Του Μάρκου Δεληγιάννη
Ημέρες του Δεκέμβρη κι η Δύση η χριστιανική, με αυταρέσκεια περίσσια, το δέντρο το παραδοσιακό στολίζει στις ολόφωτες πλατείες. Κι οι ηγέτες, διαγγέλματα συγκινητικά, ετοιμάζουν για να εκφωνήσουν για των ανθρώπων τα δικαιώματα, για δικαιοσύνη, ενώ παράλληλα θα επιδεικνύουν τις προεξέχουσες γαστέρες. Τα πρόσωπά τους έντεχνα θα καλύπτονται πίσω από γραβάτες πλουμιστές κι απαστράπτοντα στολίδια. Τα κακοποιημένα επίθετα και πάλι θα επιστρατευθούν, το έργο το καταστροφικό των εκπροσώπων της νέας τάξης πραγμάτων, να ντύσουν με τους ψεύδους τη χλαμύδα. Λέξεις, δυστυχώς, δεν περισσεύουν για το νέο άνθρωπο που η ανάλγητη πολιτεία τον έσπρωξε στην απεργία πείνας, το μόνο όπλο που του απόμεινε, το δίκαιό του να διεκδικήσει. Ένας νέος άνθρωπος χάνει τη ζωή του κι ύπατοι ασυγκίνητοι, επικαλούνται νόμους και ευαγγέλια. Ένας νέος άνθρωπος οδηγείται στο θάνατο. Μια ζωή χάνεται. Κι οι εκλαμπρότατοι πραίτορες αφήνουν τα γεγονότα να κυλούν στο απευκταίο τέλος. Κι είναι απαθείς, αδιάφοροι, αδάκρυτοι.
Λιγόστεψαν οι λέξεις. Τίποτα δεν περισσεύει για της Συρίας τα παιδιά που πήραν μόνα τους το μαύρο μονοπάτι της προσφυγιάς, χωρίς προστάτες και ζεστή αγκαλιά, χωρίς ασφάλεια καμιά, με μόνο όπλο την ελπίδα πως υπάρχει ακόμη ανθρωπιά. Πόσο έξω έπεσαν. Ξέφυγαν απ’ του πολέμου την ακαταμάχητη μανία και βρέθηκαν αντιμέτωποι με την πείνα, το κρύο, την αρρώστια, της ασφάλτου την παγωμένη ανάσα. Μα πάνω από όλα, εκείνο που δεν πολεμιέται είναι των κρατούντων η αναλγησία κι η ασυδοσία. Τώρα μάνες, παιδιά, άντρες, στέκονται όρθιοι, τυλιγμένοι με μουσαμάδες, πρόχειρες ασπίδες κατά του χιονόνερου το μαστίγωμα, και προτάσσουν την ύπαρξή τους, το μόνο πράγμα που ακόμα δεν τους έχουν αρπάξει. Απέναντι -τι ειρωνεία- η Μεγάλη Βρετανία αποπνέει χλιδή. Τα Χριστούγεννα έρχονται κι αυτοί εδώ οι ξυπόλητοι πληγώνουν της πλατείας την αισθητική.
Αλήθεια, αναρωτιέμαι, πώς μπορεί άνθρωπος φυσιολογικός, την πονεμένη φωνή κυνηγημένου πουλιού ν’ αφουγκραστεί και να μη σκιρτήσει, να μη νιώσει δάκρυα το πρόσωπό του ν’ αυλακώνουν; Πώς είναι δυνατόν όντα ανθρώπινα, παιδικά κεφαλάκια να πληγώνουν, φορώντας τους ακάνθινο στεφάνι; Αλήθεια, ενός παιδιού ο πόνος, η οδύνη, η θλίψη, δεν τους αγγίζει; Από τι υλικό είναι φτιαγμένοι; Αυτοί ποτέ τους δεν στάθηκαν ενεοί απέναντι στη θάλασσα, του δειλινού την ώρα, εκείνη τη στιγμή τη μοναδική, που ο ουρανός κόκκινες ανταύγειες γεμίζει κι ανεξήγητη χαρά το στήθος πλημμυρίζει;
Ανοησίες, θα μου πεις! Ποιητικοί μελοδραματισμοί! Η πραγματικότητα είναι σκληρή, αδυσώπητη. Τούτες τις κρίσιμες ώρες που ζούμε, προτεραιότητα έχουν άλλα πράγματα. Η διατήρηση της εξουσίας. Της Ρώμης οι απεσταλμένοι πρέπει ικανοποιημένοι, απόλυτα να μείνουν. Οι εντολές πρέπει στο ακέραιο να εκτελεστούν. Διαφορετικά, σκέψου, τι θα πουν οι οίκοι αξιολόγησης για τη δική μας οικονομία; Εάν δεν ισοπεδωθούν τα πάντα, οι καρέκλες των ταγών θα τρίζουν επικινδύνως. Καιρός οι ιθαγενείς να ξεχάσουν τις παλιές συνήθειες. Συντάξεις, Περίθαλψη, Παιδεία, μετακίνηση, όλες αυτές οι λέξεις πρέπει γρήγορα απ’ το λεξιλόγιο να σβηστούν. Το πρόσταγμα το γενικό θα το ’χουνε από εδώ και μπρος, οι εταιρίες οι ασφαλιστικές. Κάθε προσπάθεια αντίστασης στο έργο των πραιτόρων, πράξη είναι αντεθνική. Την σταθερότητα και την τάξη διασαλεύουν. Πού καιρός να μείνει για συναισθηματισμούς και δάκρυα συμπόνιας για τους δραπέτες του πολέμου ή για των έγκλειστων τα δικαιώματα. Αυτά ας τα αναλάβει η Αριστερά.
Ναι, φίλοι μου, έργο της Αριστεράς είναι αυτό: Η ανατροπή της νοσηρής αυτής ατμόσφαιρας. Η κατεδάφιση του φοβικού ατομισμού. Η απομάκρυνση από την ερεβώδη κι αντιφατική καθημερινότητα. Η διεκδίκηση της ποδοπατημένης αξιοπρέπειας. Η λέξη εργασία να ξαναβρεί τη χαμένη έννοια της. Ο εργασιακός χώρος να ξαναγίνει χώρος δημιουργίας, όχι καταναγκασμού. Την Ενωμένη Αριστερά η Ιστορία έχει επιφορτίσει να πραγματώσει την εαρινή νίκη του ονείρου πάνω στην πεζότητα, της ανάγκης πάνω στη συμπίεση, της απλότητας πάνω στην πολυπλοκότητα, της τρυφερότητας πάνω στη βιαιότητα, της δικαιοσύνης πάνω στην αυθαιρεσία. Καιρός πια δεν έμεινε για σκέψεις περιττές. Ας ενώσουμε το στεναγμό μας το βαρύ και το αύριο σίγουρα θα’ ναι ηλιόλουστο.
