Την Παρασκευή 7/11, δηλαδή στην επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Τραμπ υπέγραψε μια προεδρική διακήρυξη με την οποία καθιέρωσε την «Εβδομάδα Αντικομμουνισμού». Τα ελληνικά ΜΜΕ έγραψαν ότι αφορούσε την εβδομάδα που διανύουμε τώρα, αλλά έκαναν λάθος (αφού, ως συνήθως, αρκέστηκαν στη μετάφραση της είδησης από κάποιο ξένο ειδησεογραφικό πρακτορείο, χωρίς να τσεκάρουν την πρωτότυπη πηγή). Εν πάση περιπτώσει, η προεδρική απόφαση είχε… αναδρομική ισχύ: η Εβδομάδα Αντικομμουνισμού αφορούσε το διάστημα 2-8 Νοεμβρίου, δηλαδή πρακτικά «γιορτάστηκε» για μόλις μιάμιση μέρα. Γιατί μπέρδεψε έτσι τα πράγματα ο Τραμπ; Επειδή ήθελε να περιλαμβάνεται στην Εβδομάδα Αντικομμουνισμού, έστω και κατόπιν εορτής, η αποφράδα ημέρα της 4ης Νοεμβρίου, οπότε εξελέγη δήμαρχος Νέας Υόρκης ο τρισκατάρατος Μαμντάνι[1].
Η τραμπική διοίκηση τρελαίνεται στην ιδέα ότι φορτώθηκε έναν «κομμουνιστή» ή/και «ισλαμιστή» (διαλέγετε και παίρνετε) ως επικεφαλής της μεγαλύτερης πόλης των ΗΠΑ. Οπότε τώρα εξετάζει εάν ο «τριτοκοσμικός» Μαμντάνι κακώς έχει την αμερικανική υπηκοότητα, εάν δηλαδή αυτή μπορεί να του αφαιρεθεί, και άρα εάν μπορεί να τον… απελάσει από τη Χώρα της Ελευθερίας. Κάποιοι γελούν, αλλά η αντίδραση αυτή δείχνει ότι οι αντιφάσεις που διαπερνούν τις ΗΠΑ είναι επιεικώς δυσεπίλυτες. Και, μαζί με την ανειρήνευτη αντιπαράθεση μεταξύ πτερύγων της βορειοαμερικανικής ελίτ, γεννούν διαρκώς νέα προβλήματα και νέες ανάγκες για (προσωρινά) «μπαλώματα».
Οι κινήσεις των «από κάτω» προκαλούν περιπλοκές
Η «Εβδομάδα Αντικομμουνισμού» και άλλες τέτοιες προεδρικές πρωτοβουλίες ευλόγως προκαλούν μειδιάματα, ταυτόχρονα όμως υποδηλώνουν ότι πίσω από την υποτιθέμενη παντοδυναμία του Τραμπ υπάρχει ένα τεράστιο εσωτερικό πρόβλημα – το οποίο δεν περιορίζεται στον αλληλοσπαραγμό εντός της ελίτ. Δεν μπορούν να βγουν δηλαδή από την εξίσωση η κοινωνική κρίση, η αυξανόμενη δυσφορία αλλά και οι ενεργητικές κινήσεις ισχυρού τμήματος των «από κάτω». Όλα αυτά (αν και διαμεσολαβούμενα από αμφίβολης ποιότητας δυνάμεις και πρόσωπα) οδηγούν σε «απρόσμενες» εξελίξεις και αναδεικνύουν καταστάσεις που δεν ανήκουν σε παραδοσιακά κατεστημένα. Γι’ αυτό δυσχεραίνεται περαιτέρω μια ήδη αναποτελεσματική διαχείριση.
Η απάντηση του τραμπισμού είναι εμφυλιοπολεμικής λογικής – διότι πίσω από τον κάθε Μαμντάνι βρίσκονται και μεγάλες μάζες, και ισχυρά αντίπαλα κέντρα. Επιπλέον, αποτελεί δίκοπο μαχαίρι: εάν η διοίκηση Τραμπ αναγκαστεί να κάνει πίσω, όπως έχει ήδη συμβεί σε προηγούμενες αντιπαραθέσεις, θα τρωθεί κι άλλο το κύρος της. Εν τέλει, τίποτα δεν εγγυάται ότι τα δυναμικά τμήματα του τεχνοστρατιωτικού συμπλέγματος που στηρίζουν σήμερα τον Τραμπ[2], και μάλιστα ορισμένα εξ αυτών χωρίς να κρύβουν ότι τον θεωρούν απλώς όχημα προώθησης δυστοπικών σχεδιασμών, δεν θα αποσύρουν αύριο την υποστήριξή τους, αντικαθιστώντας τον με ένα νέο «εργαλείο».
Ποιοι βρίσκονται πίσω από τα αγκάθια που ξαναβγαίνουν
Αυτήν την εβδομάδα ο Αμερικανός πρόεδρος εμφανίστηκε να αποκρούει επιτυχώς τον εκβιασμό των Δημοκρατικών στο Κογκρέσο (ο οποίος οδήγησε στη μεγαλύτερη και πιο επώδυνη «διακοπή λειτουργίας» του ομοσπονδιακού μηχανισμού στην ιστορία των ΗΠΑ), και επιπλέον να στριμώχνει επικοινωνιακά το αντίπαλο στρατόπεδο (αναγκάζοντας το BBC να εμφανίζεται με την ουρά στα σκέλια μετά από «δημιουργική κοπτοραπτική» μιας ομιλίας του). Ακριβώς τώρα λοιπόν, εν μέσω πρόσκαιρης ευφορίας, επανέρχεται ξαφνικά η επώδυνη (και) για τον Τραμπ υπόθεση του Επστάιν, του «αυτοκτονημένου» εντός φυλακής νταβατζή πολυτελείας που προμήθευε ανήλικα αγόρια και κορίτσια στην αφρόκρεμα του πλανήτη μας[3].
Σε πρώτη ανάγνωση, αυτό συνέβη με πρωτοβουλία των Δημοκρατικών, οι οποίοι αποκάλυψαν στοιχεία που εμπλέκουν άμεσα τον Τραμπ – εντείνοντας τη δυσαρέσκεια και σε ένα τμήμα του ρεύματος MAGA, που νιώθει προδομένο από τον Τραμπ και σ’ αυτό το ζήτημα. Είναι όμως γνωστό ότι τα μυστικά του κυκλώματος Επστάιν (εκ των στυλοβατών του σιωνιστικού λόμπι στις ΗΠΑ) τα κατέχουν πλήρως οι ισραηλινοί, οι οποίοι ήδη τα έχουν χρησιμοποιήσει σε εκβιασμούς άλλων. Στη διελκυστίνδα λοιπόν μεταξύ «αδελφικών συμμάχων» (την οποία υποψιάζεται κανείς π.χ. από «διαρροές» του Λευκού Οίκου, ή από την «ψυχρή» απάντηση του ισραηλινού προέδρου Χέρτσογκ στο αίτημα Τραμπ για αμνηστία στον Νετανιάχου), το ποιος κρατά όμηρο ποιον, και πώς, είναι ερώτημα δυναμικό, με πιθανές αντιστροφές πολικότητας…
Την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος, ο Τραμπ καλωσορίζει έναν τζιχαντιστή
Κάπου εδώ ταιριάζει να αναφερθεί η εντυπωσιακή επίσκεψη του αυτοδιορισμένου τζιχαντιστή «προέδρου» της Συρίας στις ΗΠΑ. Η προσοχή του κοινού καθοδηγήθηκε βέβαια από τα ΜΜΕ στις πικάντικες αντιφάσεις (δεν είναι λίγο να σουλατσάρει στον Λευκό Οίκο ένας πρώην επικηρυγμένος μαχαιροβγάλτης), στις απίθανες δηλώσεις του Τραμπ («Λένε πως είχε σκληρό παρελθόν. Όλοι είχαμε σκληρό παρελθόν») και στη γνωστή άξεστη στάση του (αποκορύφωμα, ότι ψέκασε με κολόνια τη γενειάδα του επισκέπτη του!). Πέραν αυτών όμως, και του πώς κοίταγε ο τζιχαντιστής τον Αμερικανό («κάνε τα τώρα, που σε παίρνει…»), ποιο ουσιαστικό συμπέρασμα μπορεί να βγει; Καταρχήν ότι η τραμπική διοίκηση υποχρεώνεται να προωθήσει τους σχεδιασμούς της στη Μέση Ανατολή επανεπενδύοντας στον τζιχαντισμό. Κάνει λοιπόν ο Τραμπ ό,τι και πολλοί προκάτοχοί του: καθιστά πάλι ρυθμιστικό παράγοντα ένα ρεύμα που υποτίθεται ότι οι ΗΠΑ αποφάσισαν να εξαλείψουν αφότου αυτονομήθηκε.
Πολλές φορές βάδισαν οι Δυτικοί αυτόν τον δρόμο, όλες την πάτησαν, αλλά διαρκώς επανέρχονται… Η διαφορά είναι ότι και οι τζιχαντιστές έχουν πλέον πείρα, και «παίζουν» σε πολλά ταμπλό (βλ. και Τουρκία), πιθανά προετοιμάζοντας κινήσεις που θα γελοιοποιήσουν ξανά τις ΗΠΑ – όπως συνέβη και το 2021 στο Αφγανιστάν. Έχει ενδιαφέρον από αυτήν την άποψη η ειρωνική απάντηση του Σύριου «προέδρου» σε ερώτηση της Washington Post για το Ισραήλ: είναι τέτοια η αδηφαγία του ισραηλινού επεκτατισμού, είπε, ώστε «στο τέλος θα φθάσει στο Μόναχο»! Στην ίδια συνέντευξη περηφανεύτηκε και για την τζιχαντιστική δράση του, λέγοντας ότι… «αξίζει επαίνου». Μ’ ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια πέτυχε σ’ αυτήν την επίσκεψη ο ηγέτης του συριακού τμήματος της αλ-Κάιντα. Αμφίβολο αν ο Τραμπ μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο, αφού ο τζιχαντιστής απέφυγε να απαντήσει στην πρόσκλησή του για ένταξη της Συρίας στις «συμφωνίες του Αβραάμ».
Υπάρχει συμπέρασμα;
Ο Αμερικανός πρόεδρος παρέμεινε και αυτήν την εβδομάδα κεντρικό πρόσωπο της επικαιρότητας, πρωταγωνιστώντας σε αρκετά μέτωπα. Εμφανίζεται φουριόζος, απειλητικός και κυνικός. Πίσω όμως από την κατασκευασμένη εικόνα ενός «πλανητάρχη» που διευθετεί τα πάντα τσάκα-τσάκα και καταπώς συμφέρει τις ΗΠΑ, διαφαίνεται η πραγματική κατάσταση σε όλη την πολυπλοκότητα και αντιφατικότητά της. Δίχως καν να αναφερθούμε στη στάση των στρατηγικών αντιπάλων των ΗΠΑ (που χαμογελούν στον Τραμπ αλλά δεν του κάνουν χάρες), περιοριζόμενοι δηλαδή στο «εσωτερικό μέτωπο» της Δύσης, βλέπουμε ότι τα προσκόμματα επιμένουν: α) Η όλο και πιο τολμηρή κίνηση των «από κάτω», που γεννά νέες αντιφάσεις. β) Ο συνεχιζόμενος κλεφτοπόλεμος από το αντίπαλο στρατόπεδο της Δυτικής ελίτ. γ) Ο ρόλος δυσαρεστημένων τμημάτων του κινήματος MAGA. δ) Η επίδραση «συμμάχων» και «φίλων» που ασκούν εκβιασμούς για να προωθούν τους ιδιαίτερους σχεδιασμούς τους. Ο βασιλιάς δεν είναι γυμνός, αλλά ούτε μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Κι αυτό είναι άμεση αντανάκλαση του γεγονότος ότι η καθοδική πορεία των ΗΠΑ δεν ανακόπτεται ούτε με το τραμπικό σχέδιο. Γεγονός που απελπίζει την Ουάσιγκτον και την καθιστά πιο τυχοδιωκτική και πιο επικίνδυνη.
[1] «Γρήγορα, όλοι στο Μαϊάμι!» (φύλλο 751).
[2] «Τα δεξιά χέρια του Τραμπ» (φύλλο 715).
[3] «Εμφύλιος μέσα στον εμφύλιο» (φύλλο 740).
