Της Νάντιας Βαλαβάνη. Το «αόρατο χέρι» του λαού έκανε με πανευρωπαϊκό πάταγο ορατή την παρουσία του στο αποτέλεσμα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων.
Παρά το δίμηνο καταιγιστικό βομβαρδισμό από εσωτερικό και εξωτερικό με κάθε είδους εκβιαστικά διλήμματα, σχεδόν δυο εκατομμύρια άντρες και γυναίκες, εργαζόμενοι και άνεργοι ψήφισαν Αριστερά. Τα 2/3 για πρώτη φορά. Και τα 4/5 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Η λύσσα της τρόικας δικαιολογημένη: Παραλίγο καταμεσής στις «ενάρετες χώρες» της σιδερένιας λαϊκής πειθάρχησης να αναδυθεί η πρώτη ευρωπαϊκή αριστερή κυβέρνηση από τον Μεσοπόλεμο…
Η ψήφος στις 17 Ιούνη εξέφρασε με πολιτικούς εκλογικούς όρους τη βαθιά κοινωνικοταξική σύγκρουση ανάμεσα στον εργαζόμενο λαό και τις δυνάμεις του χρηματιστικού κεφαλαίου. Η τρόικα, «προσκαλεσμένη» της ιθαγενούς πολιτικής και οικονομικής ελίτ, αξιοποίησε την κρίση για να δημιουργήσει μια χώρα-«εργαστήρι κοινωνικής μηχανικής» για θέσπιση των συμπερασμάτων από τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική της «εσωτερικής υποτίμησης» σε έδαφος «μόνιμης λιτότητας» στο σύνολο της Ευρώπης – προκαλώντας κοινωνικό ολοκαύτωμα στην Ελλάδα. Η σύγκρουση μορφοποιήθηκε μέσα από αγώνες, γενικές απεργίες και «πλατείες» τα προηγούμενα χρόνια, απέκτησε όμως χαρακτήρα χιονοστιβάδας τους δύο προηγούμενους μήνες. Ο στόχος και η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς με στόχο την ακύρωση των μνημονίων και την ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας ευαισθητοποίησε και κινητοποίησε, σε γιγαντιαία κλίμακα, εκατομμύρια ανθρώπους. Και δρομολόγησε διαδικασίες υπέρβασης της παγιωμένης στάσης ζωής τους.
Τη στρατηγική της ενότητας της Αριστεράς «διεμβολίζοντας» όλους τους χώρους της στην κατεύθυνση της συγκρότησης του πλατύτερου δυνατού λαϊκού μετώπου με έναν αριστερό συνασπισμό κομμάτων και οργανώσεων στο επίκεντρό του, υπηρέτησαν «από τα κάτω» με μεγάλη επιμονή λίγες χιλιάδες άνθρωποι τα προηγούμενα χρόνια. Αν είχε καταφέρει να προκαλέσει έστω και νεύμα «συγκατάθεσης» από μεριάς ΚΚΕ και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, θα μπορούσε να απελευθερώσει μια εκπληκτική κοινωνική δυναμική. Για λόγους «καθαρότητας» και επιδίωξης «ηγεμονίας», αυτό δεν έγινε δυνατό. Καθώς όμως στην εκλογική αναμέτρηση ολόκληρο το εκρηκτικό «μείγμα» αντιθέσεων ήταν παρών και μαζί του και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, με σημαντική παρουσία σε όλες τις προηγούμενες συγκρούσεις και μ’ έναν ενωτικό αριστερό προγραμματικό πολιτικό λόγο ριζικών «λύσεων», που «ωρίμαζε» βδομάδα τη βδομάδα, έγινε το απίστευτο: Την επιδιωκόμενη κοινωνική δυναμική κατάφερε να απελευθερώσει ο ΣΥΡΙΖΑ – «μόνος» του…
Στην ιδιαίτερα περίπλοκη μετεκλογική κατάσταση θα συζητηθούν πολλά. Ας μην υποτιμηθούν τρεις άμεσες ανάγκες:
• Η ανάγκη οικοδόμησης μιας μεγάλης ενωτικής μαχητικής συμπόρευσης της όλης Αριστεράς και του κόσμου που εγκαταλείπει μαζικά το χρεωκοπημένο μνημονιακό μπλοκ. Με κατεύθυνση την εμπέδωση και την παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση, συνειδησιακά, προγραμματικά, πολιτικά και κινηματικά της λαϊκής ενότητας.
• Η ανάγκη για «ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΝΤΟΥ». Για το χτίσιμο μιας μεγάλης παράταξης, που αναγκαστικά θα ξεκινήσει ως πολυτασικός δημοκρατικός αριστερός «χώρος υποδοχής» και αυτοοργάνωσης δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, σήμερα «ανένταχτων».
• Η ανάγκη για ένα πολιτικό μετωπικό κίνημα αλληλεγγύης, με επίκεντρο πρωτοβουλίες για την προστασία από την εξαθλίωση και την άμεση ανακούφιση των ανθρώπων που υποφέρουν. Για το κόψιμο του «γόρδιου δεσμού» του μνημονιακού πλέγματος στις μετεκλογικές συνθήκες της «δεξιο-αριστερής μνημονιακής διακυβέρνησης», αλλά και της γενίκευσης της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη. Και παράλληλα για την ευρύτατη αντιφασιστική ενότητα απέναντι στη «σκοτεινότερη πλευρά του συστήματος».
Η ψήφος στις 17 Ιούνη εξέφρασε με πολιτικούς εκλογικούς όρους τη βαθιά κοινωνικοταξική σύγκρουση ανάμεσα στον εργαζόμενο λαό και τις δυνάμεις του χρηματιστικού κεφαλαίου. Η τρόικα, «προσκαλεσμένη» της ιθαγενούς πολιτικής και οικονομικής ελίτ, αξιοποίησε την κρίση για να δημιουργήσει μια χώρα-«εργαστήρι κοινωνικής μηχανικής» για θέσπιση των συμπερασμάτων από τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική της «εσωτερικής υποτίμησης» σε έδαφος «μόνιμης λιτότητας» στο σύνολο της Ευρώπης – προκαλώντας κοινωνικό ολοκαύτωμα στην Ελλάδα. Η σύγκρουση μορφοποιήθηκε μέσα από αγώνες, γενικές απεργίες και «πλατείες» τα προηγούμενα χρόνια, απέκτησε όμως χαρακτήρα χιονοστιβάδας τους δύο προηγούμενους μήνες. Ο στόχος και η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς με στόχο την ακύρωση των μνημονίων και την ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας ευαισθητοποίησε και κινητοποίησε, σε γιγαντιαία κλίμακα, εκατομμύρια ανθρώπους. Και δρομολόγησε διαδικασίες υπέρβασης της παγιωμένης στάσης ζωής τους.
Τη στρατηγική της ενότητας της Αριστεράς «διεμβολίζοντας» όλους τους χώρους της στην κατεύθυνση της συγκρότησης του πλατύτερου δυνατού λαϊκού μετώπου με έναν αριστερό συνασπισμό κομμάτων και οργανώσεων στο επίκεντρό του, υπηρέτησαν «από τα κάτω» με μεγάλη επιμονή λίγες χιλιάδες άνθρωποι τα προηγούμενα χρόνια. Αν είχε καταφέρει να προκαλέσει έστω και νεύμα «συγκατάθεσης» από μεριάς ΚΚΕ και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, θα μπορούσε να απελευθερώσει μια εκπληκτική κοινωνική δυναμική. Για λόγους «καθαρότητας» και επιδίωξης «ηγεμονίας», αυτό δεν έγινε δυνατό. Καθώς όμως στην εκλογική αναμέτρηση ολόκληρο το εκρηκτικό «μείγμα» αντιθέσεων ήταν παρών και μαζί του και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, με σημαντική παρουσία σε όλες τις προηγούμενες συγκρούσεις και μ’ έναν ενωτικό αριστερό προγραμματικό πολιτικό λόγο ριζικών «λύσεων», που «ωρίμαζε» βδομάδα τη βδομάδα, έγινε το απίστευτο: Την επιδιωκόμενη κοινωνική δυναμική κατάφερε να απελευθερώσει ο ΣΥΡΙΖΑ – «μόνος» του…
Στην ιδιαίτερα περίπλοκη μετεκλογική κατάσταση θα συζητηθούν πολλά. Ας μην υποτιμηθούν τρεις άμεσες ανάγκες:
• Η ανάγκη οικοδόμησης μιας μεγάλης ενωτικής μαχητικής συμπόρευσης της όλης Αριστεράς και του κόσμου που εγκαταλείπει μαζικά το χρεωκοπημένο μνημονιακό μπλοκ. Με κατεύθυνση την εμπέδωση και την παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση, συνειδησιακά, προγραμματικά, πολιτικά και κινηματικά της λαϊκής ενότητας.
• Η ανάγκη για «ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΝΤΟΥ». Για το χτίσιμο μιας μεγάλης παράταξης, που αναγκαστικά θα ξεκινήσει ως πολυτασικός δημοκρατικός αριστερός «χώρος υποδοχής» και αυτοοργάνωσης δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, σήμερα «ανένταχτων».
• Η ανάγκη για ένα πολιτικό μετωπικό κίνημα αλληλεγγύης, με επίκεντρο πρωτοβουλίες για την προστασία από την εξαθλίωση και την άμεση ανακούφιση των ανθρώπων που υποφέρουν. Για το κόψιμο του «γόρδιου δεσμού» του μνημονιακού πλέγματος στις μετεκλογικές συνθήκες της «δεξιο-αριστερής μνημονιακής διακυβέρνησης», αλλά και της γενίκευσης της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη. Και παράλληλα για την ευρύτατη αντιφασιστική ενότητα απέναντι στη «σκοτεινότερη πλευρά του συστήματος».
* Η Νάντια Βαλαβάνη είναι βουλευτής Β’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
Σχόλια
