Αν υπάρχει στη Δύση μία χώρα με ατμόσφαιρα που μυρίζει –στην κυριολεξία- μπαρούτι, αυτή είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Είναι η μοναδική χώρα που μία τεράστια μερίδα της κοινωνίας είναι ένοπλη και με ισχυρή τάση να εξεγερθεί κατά της κεντρικής εξουσίας. Είναι ο μόνος λαός που έχει επαναστατικές διαθέσεις, που θέλει να ανατρέψει την πολιτική ηγεσία, να περιορίσει τις παρεμβάσεις του κράτους στη ζωή του, να παρακάμψει τα μονοπώλια της επικοινωνίας και να δημιουργήσει άλλα, να υπερασπιστεί την ελευθερία της έκφρασής του, να συγκρουστεί με τις δυνάμεις καταστολής, ακόμα και μέχρι θανάτου. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της Αμερικής, ίσως και του κόσμου, δεν έχει υπάρξει τέτοια συσπείρωση, τόσο μαζική και τόσο ομοιογενής και ταυτόχρονα τόσο αποκεντρωμένη, σε τόσο μεγάλη κλίμακα, με την κοινή επιθυμία να αμφισνητήσει το ισχύον καθεστώς εξουσίας. Η Αμερική είναι στο κατώφλι μιας επανάστασης, που ενώ είναι η πιο λαϊκή και αυθόρμητη που μπορεί να υπάρξει, είναι και η πιο συντηρητική σε κοσμοαντιλήψεις που μπορεί κανείς να διανοηθεί.
Παρ’ όλο που οι πολιτικοί της αντίπαλοι και τα περισσότερα μέσα και δίκτυα επικοινωνίας προσπάθησαν επίμονα και συστηματικά να τη δυσφημίσουν, να τη φιμώσουν και να τη συρρικνώσουν, αυτή η πελώρια κοινωνική μερίδα βγήκε δυνατά, κι ας έχασε τις εκλογές ο υποψήφιος της. Αντίθετα, ο νικητής απέσπασε τις ψήφους που χρειαζόταν για να νικήσει, αλλά δεν έχει κανέναν που να τον πιστεύει και κανένα που μπορεί να κινητοποιηθεί. Οι προεκλογικές συγκεντρώσεις του Μπάιντεν έγιναν σε ντράιβ ιν με 10-20 αυτοκίνητα, του Τραμπ σε στάδια με 10-20 χιλιάδες άτομα!
Εικονική δημοκρατία
Πίσω από τα λόγια, η αντιπαράθεση στην Αμερική δεν είναι ανάμεσα σε υποστηρικτές και σε εχθρούς της δημοκρατίας ή της ειρήνης. Μάλιστα, αυτοί που τώρα κόπτονται για τη δημοκρατία και την ειρήνη είναι υπεύθυνοι για όλες τις αντιδημοκρατικές εκτροπές που συνέβησαν και για όλους τους πολέμους που έκαναν, υπέθαλψαν ή συντήρησαν οι ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια. Είναι αυτοί που πρωτοστάτησαν ή συναίνεσαν σε ανατροπές καθεστώτων, αυτοί που συνέχισαν το κολαστήριο του Γκουαντάναμο, αυτοί που έδωσαν το πράσινο φως για αμέτρητες μυστικές δολοφονίες στην Ασία και την Αφρική… Και βλέπουμε, επίσης, πόσο δημοκρατικά φέρονται αμέσως μόλις βεβαιώθηκε η νίκη τους. Πρώτα-πρώτα, επιδιώκοντας την πλήρη εξόντωση του αντίπαλου τους με κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, νόμιμο ή παράνομο. Κάνουν ό,τι έκανε ο Τραμπ στη Βολιβία όπου οι Αμερικάνοι καθοδήγησαν την καθαίρεση του εκλεγμένου προέδρου Μοράλες με κοινοβουλευτικό -υποστηριζόμενο από το στρατό- πραξικόπημα. Και το έχουν κάνει πολλές φορές στο κοντινό παρελθόν υποκινώντας, εκθειάζοντας και αναγνωρίζοντας τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα για την καθαίρεση της προέδρου Βίλμα Ρούσεφ στη Βραζιλία, του προέδρου Μανουέλ Σελάγια στην Ονδούρα ή του Βίκτορ Γιανουκόβιτς στην Ουκρανία.
Τώρα εφαρμόζουν τα ίδια στη χώρα τους. Και για να το πετύχουν αυτό κινούν καταχρηστικά υπερεπείγουσες διαδικασίες προκειμένου να δικάσουν και καταδικάσουν τον πρόεδρο των ΗΠΑ, που ακόμα και ηττημένος υπερψηφίστηκε από 75.000.000 πολίτες. Χωρίς να έχει εκδοθεί κάποιο πόρισμα από δικαστικές και αστυνομικές αρχές για τα γεγονότα στο Καπιτώλιο, στη βάση του οποίου του οποίου θα έπρεπε να διατυπωθούν οι κατηγορίες και να ασκηθούν οι διώξεις, και χωρίς καν να καλέσουν τον κατηγορούμενο να απολογηθεί έστω με ένα υπόμνημα! Για μια τόσο σοβαρή με παγκόσμιες εκδιπλώσεις υπόθεση χρησιμοποιούν διαδικασίες που δεν είναι θεμιτές και επιτρεπτές ούτε σε επίπεδο ειρηνοδικείου! Αδιαφορώντας και για τις επιπτώσεις των επιλογών τους σε ένα κοινωνικό σώμα πολύ βαθιά διχασμένο, του οποίου τις όποιες αντιδράσεις ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν με σκληρή καταστολή. Ήδη οι εικόνες των πάνοπλων στρατιωτών που κοιμούνται στα πατώματα του Καπιτωλίου είναι εικόνες χούντας με μοναδικό σκοπό να απειλήσουν και να τρομοκρατήσουν τα δυσαρεστημένα από την πολιτική τους 75 εκατομμύρια άτομα, ίσως και παραπάνω με δεδομένο ότι τουλάχιστον 100 εκατομμύρια Αμερικάνοι δεν πήγαν καν να ψηφίσουν! Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με το Pew Research μόνο το 17% των Αμερικάνων εμπιστεύεται την κυβέρνηση.
Και, δυστυχώς, όλο αυτό το φιάσκο δημοκρατίας, με επικλήσεις τσιτάτων από τον Λίνκολν και τον Τζέφερσον που τους βολεύουν, αποδίδεται στην «Αριστερά», χωρίς αυτοί οι νεοφιλελεύθεροι δημοκράτες να το διαψεύδουν. Είναι τέτοια η σύγχυση που επικρατεί στην Αμερική που δύσκολα μπορεί κανείς να την συλλάβει στην Ευρώπη. Σε πανό των εισβολέων στο Καπιτώλιο το σύνθημα έλεγε: «Ο αληθινός αόρατος εχθρός είναι ο κομμουνισμός»! Λογικό, αφού ο Τραμπ και πολλοί πρωτοκλασάτοι πολιτικοί του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος αναφέρονται στον Μπάιντεν και το Δημοκρατικό Κόμμα ως «Άκρα Αριστερά»!
Φίμωσαν τον πρόεδρο
Η επιλογή του Μπάιντεν για το χρίσμα είναι άλλη μια απόδειξη για το ξέφτισμα της αμερικάνικης δημοκρατίας. Δεν χρειάζονται πια ούτε ηγέτες με κάποια προσωπική ακτινοβολία ή κάποια έστω φαινομενική ανεξαρτησία, ούτε καν τύπου Ομπάμα. Χρειάζονται επαγγελματικά ανδρείκελα, άχρωμους και άγευστους γραφειοκράτες, ακόμα και ηλικιακά εξουθενωμένους, προκειμένου η ελίτ να συνεχίσει να κυβερνάει την Αμερική ανενόχλητα. Μια ελίτ που κυριαρχούν οι νεόπλουτοι πολυδισεκατομμυριούχοι που συσσωρεύουν πρωτοφανή -ακόμα και για τα αμερικάνικα δεδομένα- πλούτη χωρίς να βελτιώνουν τη θέση των ΗΠΑ στον κόσμο και χωρίς ουσιαστικά να ευεργετούν την κοινωνία, που μαστίζεται από στάσιμους μισθούς και από μερική απασχόληση τουλάχιστον επί μία δεκαετία, με μια μερίδα της τάξης των 40-50 εκατομμυρίων ανθρώπων να τρέφεται με κουπόνια.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί που κατάφεραν το καίριο πλήγμα στον εν ενεργεία πρόεδρο των ΗΠΑ είναι οι ιδιοκτήτες και διαχειριστές των μεγάλων εταιριών που μονοπωλούν τα δίκτυα επικοινωνίας αποτολμώντας το αδιανόητο: να αφαιρέσουν από τον πρόεδρο της Αμερικής το λόγο! Αφού τον άφησαν να οργιάζει γράφοντας και λέγοντας ό,τι θέλει επί πέντε χρόνια, δρυός πεσούσης…, ξεκίνησαν από τη λογοκρισία των αναρτήσεών του για να φτάσουν ως ανώτεροι από την κρατική εξουσία, την κυβέρνηση, τη Βουλή, τη Γερουσία και το Ανώτατο Δικαστήριο, στο σημείο να του αφαιρέσουν εντελώς τη δυνατότητα να επικοινωνεί με την κοινωνία μέσα από τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης που αυτοί ελέγχουν αποκλειστικά!
Βέβαια, αυτό θα έχει ενδεχομένως και μη επιθυμητές γι’ αυτούς πλευρές. Αναμφίβολα θα επισπεύσει την απεξάρτηση πολλών χωρών από τα δυτικά ολιγοπώλια της επικοινωνίας. Ήδη το έχει κάνει καθ’ ολοκληρία η προβλεπτική Κίνα θωρακίζοντας τον εαυτό της. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και άλλες χώρες, όπως η Ρωσία. Αλλά και μέσα στις δυτικές χώρες, έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτή η απειλή του ελέγχου της επικοινωνίας από πέντε ιδιωτικά τραστ. Ναι μεν, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι Άγγλοι επωφελούνται όταν αυτοί οι αποκλεισμοί και οι φιμώσεις στρέφονται εναντίον προσώπων και καθεστώτων τα οποία θέλουν να τα υπονομεύσουν, αλλά οι ευρωπαϊκές ελίτ έχουν αρχίσει να φοβούνται ότι κάποια στιγμή αυτή η ανεξέλεγκτη εξουσία των τραστ θα στραφεί και εναντίον τους χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν. Και μέσα στις ΗΠΑ γίνεται επιτακτικότερη η ανάγκη για το σπάσιμο των μονοπωλιακών καταστάσεων στην επικοινωνία. Ήδη η μισή αμερικάνικη κοινωνία, δηλαδή ένας τεράστιος πληθυσμός, αναζητεί εναλλακτικά δίκτυα.
Αλήθειες
Ο Τραμπ ενόχλησε πάρα πολύ γιατί με ασυνήθιστο βαθμό πολιτικής αυτονομίας έβαλε το αμερικάνικο κατεστημένο ενώπιον των ευθυνών του. Είπε αλήθειες που δεν λέγονταν, πήρε κάποια μέτρα, ίσως όχι τόσο αποτελεσματικά μπροστά σε τετελεσμένες καταστάσεις, αλλά σίγουρα πολύ ισχυρά συμβολικά. Από ένστικτο, από δημαγωγία, από αλαζονεία, από συμφέρον ή από όλα μαζί, απευθύνθηκε στη βαθιά Αμερική που είναι λαϊκή, πατριωτική και σοβινιστική και κουβαλάει όλες τις βασικές αντιλήψεις, πεποιθήσεις και προλήψεις με τις οποίες οικοδομήθηκε ιδεολογικά αυτό το κράτος: αυτοδιάθεση, ισχύς, φυλετισμός, εργασία, θρησκεία, βία, χρήμα, ανισότητα, ανδροκρατία, μισογυνισμός, οπλοκρατία, θανατική ποινή, συντηρητισμός, αντικομμουνισμός κ.ά.
Ο πρόεδρος έθιξε τα ζητήματα με τρόπο που κι ο πιο αμόρφωτος πολίτης καταλαβαίνει τη σημασία τους. Ζητήματα που άλλα η αμερικάνικη ελίτ διαχειριζόταν αποκλειστικά προς όφελός της και άλλα της ξέφυγαν εντελώς προκαλώντας ανεπανόρθωτη βλάβη όχι μόνο στην παντοδυναμία των ΗΠΑ και στην ευμάρεια των πολιτών, αλλά και στο εθνικό τους φρόνημα.
Για παράδειγμα, ο Τραμπ κατήγγειλε την μεταφορά παραγωγικών μονάδων στο εξωτερικό, που η κοινωνία αποδίδει στην απληστία των ελίτ για μεγαλύτερα κέρδη ακόμα και σε βάρος των ΗΠΑ. Επίσης, προσπάθησε να βάλει εμπόδια στην άνοδο της Κίνας που ενώ μειώνει τη βαρύτητα και την εμβέλεια της Αμερικής δεν αντιμετωπίστηκε έγκαιρα και δραστικά από τις ελίτ είτε αυτές εκπροσωπούνται από το Δημοκρατικό είτε από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Αποτράβηξε τις ΗΠΑ από πολλούς διεθνείς οργανισμούς και συνθήκες παραδεχόμενος δημόσια ότι η συνέχιση της παραμονής έδενε τα χέρια της Αμερικής στην προσπάθειά της να ανακαταλάβει μέρος από τη χαμένη της ισχύ και επιρροή. Όσο για την πανδημία, πολλοί αντιλαμβάνονται ότι δεν ευθύνεται μόνο ο Τραμπ για την αποτυχία στην αντιμετώπισή της όσο κι αν καθυστέρησε να αντιδράσει. Ολόκληρη η χώρα, παραδομένη στην απορρύθμιση, το νεοφιλελευθερισμό και την ιδιωτικοποίηση, χωρίς εθνικό σύστημα υγείας και με μεγάλη αυτονομημένη διοικητική αποκέντρωση λόγω του ομοσπονδιακού της χαρακτήρα, δεν είχε τις υποδομές, ούτε καν χάρτινες μάσκες!, ούτε την απαραίτητη νοοτροπία και συνείδηση για να καταστείλει ακαριαία την εξάπλωση του ιού.
Θέατρο στη Βουλή
Γι’ αυτό, δεν ήταν τα ελαττώματα, τα πυροτεχνήματα και ο συγκεντρωτισμός του Τραμπ που ενεργοποίησαν ισχυρά κομμάτια της ελίτ και του βαθέως κράτους εναντίον του. Η αποκάλυψη της γύμνιας της ελίτ, την οποία έκανε ό,τι μπορούσε για να την εξευμενίσει με μεγάλες φοροαπαλλαγές και άφθονη χρηματοδότηση με δανεικά δολάρια για αντιπαραγωγικό πλουτισμό, και η απόδοση ευθυνών στους πολιτικούς εκπροσώπους της για την κάτω βόλτα που έχει πάρει η Αμερική, ήταν αυτά που προκάλεσαν τελικά την επιλογή να τον φιμώσουν, να τον δικάσουν με συνοπτικές διαδικασίες και –αν το καταφέρουν- να τον εξοντώσουν ηθικά, πολιτικά, οικονομικά και, δεν αποκλείεται, βιολογικά.
Παρακολούθησα τη διαδικασία μομφής σε βάρος του προέδρου στην αμερικάνικη Βουλή με στόχο την καθαίρεσή του και επακόλουθα τον αποκλεισμό του από το δικαίωμα να θέσει ξανά υποψηφιότητα στις εκλογές του 2024. Ήταν μία από τις μεγαλύτερες θεατρικές αρπαχτές στην ιστορία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας παγκοσμίως. Χωρίς να καλέσουν τον κατηγορούμενο να καταθέσει τις απόψεις του, με χρόνο ομιλίας από ένα έως τρία λεπτά για κάθε βουλευτή, άκουσα δεκάδες πανομοιότυπες «ανακοινώσεις» που απλά επικυρώνουν ή απορρίπτουν την πρόταση μομφής. Θέλουν να καθαιρέσουν τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής με τον ίδιο τρόπο που χρόνια τώρα οργανώνουν τις καθαιρέσεις και ανατροπές μη αρεστών προέδρων σε ολόκληρο τον κόσμο. Ό,τι προσπάθησε να κάνει ο Ομπάμα στον Τσάβες στη Βενεζουέλα και ο Τραμπ στον πρόεδρο της Βολιβίας Μοράλες, το κάνει τώρα το κόμμα του επόμενου προέδρου στον νυν πρόεδρο των ΗΠΑ! Η επιστημονική φαντασία επέστρεψε στην πολιτική.
Κατά βάθος, αυτό επιθυμεί και ένα μέρος της νομενκλατούρας του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος προκειμένου να απαλλαγεί οριστικά από την κηδεμονία του Τραμπ στο κόμμα. Όμως, τρέμουν την οργή του λαού, των ψηφοφόρων τους.
Λαϊκός ήρωας
Ο Τραμπ απέτυχε να αποκτήσει γερές προσβάσεις στην ολιγαρχική ελίτ. Ούτε στις πανίσχυρες υπηρεσίες ασφαλείας, ούτε στην ηγεσία του στρατού. Αυτοί έχουν διαπαιδαγωγηθεί να κυβερνούν χρησιμοποιώντας τη «δημοκρατία» με την οποία μπορούν να ελέγχουν την κοινωνία την οποία θεωρούν ως τον κύριο εν δυνάμει εχθρό που δεν πρέπει ποτέ να αφυπνιστεί και να οργανωθεί. Κάτι που έκανε ο Τραμπ, ο οποίος επένδυσε πάρα πολύ στους απλούς πολίτες απ’ τους οποίους άντλησε φοβερή εξουσία.
Ο Τραμπ είναι μάλλον ο μοναδικός πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ που έγινε στη διάρκεια της θητείας του ήρωας του λαού. Έγινε αρχηγός ενός λαϊκού κινήματος εκπληκτικών διαστάσεων, όχι απλά με οπαδούς, αλλά με φανατικούς υποστηρικτές με ιδεολογική ταύτιση και θρησκευτική αφοσίωση. Εξέφρασε όσο κανένας άλλος μια Αμερική πάρα πολύ δυσαρεστημένη και δυστυχισμένη από την πορεία της χώρας. Καθώς γινόταν δέσμιος αυτής της Αμερικής και όντας αλαζόνας από χαρακτήρα, παρασύρθηκε κι έκανε το λάθος στη χειρότερη γι’ αυτόν στιγμή. Λάθος που προσφέρθηκε σαν δώρο εξ ουρανού στους αντίπαλους του οι οποίοι άρπαξαν ακαριαία την ευκαιρία για να τον αποκεφαλίσουν με συνοπτικές διαδικασίες. Έπαιξε επιπόλαια ένα κακό χαρτί την ώρα που όλες οι συνιστώσες ήταν σε βάρος του. Είχε χάσει τις εκλογές, με ή χωρίς νοθεία δεν έχει πρακτική σημασία, οι Ρεπουμπλικάνοι ήταν σε σύγχυση και αμηχανία, οι διεθνείς σύμμαχοί του, με πρώτο τον Μπόρις Τζόνσον της Μεγάλης Βρετανίας, την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια και αναγνώρισαν τον Μπάιντεν, η νίκη δύο υποψηφίων του Δημοκρατικού Κόμματος στη Γεωργία έδωσε τον έλεγχο της Γερουσία στον Μπάιντεν και την Πελόζι και το πανίσχυρο στρατιωτικο-βιομηχανικό μπλοκ έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα με την πρωτοφανή ενέργεια όλων των εν ζωή πρώην υπουργών Άμυνας, γνωστών «γερακιών» με πρωτοστάτη τον πολεμοκάπηλο Ντικ Τσένι, που με δημοσίευμά τους στην εφημερίδα Washington Post κάλεσαν την ηγεσία του στρατού να μην ανακατευτεί στις πολιτικές εξελίξεις.
Νέα τρομοκρατία
Η ελίτ δεν υιοθέτησε τον Τραμπ γιατί ο Τραμπ έκανε ένα θανάσιμο παράπτωμα: στηρίχτηκε πέραν του δέοντος στην κοινωνία, της έδωσε λόγο και ρόλο, την αφύπνισε και την κινητοποίησε. Ακούστηκε η φωνή δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων που η ελίτ θέλει να είναι υπνωτισμένοι για να τους χειραγωγεί και να τους εκμεταλλεύεται ανεμπόδιστα. Με ταξικά κριτήρια θα μπορούσαν να προσχωρήσουν στο κίνημα του Τραμπ και οι μαύροι, αλλά αυτό δεν γίνεται γιατί η λευκή Αμερική των μη προνομιούχων είναι παραδοσιακά συντηρητική, θρησκόληπτη και αδιόρθωτα ρατσιστική.
Ο Τραμπ, ενώ ήταν σε πολλές περιπτώσεις αλλοπρόσαλλος, έκανε προσπάθειες να αποσπάσει την υποστήριξη έστω τμημάτων της ελίτ, αλλά εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι δεν κατάφερε σπουδαία πράγματα. Ούτε ο εναγκαλισμός του με τους πετρελαιάδες, ούτε η σκανδαλώδης στήριξη του Ισραήλ, ούτε οι αυξήσεις των κονδυλίων για όπλα, ούτε ο χείμαρρος δολαρίων για να κρατιέται στα ύψη η αξία των μετοχών στο Χρηματιστήριο, δεν ήταν αρκετά για να τον στηρίξει η ελίτ από τη στιγμή που είχε υπερβεί τα όρια του επιτρεπτού στη σχέση του με την κοινωνία, με την πλέμπα, και έβαζε σε κίνδυνο τους συσχετισμούς δύναμης ανάμεσα στην ελίτ και το λαό.
Γι’ αυτό, ήδη συζητιέται στα ανώτερα κλιμάκια του Δημοκρατικού Κόμματος, στις υπηρεσίες ασφαλείας, στα ΜΜΕ και στις δεξαμενές σκέψεις των ειδικών, η άμεση λήψη αυστηρών νομοθετικών και άλλων μέτρων για την αντιμετώπιση της εσωτερικής τρομοκρατίας στην οποία πρώτος ο Μπάιντεν αναφέρθηκε χαρακτηρίζοντας την εισβολή των διαδηλωτών στο Καπιτώλιο. Ενώ οι υποκινούμενες εισβολές στα κοινοβούλια άλλων χωρών ανέκαθεν υποστηρίζονταν από τους Αμερικάνους ως ενέργειες που προάγουν τη δημοκρατία, η εισβολή στο δικό τους κοινοβούλιο από άοπλους διαδηλωτές θεωρείται τρομοκρατία. Και με βάση αυτή την κατάταξη προαναγγέλλουν ένα κύμα πρόληψης και καταστολής που σίγουρο είναι ότι θα στραφεί εναντίον κάθε λαϊκής εκδήλωσης διαμαρτυρίας οποιασδήποτε πολιτικής απόχρωσης. Γιατί κι ο λαός, ακόμα κι αν είναι δεξιός, εθνικόφρων και αντικομμουνιστής, αν παρασυρθεί και στραφεί κατά της καθεστηκυίας τάξης πρέπει αυτομάτως να στιγματίζεται και να διώκεται ως τρομοκράτης. Ακόμα κι ο Τραμπ, την ύστατη ώρα προσπάθησε να τα μαζέψει φοβούμενος την αμείλικτη εξόντωσή του από το ακραίο Κέντρο.
Κι έχουν κάθε λόγο, οι πραγματικά προοδευτικοί πολίτες στην Αμερική, οι αριστεροί και οι δημοκράτες, οι ακτιβιστές για το περιβάλλον και οι φιλειρηνιστές, να ανησυχούν ότι θα είναι οι πρώτοι που θα χαρακτηριστούν τρομοκράτες και θα διωχτούν και, μάλιστα, με κοινή συναίνεση των δύο κομμάτων εξουσίας, που μπορεί να συγκρούονται μεταξύ τους για το ποιος θα εκπροσωπήσει πιο επάξια τις ελίτ, αλλά απέναντι στις λαϊκές μάζες, δεξιών ή αριστερών αποκλίσεων, θα είναι πάντα στο ίδιο μήκος κύματος.
Η κρίση στις ΗΠΑ είναι βαθιά. Η Δύση είναι πάνω σε κινούμενη άμμο. Το μέλλον ασταθές, αβέβαιο και απροσδιόριστο. Ας είμαστε σε επιφυλακή…
