Η φοιτητική αριστερά ακόμα σε αναζήτηση σχεδίου αντίστασης. Της Έλενας Κατσαρού.
Αντίφαση, λοιπόν, ή καλύτερα «συνονθύλευμα αντιφάσεων» είναι η φράση η οποία θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το κλίμα και την κατάσταση στα αμφιθέατρα λίγες μέρες πριν από τις φετινές φοιτητικές εκλογές.
Ένας χρόνος από την παράδοση της Ελλάδας στη θηλιά του Μνημονίου, ένας χρόνος ξεπουλήματος του κοινωνικού κράτους, γεμάτος αλλεπάλληλες κυβερνητικές επιθέσεις που διέλυσαν κλάδους, κοινωνικές ομάδες και χώρους δουλειάς και διαπέρασαν από πάνω μέχρι κάτω την κοινωνία. Κι όμως, αυτή η πυκνή και κρίσιμη χρονιά δε βρήκε μια νεολαία μαχητική, ετοιμοπόλεμη και ζωντανή. Σε αυτό συντελούν πολλοί και σύνθετοι λόγοι. Πέραν, όμως, του αντικειμενικού παράγοντα, η φοιτητική αριστερά, ο πυροδότης του «εν δυνάμει» φοιτητικού κινήματος, καλείται για μια ακόμη φορά να αναλογιστεί τις ευθύνες της.
Όπως διαπιστώνεται, και στους φοιτητικούς χώρους, αυτός ο χρόνος ήταν τέτοιος ώστε η κάθε μέρα του να γεννά εκ νέου και να τροφοδοτεί έναν κοινωνικό ριζοσπαστισμό ο οποίος, αφ’ ενός, στοχοποιεί και βλέπει ως εχθρό του το πολιτικό σύστημα και τους εκφραστές του μέσα στις σχολές, αφ’ ετέρου πυροδοτεί συζητήσεις και ταρακουνάει φοιτητές από την ιδέα του ατομικού δρόμου. Εκεί εντοπίζεται και το έλλειμμα της φοιτητικής αριστεράς. Έλλειμμα τόσο σε προσλαμβάνουσες, όσο και σε σχέδιο. Σε προσλαμβάνουσες, καθώς ένα χρόνο τώρα δείχνει να μην πήρε χαμπάρι την αγανάκτηση και την οργή του φοιτητή που δε βρήκε πολιτικό και κοινωνικό εκφραστή. Σε σχέδιο γιατί, ελλείψει του πρώτου, δεν προσπάθησε καν να θέσει τις προϋποθέσεις και να αλλάξει τους συσχετισμούς προς την κατεύθυνση της συγκρότησης και στράτευσης -στο σύνολό της- στο δρόμο του μαζικού αγώνα που θα ανοίξει τον «άλλο δρόμο» που τόσο καιρό αναμασά. Να ορίσει το δίπολο: αντικυβερνητικές, αντιμνημονιακές δυνάμεις του αγώνα, της ανατροπής, της διεξόδου από τη μία και δυνάμεις της χρεοκοπίας, του ξεπουλήματος και του συστήματος από την άλλη. Να παίξει με τους όρους της και να κερδίσει, πρώτα και κύρια τη χαμένη αξιοπιστία της στα μάτια των φοιτητών. Να κλείσει τα στόματα στις καθεστωτικές δυνάμεις εντός των σχολών, οι οποίες συνεχίζουν ακάθεκτες να κάνουν τη δουλειά τους, να μπολιάσει τα αμφιθέατρα με αμφισβήτηση και να φωνάξει, όσο δυνατά του αρμόζει, το σύνθημα «να φύγουνε όσοι μας μαυρίζουν τη ζωή».
Φοιτητικές εκλογές στην… πεπατημένη
Έτσι, φτάνουμε «ομαλά» και «κανονικά» να προετοιμαζόμαστε για τις φοιτητικές εκλογές του 2011 και το κλίμα στις σχολές να είναι μία από τα ίδια. Ο αυξημένος – σε σχέση με την υπόλοιπη χρονιά και μόνο-συνωστισμός, οι αφίσες, η κουβεντούλα επανέρχονται σε προεκλογικά επίπεδα και όλα φαίνονται να είναι όπως πριν.
Οι απολίτικοι απολογητές της πολιτικής που μας έφερε ως εδώ, αυριανοί κλέφτες και «τζαμπατζήδες» και πρώτοι εδώ και δυο δεκαετίες στις φοιτητικές εκλογές, ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, στα τραπεζάκια τους και πάλι, να σφυγμομετρούν τι αποτέλεσμα θα φέρει φέτος η επιλογή των μουσικών σχημάτων με τα οποία επιχείρησαν να «ψυχαγωγήσουν» τους συμφοιτητές τους και να εξετάζουν αν η προσπάθεια τους να υποκαταστήσουν τη γραμματεία της σχολής μέσω σημειώσεων και… «sos» θεμάτων ήταν ικανοποιητική για το ακαδημαϊκό ’10-’11. Με τη μόνη διαφορά ότι φέτος δεν έχουν την άνεση να περιοδεύουν τα στελέχη τους για προεκλογικές εκδηλώσεις στις σχολές, υπό το φόβο του γιαουρτιού.
Απέναντι, σε δύο, τρία διαφορετικά σημεία οι αριστερές φοιτητικές παρατάξεις να συμμετέχουν με μάλλον «καθωσπρέπει» και παραδοσιακό τρόπο.
Η ΠΚΣ, παρά λίγο ΜΑΣ, αλλά εν τέλει ΠΚΣ, έπειτα από την αποτυχημένη προσπάθεια να «πάρει» συλλόγους σε μια δική της ομοσπονδία, ξεροβήχει και συνεχίζει μοιράζοντας «περσινά» φυλλάδια που καλούν τους φοιτητές να μαυρίσουν ΔΑΠ-ΠΑΣΠ και να «γυρίσουν την πλάτη στα αναχώματα ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ».
Η ΕΑΑΚ, μην μπορώντας κι αυτή να ξεφύγει από τη λογική της περιχαράκωσης, κινούμενη κατά τα γνωστά, ξαναθυμάται -γραπτώς- τα «προβλήματα» της Αριστερής Ενότητας (αλλά και της ενότητας της αριστεράς!) με την οποία σε πάμπολλες σχολές διαμόρφωνε κοινά πλαίσια σε συνελεύσεις φοιτητικών συλλόγων.
«Να φύγουν!»
Το στοίχημα, λοιπόν, το οποίο, έστω και χαμηλόφωνα, οι δυνάμεις της Αριστερής Ενότητας προσπάθησαν να θέσουν, για μια μετωπική συσπείρωση της αριστεράς μέσα στους φοιτητικούς χώρους, δεν είναι βέβαιο ότι θα κερδηθεί αλλά είναι βέβαιο ότι δεν έχει οριστικά χαθεί. Η επόμενη των φοιτητικών εκλογών θα είναι δύσκολη. Επειδή στις φοιτητικές εκλογές, δε θα σφυρίξει φέτος η… λήξη της ακαδημαϊκής χρονιάς και η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε νέο κύκλο επίθεσης, κάθε ευκαιρία συσπείρωσης κόσμου και προετοιμασίας για αγώνα αντοχής, δεν πρέπει να μείνει ανεκμετάλλευτη.
Η προσπάθεια για ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα φέτος για την Αριστερή Ενότητα θα έχει νόημα όσο αθροίζει κάθε συζήτηση, κάθε παρέμβαση, κάθε ψήφο, στο κεντρικό σήμερα ζήτημα: Να φύγει αυτή η κυβέρνηση και να πάρει μαζί της το Μνημόνιο, την Τρόικα και ό,τι άλλο έφερε, γιατί κάθε αγώνας και διεκδίκηση σκοντάφτει πάνω τους, γιατί μόνο έτσι μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνική, πολιτική και οικονομική διέξοδο στα αδιέξοδα της νεολαίας και της χώρας συνολικά.
Διαβάστε ακόμα: Η φοιτητική Αριστερά μπροστά στις εκλογές. Στα πλαίσια των φοιτητικών εκλογών που διεξάγονται στις 18 Μαΐου, ζητήσαμε από τις παρατάξεις της φοιτητικής αριστεράς να μας μιλήσουν.
