Η επαφή Τσίπρα με Ερντογάν είχε ως αποτέλεσμα να τεθεί θέμα Λωζάννης και νησιών και η «Λωζάννη» έχει πολύ πετρέλαιο και αέριο στο βάθος
του Απόστολου Αποστολόπουλου
Μόλις μια βδομάδα μετά τη δίωρη συνάντηση Τσίπρα-Ερντογάν στις ΗΠΑ (22/9) ο πρόεδρος της Τουρκίας έθεσε απερίφραστα θέμα ιδιοκτησίας 16 ελληνικών νησιών του Αιγαίου και αμφισβήτησε τη Συνθήκη της Λωζάννης. Η Τουρκία ζητά από την εποχή που κυβερνούσαν οι κεμαλιστές, ως πρώτο βήμα, όπως προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάννης, την αποστρατικοποίηση των νησιών, ώστε η Ελλάδα να καταστεί όμηρος εκβιασμού, υπό την απειλή κατάληψης των ανυπεράσπιστων νησιών. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε απαντήσει με τρεις λέξεις στις τουρκικές απαιτήσεις: Είναι θέμα άμυνας, είπε. Η άμυνα της πατρίδας υπερτερεί της όποιας συνθήκης, προβλέπει και ο ΟΗΕ. Εφόσον, βέβαια, είσαι αποφασισμένος να υπερασπιστείς με όλα τα διαθέσιμα μέσα την πατρίδα σου και το μέλλον της: Η «Λωζάννη» έχει πολύ πετρέλαιο και αέριο στο βάθος του Αιγαίου.
Ο Τσίπρας επικαλέσθηκε το Διεθνές Δίκαιο και ότι τέτοιες διεκδικήσεις προκαλούν κινδύνους για την ειρήνη την οποία περιφρουρεί η Ελλάδα. Έπεα πτερόεντα. Σε υπολογίζουν ως φρουρό όταν ξέρουν ότι είσαι ικανός να διαφυλάξεις αυτό που υποτίθεται προστατεύεις. Η κυβέρνηση δεν έχει βάλει κανένα φραγμό στις απαιτήσεις των δανειστών για τη μείωση του αξιόμαχου των Ε.Δ., μείωση κονδυλίων, μισθών κ.λπ. Τι σόι φρουρός είναι;
Υπόθεση εργασίας: Ο Ερντογάν μπορεί να καθησύχασε τον πρωθυπουργό (στις ΗΠΑ) για όσα θα άκουγε περί νησιών, γιατί θα τα έλεγε στη νύφη (Ελλάδα) για να τα ακούσει η πεθερά (κεμαλιστές). Η κυβέρνηση, πράγματι, δεν έδειξε αλλά ούτε δείχνει ιδιαίτερα ανήσυχη. Αλλά στον πρωθυπουργό διαφεύγει το προφανές και ο κ. Κοτζιάς δεν φαίνεται ιδιαίτερα ικανός στις συμβουλές προς τον αρχηγό του. Ο Ερντογάν, δηλαδή, στράφηκε όντως κατά των κεμαλιστών αλλά:
Πρώτον υποχρέωσε την αντιπολίτευση να συρθεί πίσω του, στην πολιτική του, σε ένα κρεσέντο υπερπατριωτισμού, ενώ ο κ. Κοτζιάς και οι διπλωματικοί σύμβουλοί του στο ΥΠΕΞ και θέλουν να πείσουν, σε άθλια αγγλικά, τον πρωθυπουργό, εμάς και διεθνείς εταίρους ότι στην Τουρκία διαφωνούν και τσακώνονται σε «ξένο αχυρώνα».
Δεύτερον, η Τουρκία, με τις δηλώσεις Ερντογάν, έκανε ένα ακόμα σημαντικό βήμα για να εδραιώσει διεθνώς την εντύπωση ότι αδικείται από το καθεστώς του Αιγαίου (Λωζάννη) και πρέπει να αρθεί η αδικία με τη συμβολή ασφαλώς του διεθνούς παράγοντα. Ήδη οι ΗΠΑ νίπτουν τας χείρας τους και το Βερολίνο, αν και δεν έχει λόγο στη Συνθήκη της Λωζάννης, «άνοιξε φύλλο» υπέρ της Τουρκίας, ενώ η Ρωσία, ενόψει της προσεχούς επίσκεψης Πούτιν, αντέδρασε ήπια, σε δημοσιογραφικό επίπεδο, με ανακοίνωση του Νοβόστι.
Τρίτον, ο Ερντογάν καθησυχάζοντας τον πρωθυπουργό και μετά απειλώντας, επαναφέρει το δίλημμα των Ιμίων. Έτσι, η πρωτοβουλία για ειρήνη/πόλεμο στο Αιγαίο εξαρτάται απολύτως από την Τουρκία. Αυτή ορίζει κατά το δοκούν και σύμφωνα με τη συγκυρία και τη στρατηγική της πότε θα εγείρει θέμα. Μετά τα Ίμια, καταλήξαμε στο «ευχαριστώ» του Σημίτη, ακολούθησε, κατά μίμηση, το «ευχαριστώ» του Δραγασάκη. Θα το τριτώσει ο Τσίπρας; Τελικά η πολιτική «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» έχει φαίνεται δυο αναγνώσεις: Μία των ηρωικών νεκρών και μια άλλη των εξευτελιζόμενων ζώντων.
Οι διεθνείς επαφές του πρωθυπουργού π.χ. με Μέρκελ και Ολάντ δεν μαλάκωσαν στο ελάχιστο τους δανειστές. Η επαφή του κ. Τσίπρα με τον Ερντογάν είχε ως αποτέλεσμα να τεθεί σαφώς και επισήμως θέμα Λωζάννης και νησιών. Καλύτερα θα ήταν να μένει σπίτι ο κ. Τσίπρας. Για να ασχοληθεί με το άλλο του αξεπέραστο κατόρθωμα: Το ότι κατέστησε τον κ. Μητσοτάκη καταλληλότερο πρωθυπουργό.
Το τέλος ενός επωφελούς διαλόγου
Ο διάλογος με τον Φ.Τ. υπήρξε επωφελής, επειδή έθιξε κρίσιμα θέματα όπως η πατρίδα και η σχέση με τους ταξικούς αγώνες, η Αριστερά κ.λπ. Μιλήσαμε για ό,τι ο καθένας αγωνίζεται.
1. Το εκάστοτε υπέρτερο πρόβλημα, ο κίνδυνος, υπερκαθορίζει και υποτάσσει τις άλλες, υποδεέστερες, διαφορές και ταυτότητες. Όταν ο Μουσολίνι απειλεί με εισβολή, οι «άξονες αναφοράς» (φυλή, φύλλο κ.λπ.) που επικαλείται ο Φ.Τ. συμπυκνώνονται σε ένα «όχι». Οι Έλληνες απέναντι στους Πέρσες ήταν Έλληνες. Οι Αθηναίοι απέναντι στους Σπαρτιάτες ήταν Αθηναίοι, αντίπαλοί τους. Και ως Έλληνες κάποτε έφτασαν στα πέρατα του κόσμου «πλην Λακεδαιμονίων».
2. Αν, κατά τον Φ.Τ., ο ταξικός διαχωρισμός προέχει παντός άλλου, σε κάθε στιγμή, ανεξάρτητα από τη συγκυρία, τότε ο Στίνας είχε δίκιο και το ΕΑΜ άδικο. Ο Στίνας που καλούσε σε συναδέλφωση με τον «απλό στρατιώτη» Γερμανό ναζί γκεσταπίτη. Περιττός ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος, περιττή η αντίσταση στους Γιαπωνέζους, περιττό και το ΕΑΜ. Σημείωση: Ο Μάο μίλησε για όσα ήξεραν οι Κινέζοι, πόλεμο οπίου και ταπεινώσεις. Περί Μαρξ δεν είχαν ιδέα. Η επαφή με την πραγματικότητα προϋπόθεση ηγεσίας-και φιλοσοφίας.
3. Άτοπο ότι ο εθνοπατριωτισμός φταίει για την αποτυχία οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Δηλαδή εγγύηση είναι η Ρεπούση και ο Φίλης; Παραδειγματίζουν οι πατριώτες (και κομμουνιστές) ηγέτες π.χ. Χο Τσιμίνχ, Μάο, Τίτο, Βελουχιώτης. Μη πατριώτες δεν γνωρίζω.
4. Παρακαλώ όχι παραποιήσεις. Έγραφα ότι θλιβερό ανέκδοτο ήταν ο «υπαρκτός» όχι οι αγωνιστές και οι θυσίες.
5. FΕμμένω στον Κλαούζεβιτς: Ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Ο πόλεμος είναι απολύτως και κατ’ εξοχήν πολιτικό ζήτημα- η απόφαση και οι πολιτικοί του στόχοι. Απλουστεύοντας, τεχνικό ζήτημα είναι η διεξαγωγή των επιχειρήσεων. Ευχαριστώ.
Απ. Αποστολόπουλος
