Του Μάρκου Δεληγιάννη. Τώρα που τίποτα πια δεν έχουν να πουν, τίποτα να δείξουν, τίποτα να υποδείξουν, ξεδιπλώνουν τη σημαία του φόβου.
Κάνουν εκκλήσεις στην παντοδύναμη βουβαμάρα των τάφων. Ανασύρουν φαντάσματα του παρελθόντος. Θέτουν εκτός νόμου την αλήθεια. Άλλοι ν’ αποφασίζουν, άλλοι να μιλούν για λογαριασμό δικό μας. Εμείς πάντα απόντες, πάντα εκτός νόμου, ν’ ακούμε απ’ τα μεγάφωνα τα ονόματά μας, τις κατηγορίες, την καταδίκη μας. Σωριασμένες οι φλύαρες απειλές κι οι απαγορεύσεις, πάνω στ’ αδιάβαστα χαρτιά. Κόλλες μουτζουρωμένες. Δυσνόητα μανιφέστα. Θέλουν πάλι να μας φορτώσουνε στα τρένα του ξενιτεμού. Όπως τότε. Πάλι οι αυτόκλητοι εθνοσωτήρες. Ξένοι στις χώρες τους. Μετανάστες στη δική μας χώρα, ξένοι κι αδιάφοροι για τον εαυτό μας.
Ο φόβος είναι της ελπίδας ο θάνατος. Εύκολα καλλιεργείται. Εύφορο το έδαφος που θα τον σπείρουν. Είναι εμπλουτισμένο με λίπασμα σωστό κι αποτελεσματικό. Η δική μας ανασφάλεια. Η έλλειψη εμπιστοσύνης. Η παρακμή της κοινωνίας «των αρίστων», που με τις γνώσεις τις τρανταχτές -συνήθως ψεύτικες- προσπαθούν να μας πείσουν πως το φαιό είναι το χρώμα που μας ταιριάζει. Μας απαλλάσσει από βαθυστόχαστες σκέψεις, κόπους και διαψεύσεις.
Ο φόβος ο παντοδύναμος! Εύκολος στόχος: Οι παρίες, οι πένητες, οι ξεριζωμένοι, της γης κολασμένοι -οι μετανάστες- είναι η αόρατη στρατιά που απειλεί τη ζωή μας. Αυτοί είναι οι ένοχοι για τα δεινά της μνημονιακής κοινωνίας που έχτισαν οι εντολοδόχοι της διεθνούς των αδίστακτων τοκογλύφων.
Κι ύστερα, πώς είναι δυνατόν να υπάρξει σύγχρονο κράτος, πολιτισμένο, δημοκρατικό, χωρίς οι έμπειροι άρπαγες να κυβερνούν; «Ορίστε πού καταντήσαμε», τόνισε η γόνος μεγάλης οικογένειας πολιτικών, «πώς τολμούν αυτοί οι αριστεροί του χάους, της ασάφειας και της πολυγλωσσίας να επισείουν την καταγγελία του εξωδικαστικού συμβιβασμού με τη Siemens! Δεν αντιλαμβάνονται πως αυτό οδηγεί ad hoc τη χώρα εκτός Ευρωζώνης;». Όμως ο περίφημος Χριστοφοράκος -αυτός που μπαινόβγαινε στα σαλόνια των πλέον έγκριτων και συνετών πολιτικών αντρών της σύγχρονης Αθήνας κι έκλεινε δουλειές για τη Siemens, βέβαια άφηνε και κάτι για το σπίτι, να μη θεωρηθεί αγενής ο άνθρωπος- οδηγήθηκε εκτός Ελλάδος. Αυτό έλειπε! Και συνέχισε η πολυτάλαντος ηγερία: «Ό,τι κατακτήσαμε, δυόμιση τώρα χρόνια, κινδυνεύει να χαθεί, εάν δεν πρυτανεύσει η λογική και οι ιθαγενείς δεν ψηφίσουν το εθνικό μέτωπο της εθελοδουλίας».
Όλοι κάνουν πέτρα την καρδιά τους. Παραμερίζουν έριδες παλιές, αντιπάθειες καινούργιες, να μην περάσει ο νεοκομμουνιστικός αχταρμάς. Ώς και ο καθηγητής, εκείνος ο στυλοβάτης του Χρηματιστηρίου, άφησε τα περισπούδαστα συγγράμματά του και προειδοποίησε, ότι εάν η ανευθυνότητα ημών των πολιτών οδηγήσει τις εθνικές δυνάμεις του τόπου σε ήττα, κατά την εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου, τότε τα δεινά που μας περιμένουν θα είναι απροσμέτρητα.
Η μάχη κορυφώνεται. Μύδροι εξαπολύονται. Μεγαλόστομες σαπουνόφουσκες εξαπολύονται. Συκοφαντίες, λασπολογίες σε ημερήσια διάταξη. Αγώνας δρόμου. Ποιος θα εκφοβίσει περισσότερο τον ανύποπτο πολίτη! Ποιος θα φανεί περισσότερο κυνικός. Ενώ, στο βάθος του πίνακα της επικαιρότητας, μόλις διακρίνεται το κορμί του τριαντάχρονου να επιχειρεί πιρουέτες εναέριες απ’ τον 5ο όροφο του Νοσοκομείου Χανίων μπρος στα μάτια της γυναίκας του και των συγγενών του, πριν συγκρουστεί με το αδιάφορο κατάστρωμα του δρόμου. Ή, το πήδημα απ’ την ταράτσα του σπιτιού τους, ο γιος με την γριά μητέρα του που τους οδήγησε αμετάκλητα στο θάνατο. Και τόσα άλλα δράματα που παίζονται μπροστά στα ανάλγητα μάτια των σύγχρονων δοσίλογων.
Σύντροφε, η ιστορία δεν είναι συνηθισμένη γυναίκα. Δίνει μια ευκαιρία, κι αν τη χάσεις δεν ξανάρχεται πια. Τα λάθη στην πολιτική έχουν να κάνουν με τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτή τη φορά δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία!
Σύντροφε, θυμάσαι, πόσες φορές περάσαμε ερημιές, φόβους. Δεν καταθέσαμε τα όπλα. Πάντα ατενίζαμε τη θάλασσα που λαμποκοπούσε πέρα μακριά, ανυποψίαστη, λεύτερη. Όμως, σήμερα, εμείς πρέπει όλα να τα βολέψουμε με το μικρό μας μερτικό. Βέβαια κάποτε ονειρευτήκαμε μεγάλες πορείες, ζητωκραυγές, σημαίες. Χρόνια προετοιμασίας και νιώθουμε, σύντροφε, ολότελα ανέτοιμοι; Όχι, δεν είμαστε μακρινοί ψηφοφόροι ενός αόριστου μέλλοντος. Κάποτε οι λέξεις έρχονται αβίαστες, όπως το κύμα όταν θωπεύει του βράχου την αδιαλλαξία και κτίζει νοήματα που εύκολα επικολλούνται στης καρδιάς το σημειωματάριο:
Όχι με λόγια μ’ έργα τ’ Άδικο πολέμα!
κι όχι μονάχος! Με τα πλήθη συνταιριάσου!
Το άδικο μ’ αίμα θρέφεται…
Κώστας Βάρναλης
Ο φόβος είναι της ελπίδας ο θάνατος. Εύκολα καλλιεργείται. Εύφορο το έδαφος που θα τον σπείρουν. Είναι εμπλουτισμένο με λίπασμα σωστό κι αποτελεσματικό. Η δική μας ανασφάλεια. Η έλλειψη εμπιστοσύνης. Η παρακμή της κοινωνίας «των αρίστων», που με τις γνώσεις τις τρανταχτές -συνήθως ψεύτικες- προσπαθούν να μας πείσουν πως το φαιό είναι το χρώμα που μας ταιριάζει. Μας απαλλάσσει από βαθυστόχαστες σκέψεις, κόπους και διαψεύσεις.
Ο φόβος ο παντοδύναμος! Εύκολος στόχος: Οι παρίες, οι πένητες, οι ξεριζωμένοι, της γης κολασμένοι -οι μετανάστες- είναι η αόρατη στρατιά που απειλεί τη ζωή μας. Αυτοί είναι οι ένοχοι για τα δεινά της μνημονιακής κοινωνίας που έχτισαν οι εντολοδόχοι της διεθνούς των αδίστακτων τοκογλύφων.
Κι ύστερα, πώς είναι δυνατόν να υπάρξει σύγχρονο κράτος, πολιτισμένο, δημοκρατικό, χωρίς οι έμπειροι άρπαγες να κυβερνούν; «Ορίστε πού καταντήσαμε», τόνισε η γόνος μεγάλης οικογένειας πολιτικών, «πώς τολμούν αυτοί οι αριστεροί του χάους, της ασάφειας και της πολυγλωσσίας να επισείουν την καταγγελία του εξωδικαστικού συμβιβασμού με τη Siemens! Δεν αντιλαμβάνονται πως αυτό οδηγεί ad hoc τη χώρα εκτός Ευρωζώνης;». Όμως ο περίφημος Χριστοφοράκος -αυτός που μπαινόβγαινε στα σαλόνια των πλέον έγκριτων και συνετών πολιτικών αντρών της σύγχρονης Αθήνας κι έκλεινε δουλειές για τη Siemens, βέβαια άφηνε και κάτι για το σπίτι, να μη θεωρηθεί αγενής ο άνθρωπος- οδηγήθηκε εκτός Ελλάδος. Αυτό έλειπε! Και συνέχισε η πολυτάλαντος ηγερία: «Ό,τι κατακτήσαμε, δυόμιση τώρα χρόνια, κινδυνεύει να χαθεί, εάν δεν πρυτανεύσει η λογική και οι ιθαγενείς δεν ψηφίσουν το εθνικό μέτωπο της εθελοδουλίας».
Όλοι κάνουν πέτρα την καρδιά τους. Παραμερίζουν έριδες παλιές, αντιπάθειες καινούργιες, να μην περάσει ο νεοκομμουνιστικός αχταρμάς. Ώς και ο καθηγητής, εκείνος ο στυλοβάτης του Χρηματιστηρίου, άφησε τα περισπούδαστα συγγράμματά του και προειδοποίησε, ότι εάν η ανευθυνότητα ημών των πολιτών οδηγήσει τις εθνικές δυνάμεις του τόπου σε ήττα, κατά την εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου, τότε τα δεινά που μας περιμένουν θα είναι απροσμέτρητα.
Η μάχη κορυφώνεται. Μύδροι εξαπολύονται. Μεγαλόστομες σαπουνόφουσκες εξαπολύονται. Συκοφαντίες, λασπολογίες σε ημερήσια διάταξη. Αγώνας δρόμου. Ποιος θα εκφοβίσει περισσότερο τον ανύποπτο πολίτη! Ποιος θα φανεί περισσότερο κυνικός. Ενώ, στο βάθος του πίνακα της επικαιρότητας, μόλις διακρίνεται το κορμί του τριαντάχρονου να επιχειρεί πιρουέτες εναέριες απ’ τον 5ο όροφο του Νοσοκομείου Χανίων μπρος στα μάτια της γυναίκας του και των συγγενών του, πριν συγκρουστεί με το αδιάφορο κατάστρωμα του δρόμου. Ή, το πήδημα απ’ την ταράτσα του σπιτιού τους, ο γιος με την γριά μητέρα του που τους οδήγησε αμετάκλητα στο θάνατο. Και τόσα άλλα δράματα που παίζονται μπροστά στα ανάλγητα μάτια των σύγχρονων δοσίλογων.
Σύντροφε, η ιστορία δεν είναι συνηθισμένη γυναίκα. Δίνει μια ευκαιρία, κι αν τη χάσεις δεν ξανάρχεται πια. Τα λάθη στην πολιτική έχουν να κάνουν με τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτή τη φορά δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία!
Σύντροφε, θυμάσαι, πόσες φορές περάσαμε ερημιές, φόβους. Δεν καταθέσαμε τα όπλα. Πάντα ατενίζαμε τη θάλασσα που λαμποκοπούσε πέρα μακριά, ανυποψίαστη, λεύτερη. Όμως, σήμερα, εμείς πρέπει όλα να τα βολέψουμε με το μικρό μας μερτικό. Βέβαια κάποτε ονειρευτήκαμε μεγάλες πορείες, ζητωκραυγές, σημαίες. Χρόνια προετοιμασίας και νιώθουμε, σύντροφε, ολότελα ανέτοιμοι; Όχι, δεν είμαστε μακρινοί ψηφοφόροι ενός αόριστου μέλλοντος. Κάποτε οι λέξεις έρχονται αβίαστες, όπως το κύμα όταν θωπεύει του βράχου την αδιαλλαξία και κτίζει νοήματα που εύκολα επικολλούνται στης καρδιάς το σημειωματάριο:
Όχι με λόγια μ’ έργα τ’ Άδικο πολέμα!
κι όχι μονάχος! Με τα πλήθη συνταιριάσου!
Το άδικο μ’ αίμα θρέφεται…
Κώστας Βάρναλης
Σχόλια
