Ο κόσμος χωρίς τον Τσίπρα, οι γραβάτες στα κάγκελα, οι φόροι στους μισθωτούς και η αστυνομία προβληματισμένη
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Οι Πλατείες ξεκίνησαν, με τους Αγανακτισμένους, λίγο-πολύ αυθόρμητα, χωρίς ηγεσία, με τα κόμματα, ιδίως της ιστορικής Αριστεράς, δύσπιστα έως εχθρικά. Οι Πλατείες ξεκίνησαν χωρίς τον Τσίπρα. Ο κόσμος βρίσκεται πάλι στους δρόμους και πάλι «χωρίς τον Τσίπρα». Η μεγάλη διαφορά, θα έλεγε κανείς, είναι ότι ο Τσίπρας στο μεταξύ έγινε πρωθυπουργός. Ωστόσο, η ομοιότητα με το παρελθόν είναι πιο ουσιαστική: Ο Τσίπρας έχει την πρωθυπουργία και την εξουσία που απορρέει από το αξίωμα, αλλά δεν κατάφερε να αποκτήσει ηγετικό ρόλο. Πήγε, στιγμιαία, να τον αποκτήσει αλλά τον έχασε καθώς ούτε στίγμα έδωσε, σε τι διαφέρει μια αριστερή κυβέρνηση από τις άλλες (εκτός από τη λογοδιάρροια), ούτε τη χώρα πλοήγησε μέσα και μακριά από τις μνημονιακές συμπληγάδες.
Επιβάλλεται περίσκεψη
Οι Πλατείες, όπως και ο ξεσηκωμός του πιο συντηρητικού τμήματος του πληθυσμού, των αγροτών ή το τηλεδιαφημιζόμενο «κίνημα»(;) της «γραβάτας» δεν θα λέγαμε ότι είναι ακριβώς η «επανάσταση» που ονειρεύονται ποικίλοι και κατά φαντασία εραστές του μαρξισμού. Αν, μάλιστα, συνδυαστεί με την επιλογή Μητσοτάκη στην αρχηγία της Ν.Δ. τότε μάλλον περίσκεπτους θα πρέπει να μας αφήνουν τα πράγματα. Δεν είναι διόλου κακό ότι ασφαλώς αρκετοί από τις τριακόσιες χιλιάδες ψηφοφόρους του κ. Μητσοτάκη βρίσκονται καβάλα στα τρακτέρ ή διαδηλώνουν με τις γραβάτες τους (ίσως και τα μυαλά) κρεμασμένα στα κάγκελα. Απολύτως φυσιολογικό είναι, κοινή γαρ η τύχη. Αλλά η περίσκεψη επιβάλλεται όταν είναι ευδιάκριτο πως από την εποχή των Πλατειών ώς σήμερα δεν προχωρήσαμε, ως «λαϊκό κίνημα», πέρα από τα τελικώς συνδικαλιστικά αιτήματα του τύπου «δεν πληρώνω», φόρους, διόδια ή ό,τι άλλο με το επιχείρημα ότι δεν πληρώνουν οι πλούσιοι.
Έχει προστεθεί και η σκληρή πραγματικότητα του «δεν έχω να πληρώσω», κανείς δεν το αγνοεί. Αλλά κανείς δεν αγνοεί, επίσης, ότι το δίκαιο πανελλήνιο αίτημα να μην πληρώνουν μόνον οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί, δηλαδή ουσιαστικά οι δημόσιοι υπάλληλοι, μετατρέπεται σε ασυγκράτητη οργή μόλις καλούνται να πληρώσουν και κάποιοι άλλοι, αυτοί ακριβώς που διαμαρτύρονται επειδή, όπως πιστεύουν, περισσεύουν όσοι «κοπροσκυλιάζουν στο Δημόσιο» χωρίς να κάνουν τίποτα, δηλώνουν ευτελή, γελοία εισοδήματα σε καταφανή αντίθεση με το επίπεδο ζωής τους ή ομιλούν για τη σκληρή ζωή του αγρότη… αλβανικής ή πακιστανικής καταγωγής, όπως μάθαμε π.χ. για τους εργάτες της φράουλας στη Μανωλάδα, αφού ο Έλληνας «δεν καταδέχεται». Όπως και ότι οι διαμαρτυρίες για τα hot spots είναι πανομοιότυπες με τους ξεσηκωμούς εναντίον της εγκατάστασης ΧΥΤΑ στη γειτονιά και γενικώς εναντίον οτιδήποτε υποβαθμίζει (αληθώς ή κατά φαντασία) την αγοραστική αξία της περιοχής…
Ο συνδικαλισμός δεν πάει μακριά, έλεγε και ο Λένιν. Ελάχιστοι, ανεξάρτητοι και μεμονωμένοι, στην Αριστερά, εντός ή εκτός Βουλής (αλλά και τη Δεξιά) θέτουν το καθοριστικό ζήτημα ότι κοινωνικές αλλαγές χωρίς εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να συμβούν. Οι διάφοροι ξεσηκωμένοι, πάντως, δεν βάζουν στον εαυτό τους τέτοιες σκοτούρες. Ούτε φαίνεται κανείς διατεθειμένος να τους το πει.
Καθυστερημένοι «Κολόμβοι»
Ο Τσίπρας έχει κάνει άπειρες συναντήσεις, σε πολιτικό επίπεδο, με Μέρκελ, Ολάντ και λοιπούς. Φως δεν είδε, ούτε εμείς, ωσάν οι «τεχνοκράτες» να είναι από άλλο χωριό. Κάποτε κάποιος θα πρέπει να μας ενημερώσει τι του λένε, γιατί όλο και νέα μέτρα προσθέτουν, τρύπες ανακαλύπτουν με δισεκατομμύρια που πριν δεν υπήρχαν. Κάποιοι περί την κυβέρνηση ψιθυρίζουν ότι τελικά δεν θα είναι και τόσο κακό αν φεύγαμε από το ευρώ, καθυστερημένοι «Κολόμβοι». Δήθεν οι δανειστές δεν πείθονται ότι η κυβέρνηση δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της. Μπορούν να μας κατηγορούν και το κάνουν. Αν η κυβέρνηση, με τη σειρά της, έπειθε εμάς ότι ξέρει τι να κάνει και μπορεί να το κάνει, τότε θα μπορούσε να πει και κανένα «όχι». Αλλά μετά την κωλοτούμπα δεν πείθει. Δεν πείθει επειδή δεν εμπνέει. Τελεία.
Κανείς δεν τολμά ούτε να υπονοήσει ότι όσα βλέπουμε θυμίζουν κάτι από «έγχρωμη επανάσταση», όχι για να υποστηρίξει την κυβέρνηση (ποιος ο λόγος;), αλλά για να μας βάλλει ψύλλους στ’ αφτιά για το σημερινό απόγευμα, το βράδυ, το αύριο, να μην πάμε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι, ανυποψίαστοι. Διότι κάτι σημαίνει ότι η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων καταγγέλλει πως η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να εφαρμόζει όσα οι ξένοι επιτάσσουν. Η Ένωση, ως καθυστερημένος «Κολόμβος» κι αυτή, ανακάλυψε, έξι χρόνια μετά, την Αμερική των Μνημονίων. Ούτε μπορεί να αγνοηθεί ότι προστρέχει, στο ίδιο κλίμα, το συνδικάτο της Αστυνομίας προειδοποιώντας την κυβέρνηση να μην φέρει σε αντιπαράθεση τα ΜΑΤ με τους αγρότες! Ποιον προστατεύουν και ποιον προειδοποιούν οι συνδικαλιστές της αστυνομίας; Θα είναι ασυγχώρητη αφέλεια να θεωρηθούν του συρμού οι παρεμβάσεις αυτών των δυο καθοριστικών αρμών της βαθιάς εξουσίας του κράτους σε μια κρίσιμη στιγμή όπου κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ένα ενδεχόμενο σύγκρουσης, με ή χωρίς προβοκάτσια, και αιματηρή έκβαση, ούτε στην περίπτωση των αγροτών ούτε στην περίπτωση των προσφύγων.
Αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ψυχρή περιγραφή της συγκυρίας: μια κυβέρνηση χωρίς έρμα και χωρίς στήριξη ούτε εντός ούτε εκτός της χώρας. Στην κοινωνία αγανάκτηση, φτώχεια, αδιέξοδο. Κύμα προσφύγων ανεξέλεγκτο με τους Γερμανούς (και όλους τους άλλους Εταίρους!) να αμφισβητούν την εθνική κυριαρχία της χώρας. Κόσμος ξεσηκωμένος στους δρόμους, αλλά λαϊκό κίνημα ακέφαλο. Μια σπίθα φτάνει για να βάλει φωτιά στον κάμπο.
