβέρνησης στα θέματα αγοραπωλησίας γης και ιστορικά πώς η Κωνσταντινούπολη έγινε μια χαοτική μητρόπολη με μηδαμινό σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Όταν πήγα στη γειτονιά, αυτά που μου τράβηξαν την προσοχή ήταν πάνω απ’ όλα η καλοσύνη των ανθρώπων. Πήγα με ελάχιστα χρήματα, και όσες μέρες ήμουν εκεί, δεν με αφήσανε νηστική, και συνεχώς προσπαθούσανε να περάσουν χρόνο μαζί μου. Πρόσεξα πώς διψούσαν να μοιραστούν τη ζωή, τις εμπειρίες και τις ιστορίες τους. Πραγματικά ενώ βρίσκονται κεντρικά στην Μητρόπολη, ζούνε αποκομμένα (προφανώς την κυβέρνηση δεν τη συμφέρει να δει ο κόσμος τον τρόπο ζωής τους). Επίσης ζούνε σε καταστάσεις πραγματικής φτώχειας, αλλά οι ζωές τους είναι τόσο πλούσιες, που πραγματικά μου πήρε πάρα πολύ καιρό να το προσέξω. Πέραν των συναισθηματικών, οι άνθρωποι αυτοί έχουν εγκαταστήσει ανεμογεννήτριες, έχουν δημόσιο (του λαού) λαχανόκηπο, δημόσιο ψιλικατζίδικο, χρησιμοποιούν συχνά ανταλλακτική οικονομία και το βασικότερο, απαγορεύεται ενοικίαση κατοικιών. Θα πρέπει σε αυτό το σημείο να εξηγήσω δύο πράγματα, κατ’ αρχήν η κυβέρνηση ακόμη προσπαθεί να μπει σε αυτή τη γειτονιά, λόγω της μεγάλης αξίας που έχει η γη. Ο αγώνας τους δεν τελείωσε. Στον αγώνα τους έχουν την υποστήριξη μελών του DHKP-C και DAF, αλλά το βασικότερο πιστεύω είναι η αλληλεγγύη από κατοίκους άλλων περιοχών ανεξαρτήτως πολιτικής πεποίθησης. Ίσως ακούσατε γι’ αυτή τη γειτονιά όταν η Dilek Dogan δολοφονήθηκε, ή όταν σκοτώσανε τον Χασαν Φερίτ Γκετίκ ή ίσως επειδή και ο Μπερκίν Ελβάν ήταν παιδί αυτής της γειτονιάς».
Η ομάδα του Εμπρός αποφάσισε να προχωρήσει σε μια ανοιχτή συζήτηση για τις αυτοδιοικούμενες γειτονιές της Κωνσταντινούπολης, με ομιλητές από τη γειτονιά Kucuk Armutlu. Ωστόσο οι πρώτες δυσκολίες φάνηκαν αμέσως, καθώς οι τελευταίοι μήνες στην Τουρκία είναι… πολεμικοί, με αποτέλεσμα οι καλεσμένοι να μην μπορούν να έρθουν. Εν τούτοις, η συζήτηση θα γίνει, μέσω skype. Θα είναι μια συνομιλία για τη ζωή σε αυτοδιοικούμενες γειτονιές. Ως κομμάτι της ενημέρωσης θα προβληθεί η ταινία NON-SPACE: The Collapse of the City as Commodity και θα ακολουθήσει η ενημέρωση-συζήτηση. Στο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός (Ρήγα Παλαμήδη 2, Ψυρρή) αύριο στις 7:00μ.μ.
