Οι αυγές και τα δειλινά σαν νερό κατρακυλούν στο αχόρταγο στόμα του χρόνου. Οι εποχές αλλάζουν πουκάμισα κι αρώματα σαν κοκέτες κοπελίτσες. Κάποιοι επιμένουν ότι οι καιροί δεν αλλάζουν, ότι όλα τα ίδια μένουν, συμφωνεί και το τραγούδι. Κι όμως, αλλάζουν. Τα παράθυρα, οι αυλές, τα φρεσκοασβεστωμένα πεζοδρόμια απ’ όπου μπορούσες να βλέπεις τον κόσμο, να μαθαίνεις τα νέα από τους γύρω σου, να μυρίζεις τα γιασεμιά και τα νυχτολούλουδα, αντικαταστάθηκαν από τα ηλεκτρονικά χρωματιστά εικονικά led παράθυρα των τηλεοράσεων με τα πολλά pixels και τους παραφουσκωμένους εκπροσώπους της τηλεοπτικής δημοκρατίας.
Ό,τι πουν αυτοί είναι η αλήθεια. Κι αν αρχικά δεν τους πιστέψεις, μην ανησυχείς. Γι’ αυτό κατοικοεδρεύουν σπίτι σου, απέναντι ακριβώς από το καναπέ-φέρετρο. Είναι πολλοί για να νομίζεις ότι έχεις επιλογές, ότι εσύ αποφασίζεις για την άποψη που έχεις, λέγε-λέγε όμως θα τους πιστέψεις, αφού «ένα επαναλαμβανόμενο ψέμα, γίνεται αλήθεια», όπως έλεγε κι ο Βλαδίμηρος.
Η νέα μορφή εξουσίας δεν παζαρεύει, δεν κρύβεται, δεν έχει αναστολές. Είναι απροκάλυπτα εμφυλιοπολεμική, θέλει τον λαό αντίπαλο, υποτακτικό, γονατισμένο, παραδομένο πλήρως στις ορέξεις της. Λειτουργεί σαν γκρέιντερ, ισοπεδώνει τα πάντα, όποιο δικαίωμα δεν τους συμφέρει θα κατεδαφίζεται, Στη νέα εποχή τα πάντα είναι κέρδος, όσα δεν ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία θα θάβονται. Όποιος αντιστέκεται, θα εξαφανίζεται.
Γι’ αυτό βγάλαν λοιπόν σεργιάνι το γκεμπελότσουρμο, τη φυλή των αργυρώνητων τηλεπαραθυράκηδων, που στηρίζουν με νύχια και με δόντια τη δουλίτσα των αρίστων, εκτελώντας πληρωμένα συμβόλαια θανάτου. Του δικού μας θανάτου.
Κάθε μέρα είναι εκεί, η απογευματινοβραδινή συμμορία των μιντιακών νεογενίτσαρων, απέναντι σου, πιστοί στο καθήκον τους, να σου πιπιλάνε το μυαλό σαν καραμέλα κι αυτό να λιώνει σιγά-σιγά, τόσο που στο τέλος να γίνεται αόρατο. Να λειτουργεί μόνο η όραση κι ό,τι σου δείχνει το βλακοκούτι να το πιστεύεις ως τη μοναδική αλήθεια που υπάρχει. Αυτό σου δείχνει, αυτό μόνο υπάρχει.
Και συ, σαν παραγεμισμένος με σκουπίδια ντενεκές, να κυκλοφορείς σαν πλουμιστή πουλάδα, κάνοντας πασαρέλα με τις κουτσουρεμένες σου φτερούγες, περηφανευόμενος για το IQ σου, το οποίο έχεις ξεχάσει εδώ και χρόνια σε μια εξέδρα βλέποντας κλοτσοσκούφι και προσκυνώντας σωβρακοφανέλες που μυρίζουν αίμα και ιδρωτίλα. Σίγουρος για την ευρύτητα της σκέψης σου που περικλείεται όλη σε μία έκφραση, «εμένα θα μου πεις;», η ξερολίαση του νεοηλίθιου τηλετοξικομανή, που είναι σίγουρος ότι όλα τα ξέρει. Ενώ το μόνο που κάνει είναι, να είναι καταναλωτής και αναμεταδότης φιρμανιών.
Χρόνος πια δεν υπάρχει, η μετάθεση στην επόμενη γενιά να λύσει το πρόβλημα δεν μπορεί πλέον να γίνει, ο σωτήρας να του αναθέσουμε το σώσιμο επίσης δεν υπάρχει. Αν δεν ξυπνήσουμε θα μας τελειώσουν, μια για πάντα…
Κώστας Γκιώνης
