Με τον Σωκράτη Μαντζουράνη
Αρκετές φορές νιώθω πως όργανα, «ηγεσίες» και στελέχη της Αριστεράς, με τις αποφάσεις, τις αναλύσεις και τις «κατευθύνσεις» τους, απευθύνονται στη κοινωνία μιας άλλης χώρας.
Σ’ ένα λαό που την πραγματικότητα, τη ζωή, δεν τη ζει αλλά την παρακολουθεί σαν σε ταινία. Καθισμένος στον καναπέ του, τρώγοντας ποπ-κορν και πίνοντας ουϊσκάκι κάποιος αισθάνεται την υποχρέωση να του εξηγήσει τι είναι αυτό που βλέπει.
Κάτι σαν τα παλιά «επίκαιρα».
Κάθεται η παρέα στο παγκάκι, στο παρκάκι της γειτονιάς και η κουβέντα έχει φουντώσει για τα καλά:
– Η σύνταξη τούτον το μήνα πήγε μέχρι τις 22. Δόξα τω Θεώ.
– Η Μαρία του Παναγιώτη στο ισόγειο, βρήκε δουλειά στη καφετέρια. με Δέκα- δώδεκα ώρες, αλλά 340 ντούκου κάθε μήνα.
– Ο κυρ-Μιχάλης ο φαρμακοποιός, κάνει πίστωση ακόμα. Καλός άνθρωπος.
– Γεια. Πάω στο εγγόνι, να σκαντζάρω τη γιαγιά. Ο σταθμός του δήμου μας άφησε απ’ έξω φέτος.
Τέλος δεν έχουν τα βάσανα τούτου του κόσμου -που λέει ο ποιητής- και πάνω στην ώρα έρχεται η βαθυστόχαστη πολιτική εκτίμηση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ:
«Μετά από 3,5 χρόνια άγριας “μνημονιακής” λιτότητας η κοινωνία και η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια καταστροφική πορεία».
Άει στο διάολο.
Μετά από δυο μέρες συνεδρίασης και 23 ώρες σκέψεις, αυτό μας λέτε;
Αυτό το ξέρουμε 3,5 χρόνια τώρα και το αποφασίσαμε ομόφωνα (αριστεροί- δεξιοί) σε τούτο το παγκάκι.
Φυσικά, εσείς σύντροφοι δεν ήσασταν εδώ, αλλά τίποτα δεν πήρε τόσο καιρό το αφτί σας;
Η παρέα των παιδιών με καλοδέχτηκε, γιατί εκτός των άλλων, ξέρουν πως πάντα κάποιο κέρασμά μου θα ανανεώσει την παραμονή τους στην καφετέρια.
Άπαντες άνεργοι και ο ένας που δουλεύει, έχει αραιώσει γιατί δεν μπορεί πια να πληρώνει όλη την παρέα.
Η συζήτηση, μήνες τώρα, στο ίδιο μοτίβο.
Η Σοφία παλεύει να φύγει για Γερμανία και της λείπουν πια μόνο 2 χαρτιά.
Ο Θωμάς χώρισε, γιατί τέλειωσε ο ΟΑΕΔ, η κοπελιά του απολύθηκε κι αυτή και έφυγαν οικογενειακώς για το χωριό τους.
Τη Ρούλα την έδιωξαν από τη δουλειά, γιατί δεν «έκατσε» στο αφεντικό.
Με 570 ευρω και υπάλληλος και απλήρωτες υπερωρίες και ερωμένη;
Ασύμφορο ακόμα και σε περίοδο κρίσης.
Και πάνω στην κουβέντα, να η εκτίμηση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ:
«Το περίφημο “success story”, της κυβέρνησης όπως ήταν αναμενόμενο, κατέρρευσε… Η ανεργία χτυπά κυρίως τους νέους σε ποσοστό πάνω από 70%…».
Σε τούτη την παρέα, είναι 100%.
Την ξέρουν πολύ καλά την κατάσταση τα άνεργα παιδιά, τη ζούνε οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι ακόμα, την παλεύουν κουτσά-στραβά οι δημόσιοι.
Η κοινωνία υπάρχει και ζει σύντροφοι και σιγά μην περίμεναν όλοι τούτοι τα συνέδρια, τις Κεντρικές Επιτροπές και τις αναλύσεις για να τους πληροφορήσουν πως δεν έχουν ούτε παρόν, ούτε μέλλον, με τούτη την πολιτική.
Ξέρει η κοινωνία πολύ καλά και την κατάσταση και τους υπαίτιους και τα ζόρια.
Τη διέξοδο δεν ξέρει.
Ψάχνει, την απάντηση στο «τι κάνουμε τώρα», το όραμα που θα την κινητοποιήσει αναζητά, ανθρώπους που θα τους εμπιστευθεί, περιμένει.
Την Αριστερά -θέλω να πιστεύω- πως ψάχνει και περιμένει.
Και η Αριστερά τι περιμένει;
Τη ΔΕΘ «που θα σφραγίσει τις εξελίξεις»;
Τον «νέο ανένδοτο αγώνα με το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ»;
«Πολλούς αγώνες, με ένα στόχο: Να πέσει η κυβέρνηση»;
Να γεμίσει η χώρα «Επιτροπές Ανατροπής»;
Δεν αρκεί η οργή και η αγανάκτηση σύντροφοι, ούτε φτάνει «η Αριστερά», ούτε οι καλές αναλύσεις και προτάσεις, για να αλλάξει η κοινωνία.
Πρέπει να πείσεις πως θέλεις, μπορείς και ξέρεις.
Και μέχρι τώρα δεν πείθουμε.
Δεν θα πρέπει μια Κ.Ε. να πει σ’ όλους μας το γιατί;
