του Δημήτρη Ν. Γιαννάτου*
Ο εφήμερος πια, ως ανθρώπινη ταυτότητα, παιδόφιλος Ευρωδυτικοανατολίτης, απολάμβανε τη βόλτα του στο φημισμένο πάρκο των πάσης φύσεως ηδονοβλεψιών κάποιου ακαθόριστου χώρου, μιας και οι χώρες, είχαν καταργηθεί στο όνομα ενός άκρατου μεταμοντέρνου «προοδευτισμού», ώστε όλοι και όλα να «κυκλοφορούν» ανεμπόδιστα χωρίς εθνικούς αναχρονισμούς και γενέθλιους τόπους ως όρια. Η ατρόμητη ιδέα της «εξέλιξης και προόδου» μπορούσε πια να επιβάλλεται και αυτή «ελεύθερα» ως… νομοτέλεια της χύμα ανθρώπινης φύσης και της αγοράς. Ουδείς θυμόταν πότε κατακτήθηκαν τα πάσης φύσεως χειραφετημένα δικαιώματα, εφόσον η νέα επαναστατική θεωρία (δεξιά, κεντρώα και αριστερή) αδιαφορούσε για τη μνήμη, λάτρευε το «εδώ και τώρα», ενώ εξυμνούσε το μηδέν ως συνεχές σημείο εκκίνησης και προορισμό του ατόμου, μακριά από κάθε εξουσιαστική… πρόσθεση και προσδιορισμό.
Αργότερα, ο αγνός τούτος δικαιωματιστής, θα πέρναγε από το Νηπιοτροφολαγνείο, εκεί στη γειτονιά των πολυεθνικών εταιρειών παροχής υπηρεσιών από «εργάτες και εργάτριες του σεξ». Οι συγκεκριμένοι/ες επαγγελματίες, απολάμβαναν πλήρη εργασιακά δικαιώματα και πολυτελή διαμερίσματα σε άριστες συνθήκες εργασίας. Ενώ η ελεύθερη διακίνησή τους ανά τον υπερπολιτισμένο κόσμο –χωρίς καμία δέσμευση και όρια– για σεμινάρια εξειδίκευσης και διάδοσης των ιδιαίτερων προϊόντων τους, αποτελούσε σταθερά πολιτισμού και αυτοπροσδιορισμού του ατόμου. Επιπλέον είχαν την πρόσβαση σε καλλωπιστικά εργαστήρια αυτόματης αλλαγής χαρακτηριστικών με ιδιωτικό συμφωνητικό στο πλαίσιο ενός αναφαίρετου νομικού πολιτισμού των ελεύθερων συμβάσεων, χαρακτηριστική αποθέωση του πνεύματος του χειραφετητικού διαφωτισμού της αγοράς και του ατόμου. Άλλωστε το τελευταίο, κατακτήθηκε με πολύ κόπο και χρήμα από «ανθρωπιστικούς» σπόνσορες σε ατελείωτες «parades», που πρόβαλε για χρόνια το ιδιωτικό «εξεγερσιακό» και «αντιεξουσιαστικό» κανάλι «Νo name, no past, no future – Live now without limits» μαζί με άλλα καπιταλιστικά εμπορεύματα, ως αναφαίρετο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού αλλά και ανταγωνιστικότητας του σάρκινου εαυτού τους. Ο Έρωτας των σωμάτων δεν ήταν τίποτα, το σεξ πια απελευθερωνόταν μέσω της Αγοράς, του Εμπορίου και της «επανάστασης» που εκθείαζε η κοινωνία του Θεάματος.
Διαμέσου μιας επανορθωτικής (θεραπευτικής)… οικονομίας, το ζήτημα της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και του πόνου που επέφερε η πορνεία στο άτομο τα προηγούμενα χρόνια εξαφανίστηκε. Κοινωνικός αποκλεισμός δεν υπήρχε πια, καθώς το δικαίωμα διάθεσης του σώματος και του σεξουαλικού οργάνου ως ανταλλακτικής αξίας, ήταν μια εκρηκτική πρώτη ύλη παραγωγής και κυκλοφορίας στη σφαίρα του εμπορεύματος, μεταμορφώνοντας τον/την εκμεταλλευόμενο/η σε έναν οποιοδήποτε διαχειριστή. Μήτρας, πέους, μπουτίκ ή… πολυεθνικής. Η φυσική κατοχή των ερωτογενών περιοχών, νομοθετήθηκε ως ιδιοκτησία και κέρδισε την ισότητα μέσω της «ιδιωτικοποίησης» και του ιδιωτικού δικαίου. Η σεξουαλική εργατική δύναμη μεταμορφωνόταν σε πυροκροτητή της ανάδειξης ενός συλλογικού εαυτού επανάστασης κι ευδαιμονίας. Οι εκμεταλλευτές και οι νταβατζήδες νομιμοποιούνταν μέσω της απόδοσης ενισχυμένου μισθού και φόρου. Το εμπόρευμα της σάρκας εφορμούσε στην αγορά με τους καλύτερους δυνατούς ανταλλακτικούς όρους και σύμφωνα με την αξία και τα… πτυχία από τη γνωστή και πολυδιάστατη αλυσίδα Πανεπιστημίων Ντε Σαντ.
Τα πανεπιστήμια αυτά, βρίσκονταν σε αμέτρητα μητροπολιτικά πολυπολιτισμικά Cities, προσέφεραν «safe spaces» και εξειδικεύονταν στο νέο κοινωνικό συμπεριφορισμό: στην «μάθηση της μάθησης» και την έρευνα πάνω στον φίλαυτο ηδονισμό και τον πανηδονισμό «της στιγμής», ως συμπεριφορά πλήρους αυτοπροσδιορισμού και χειραφέτησης. Παράλληλα, επένδυαν στην παραγωγή μιας μεγάλης γκάμας καταναλωτικών αγαθών, απεριόριστης υλιστικής απελευθέρωσης, ξεκινώντας από μικρά τεχνολογικά γκάτζετς, ψυχοτρόπες ουσίες και εναλλακτικά ναρκωτικά μέχρι μεγάλα και βαριά εμπορεύματα. Και όλα αυτά αγκαζέ με την προωθημένη τεχνολογία των εξανθρωπισμένων ρομπότ και των μηχανοποιημένων ανθρώπων με αναβαθμισμένα ανταλλακτικά, στα οποία ώθησε η απελευθερωτική χρήση της τεχνολογίας για την εξαφάνιση της πείνας και της… «συνείδησης».
***
Στο Νηπιοτροφολαγνείο, λοιπόν, είχε την ελευθερία επιλογής για τον μικρό «άνθρωπο» της προτίμησής του (αγοράκι, κοριτσάκι ή ό,τι άλλη υβριδική βιοφυλετική ποικιλομορφία είχε επιβάλλει η επαναστατική «θεολογία» της απεριόριστα απελευθερωτικής βιοτεχνολογίας), μεγαλωμένο στις καλύτερες «ελευθεριακές» συνθήκες αποδέσμευσης από καταπιεστικούς δεσμούς, όπως η οικογένεια, η παιδεία, το φύλο, η γειτονιά, η καταγωγή κ.ά. Η μόνη οικογένεια που επιτρεπόταν ήταν η αιμομικτική οικογένεια, καθώς αποφυλάκιζε τα –φυλακισμένα από αιώνες– ιδεώδη του πλήρους αυτοκαθορισμού και της «φυσικής έλξης» που είναι ανεξάρτητη από βιολογικούς δεσμούς-δεσμά. Εκτός αυτού, η αιμομικτική οικογένεια, διαμόρφωνε άψογους και ανταγωνιστικούς φιλελεύθερους επαγγελματίες χωρίς ταμπού, για τη βιομηχανία του πανσεξουαλικού ελευθεριασμού. Η κοινωνική ταυτότητα εξάλλου που όριζε τον άνθρωπο πέρα από βιολογικούς ή συγγενικούς δεσμούς μπορούσε να αναδιαμορφώνει και την αιμομικτική οικογένεια, σε πολύμορφη κοινωνική συνύπαρξη ουράνιο τόξο, εφόσον η βιολογία και το Είναι, δεν έπαιζε ουσιαστικό ρόλο μπροστά στην επανάσταση ενός συγκεκριμένου «γίγνεσθαι» και «φαίνεσθαι»: «είμαστε ό,τι συμφωνούμε να είμαστε και αισθανόμαστε, απαλλαγμένοι από κάθε συντηρητική βιολογική σύμβαση/συγγένεια». Αίτημα που προώθησε το δικαιωματικό κίνημα και κόμμα «Επιθυμία χωρίς όρια – Ένα νέο υπαρξιακό πρόταγμα χειραφέτησης για τον άνθρωπο χωρίς τον άνθρωπο», το οποίο τα προηγούμενα χρόνια έδωσε ηρωικές μάχες για τις νέες μορφές της απελευθερωτικής «οικογένειας». Μάχες στον δρόμο, σε θεατρικές παραστάσεις, στην κινηματογραφική μυθοπλασία, στα ευρωπαϊκά επιδοτούμενα προγράμματα και τα χρηματιστήρια των μεγαπόλεων.
Η τεράστια αύξηση της παγκόσμιας αγοράς εμπορευμάτων για «κατανάλωση» και η θεαματική λαγνεία της εικόνας που διογκωνόταν παράλληλα, δεν είχε επισύρει καμιά ανησυχία εφόσον η άκρατη οικονομική ανάπτυξη ή οι ουδέτερες παραγωγικές σχέσεις, θα έδιναν λύση στις όποιες διαφορές και αντιθέσεις είχε γεννήσει ο προηγούμενος «υπανάπτυκτος» άνθρωπος
Στα νηπιοτροφολαγνεία, τα «παιδιά» ήταν σκληρά εργαζόμενα άτομα (αλλά με άριστες συνθήκες διαβίωσης και πλήρη ατομικά δικαιώματα, νομική στήριξη, μπόνους, επιμόρφωση και δια βίου μάθηση κ.ά.). Επιπλέον είχαν τη σεξουαλική ετοιμότητα για οτιδήποτε, εφόσον είχαν το προνόμιο της ανυπαρξίας συναισθηματικού δεσμού, συνείδησης ή ακόμα και ενοχών, καθότι παιδιά του σωλήνα, είτε παιδιά παρένθετων μητέρων και πατέρων, στη συνέχεια μεγαλωμένων σε συνθήκες συναισθηματικού θερμοκηπίου υποστηριζόμενα από ειδικευμένους επαγγελματίες-ακτιβιστές, του κινήματος «Η ψυχική υγεία της απελευθέρωσης».
Μάλιστα και οι παρένθετες μητέρες και πατέρες, ήταν περιζήτητοι και καλά αμειβόμενοι επαγγελματίες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τη χρηματοδότηση των Κολεγίων για την παρένθετη ανδρόγυνη εγκυμοσύνη, είχαν η IBM και η Apple, οι οποίες για αιώνες αξιοποιούσαν τη συνεχή εξέλιξη του ατόμου, του εγκεφάλου και των εμπορευμάτων. (Άλλωστε η ψηφιακή οντολογία των γκουρού της Σίλικον Βάλεϊ, είχε ευχαρίστως παραχωρήσει το σύμβολο @, ως την κορυφαία αναγνώριση της ανοικτής ουδετερότητας και μηδενικότητας του φύλου). Εξέλιξη την οποία οικειοποιήθηκαν και οι ευρασιατικοί γίγαντες, που όρμησαν στο προσκήνιο κερδίζοντας πολύ σύντομα το χαμένο έδαφος της οπισθοδρόμησης.
Παράλληλα, η επανάσταση που κερδήθηκε πάνω στην διεκδίκηση του φύλου αλλά και της κατάργησης της έμφυλης βίας κατά των γυναικών, οδήγησε ως λύση στην… κατάργηση του φύλου, αφού άλλωστε τόσο η δεξιά ατομοκεντρική διεκδίκηση, όσο και η ακροαριστερή και «αντιεξουσιαστική» οπτική της «κοινωνικής κατασκευής» των πάντων, θεωρούσαν αναχρονισμό οποιαδήποτε έννοια καταπιεστικής ιδιότητας, ταυτότητας και ετερότητας. Έτσι τα αναφαίρετα δικαιώματα του παιδόφιλου, συναντούσαν τον πλήρη αδέσμευτο αυτοπροσδιορισμό του φύλου ή του άφυλου ιδεώδους, μέσα από μια πλήρη και καθολική απελευθέρωση από κάθε εξωτερικό προκαθορισμό.
***
Έπειτα, θα επισκέπτονταν το πολυθεματικό-διαθεματικό «Δικαιωματικό Πάρκο» προς τιμήν των αγώνων των κτηνοβατών για πλήρη δικαιώματα. Η αποθέωση του δικαιωματικού ιδεώδους και του σεβασμού στην ιδιαιτερότητα και την ατομικότητα, έφτανε τη ζωοφιλία στην αποθέωσή της, εφόσον την μετέβαλε σε… αλτρουιστική σχέση, η οποία εμπεριέχει την ερωτική έλξη και ηδονή ως απόλυτη επιθυμία και… αγάπη για όλα τα έμβια όντα του πλανήτη. Σύσσωμη η εκσυγχρονιστική κοινότητα των νεκρόφιλων –βαθιά καταπιεσμένων για αιώνες– είχε συμπαρασταθεί στον αγώνα των κτηνοβατών, αλλά με τη δικαιωματική λάμψη στα μάτια. Είχαν δώσει και την ψυχή τους για την ερωτική συνεύρεση με τα άψυχα ή τα ετοιμοθάνατα σώματα, κάνοντας πράξη τις καλύτερες και ακραίες εκδοχές του σαδισμού και της απαλλαγής από τα δεσμά των ταμπού των παραδοσιακών χρόνων. Έτσι κι αλλιώς η χωρίς προϋποθέσεις απελευθέρωση του ατόμου από κάθε τοπικό, ιστορικό, κοινωνικό, βιολογικό, πολιτισμικό, ταξικό ή ό,τι άλλο ταμπού, όριζε την ουδέτερη εργαλειακή φύση του ανθρώπινου σώματος. Εκεί κρυβόταν η πλήρης εμπειρία της ναρκισσιστικής απόλαυσης, μακριά από ηθικιστικούς περιορισμούς, συναινέσεις και άλλες αφετηρίες που το υποδούλωναν.
Η τεράστια αύξηση της παγκόσμιας αγοράς εμπορευμάτων για «κατανάλωση» και η θεαματική λαγνεία της εικόνας που διογκωνόταν παράλληλα, δεν είχε επισύρει καμιά ανησυχία εφόσον η άκρατη οικονομική ανάπτυξη ή οι ουδέτερες παραγωγικές σχέσεις, θα έδιναν λύση στις όποιες διαφορές και αντιθέσεις είχε γεννήσει ο προηγούμενος «υπανάπτυκτος» άνθρωπος. Φήμες ότι ο Νάρκισσος, οι Λωτοφάγοι, ο Σαντ, και ο… Πολ Ποτ, είχαν αναγορευτεί σε αρχετυπικές φιγούρες της επανάστασης των αδιάκοπα παροντικών ατόμων της αριστεροδέξιας φιλελεύθερης ιδεολογίας και της απόλυτης απελευθέρωσης από κάθε εξαναγκασμό, κρίνονται μάλλον ανυπόστατες. Η νέα απελευθερωτική ιδεολογία αντιδρούσε στα αρχέτυπα γενικώς, έστω κι αν εμπνεόταν από αυτά. Άλλωστε, τα εμπορευματικά Μέσα του Θεάματος είχαν χαρακτηρίσει ψεύτες και συνωμότες κατά της παγκόσμιας ελευθερίας, όσους μιλούσαν για τις παραπάνω φήμες.
Σίγουρα όμως ευσταθούσε η παραδειγματική καταστροφή των Αρχαίων Ελλήνων κλασικών, των έργων του Παζολίνι, της Χάνα Άρεντ, του Αλμπέρ Καμύ, του Ζακ Ελλύλ, του Καστοριάδη, του Σαρλ Φουριέ, του Εντγκάρ Μορέν, του Ιβάν Ίλιτς, του Κρίστοφερ Λας και πολλών άλλων αιρετικών…
* Ο Δημήτρης N. Γιαννάτος είναι κοινωνιολόγος-σύμβουλος απεξάρτησης στο ΚΕΘΕΑ
