Τι Λωζάνη τι Κοζάνη!

Πετάξαμε τη δραχμή, εκλέξαμε εκσυγχρονιστή πρωθυπουργό, βγήκαμε πρώτοι στη Γιουροβίζιον, κερδίσαμε το ευρωπαϊκό κύπελο ποδοσφαίρου, υπογράψαμε το σύμφωνο σταθερότητας, παραδοθήκαμε στη Siemens, στείλαμε στρατό στο Αφγανιστάν, καταχρεωθήκαμε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ξεριζώσαμε τα αμπέλια έναντι πινακίου φακής, μετατρέψαμε τις ωραιότερες τοποθεσίες σε τσιμεντότοπους και τα παραλιακά χωριά σε κωλάδικα για εγγλέζους μπιρόβιους, πουλήσαμε όλες τις αναπτυσσόμενες ελληνικές εταιρίες, δημόσιες και ιδιωτικές, σε Eυρωπαίους επενδυτές, σκιστήκαμε για να γίνουμε Ευρωπαίοι όπως – όπως (που λέει κι ο Άκης Πάνου) και τι μας απέμεινε;

Ένα εθνικό ερείπιο. Μία παλλαϊκή φτώχεια. Ένα αβέβαιο αύριο. Μια διεθνής ταπείνωση. Η υπερήφανη Ελλάς φαλίρισε και σέρνεται παρακαλώντας τους τοκογλύφους για δανεικά. Που δε ζητάνε μόνο τα λεφτά τους πίσω. Ζητάνε κάτι παραπάνω, όπως παλιά οι τσιφλικάδες που θέλανε εκτός απ’ τη σοδειά και την παρθένα της οικογένειας. Ζητάνε τα ρέστα μας. Συντάξεις, άδειες, περίθαλψη, πανεπιστήμια, συγκοινωνίες, δρόμους και ό,τι άλλο απέμεινε απούλητο.
Το μεθοδεύσανε. Με επιδοτήσεις για να γλυκάνουν και να παρασύρουν τα θύματα στη φάκα. Με λαδώματα για να δημιουργήσουν την απαραίτητη φαυλοκρατία που θα αναλάμβανε την πορεία προς τη χρεοκοπία. Που θα άνοιγε τα ταμία του κράτους για να ευνοήσει μια κρατικοδίαιτη ντόπια πλουτοκρατία καθαρά ληστρική και αντιαναπτυξιακή. Να αβαντάρει τους νέους επιχειρηματίες που το όνειρό τους ήταν να γίνουν πρόεδροι σε μια ποδοσφαιρική ομάδα. Ό,τι υπήρχε από αστική τάξη είχε από καιρό εκπνεύσει. Με τη σύμπραξη των ιδιωτικών καναλιών, που ανέλαβαν με δημοσιογράφους συνεργούς, την ηθική εξαχρείωση και την πολιτιστική εξαθλίωση του νεοέλληνα. Μικροαστισμός του κερατά. Με πολιτικούς βήτα και γάμα κατηγορίας, αγόμενους και φερόμενους για μια θέση στο κοινοβούλιο, πολιτικά άβουλους και συμφεροντολόγους. Στρουθοκάμηλους.
Ο τόπος δεν παράγει τίποτα χρήσιμο. Έχει υποβαθμιστεί περιβαλλοντικά. Έχει στερέψει πολιτιστικά. Έχει καταρρακωθεί πολιτικά.
Πρόβαλαν την Ευρώπη σαν οχυρό ασφαλείας και ευημερίας. Κάνανε τον κόσμο να πιστέψει, και μέρος της Aριστεράς, ότι στην Ευρώπη είναι όλοι προνομιούχοι και ισότιμοι. Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη. Οι πλούσιοι και ισχυροί Γερμανοί, Γάλλοι, Βρετανοί, Ολλανδοί και Αυστριακοί με τους μικρούς και φτωχούς Έλληνες, Πορτογάλλους, Ούγγρους, Ρουμάνους και Βουλγάρους. Τα μαθήματα για τη νεοαποικιοκρατία στην αριστερά δεν έπιασαν τόπο. Πιο πολύ πέρασε το παραμύθι. Εξαίρετη η ιδέα για την ενωμένη Ευρώπη, αλλά με ποιους; Τη Θάτσερ, τον Μπλερ, τον Μπράουν, τον Σαρκοζί, τον Μπερλουσκόνι, τους αδελφούς Κατσίνσκι, τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου; Τη Siemens και τη BP;
Η αστική τάξη της Ευρώπης δελεάστηκε και επέλεξε το δρόμο της ταχείας αρπαγής, το νεοφιλελευθερισμό, τον πόλεμο και τον αυταρχισμό. Ακολούθησε τους Αμερικανούς στην παρακμή τους. Γκρεμίζει την ανεξαρτησία, την ειρήνη, το κοινωνικό κράτος που έχτιζαν ο Ντε Γκολ, ο Σμιτ, ο Κολ, ο Πάλμε, ο Μπερλινγκουέρ… Το ευρωπαϊκό όνειρο μεταλλάσσεται σε εφιάλτη!

Σχόλια