Με αφορμή την εμφάνιση της Aριστερής Πλατφόρμας. Tου Τάσου Βαρούνη
Στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ έκανε με ηχηρό τρόπο την εμφάνισή της η Αριστερή Πλατφόρμα, παρουσιαζόμενη σαν προσπάθεια κατοχύρωσης της δημοκρατίας στο εσωτερικό του «νέου κόμματος» και τοποθέτησης ορισμένων οχυρωματικών κτισμάτων σε μια πιθανή ή και ήδη συντελεσμένη δεξιόστροφη πορεία του οργανισμού.
Αυτά που παρουσίασε στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ήταν δύο τροπολογίες (μία για ευρώ και χρέος και μία για τη συμπαράταξη της Αριστεράς όπως την εννοεί), μία ξεχωριστή λίστα με τίτλο Αριστερή Πλατφόρμα που υποστηρίχτηκε ως ένδειξη δημοκρατίας στο κόμμα και υπεράσπισης της Αριστεράς από μια σύνθλιψή της που προωθείται από ένα μπλοκ δυνάμεων, μάλλον αστικής παλινόρθωσης. Ακόμα, έγινε φανερό πως αυτή η εξέλιξη είχε σχεδιαστεί από καιρό, είχαν υπάρξει συνεργασίες και συμφωνίες (πάντα στις κορυφές) ενώ στις συνελεύσεις δεν είχε τεθεί καν τέτοιο θέμα.
Το γεγονός ότι η παρέμβαση Λαφαζάνη από το βήμα της Συνδιάσκεψης δεν έτυχε της ευνοϊκής αποδοχής από το σώμα, καταγράφεται και αποτελεί μήνυμα για την πρωτοβουλία του, η οποία δημιουργεί, τουλάχιστον, σκεπτικισμό και αντανακλαστικούς φόβους. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εκτιμήσεις πολλών στελεχών της Αριστερής Πλατφόρμας για την έκβαση της Συνδιάσκεψης είναι διθυραμβικές, στηριγμένες κυρίως στην καταγραφή τους και όχι στην συνολική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο μεν Π. Λαφαζάνης δείχνει να ηγείται ενός μπλοκ στο υπό συγκρότηση κόμμα, ενώ καλλιεργείται σε πολλούς η αίσθηση ότι συγκροτείται αριστερή αντιπολίτευση, η οποία μάλιστα επιχειρείται να αντιστοιχηθεί με διαδικασίες της εποχής του κόμματος των Μπολσεβίκων.
Η απαίτηση για «βίαιη, έστω, ενηλικίωση» του ΣΥΡΙΖΑ για την οποία γίνεται λόγος, μετατράπηκε με την κίνηση της Αριστερής Πλατφόρμας σε «βίαιη εμφύτευση νοοτροπιών και συνηθειών του ΣΥΝ» στον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με ταμπέλα «αριστερή».
Στο σημείωμα αυτό περιοριζόμαστε στο τι είναι αριστερό, κατά τη γνώμη μας σήμερα, σε αντιπαράθεση με όσα υποστηρίζει η Αριστερή Πλατφόρμα που γρήγορα θέλησε να… ταμπελάρει όλους τους υπόλοιπους ως κάτι άλλο από αριστερά.
Σε μια στιγμή που υπάρχει ένα λαϊκό ρεύμα και ένας ριζοσπαστισμός στην ελληνική κοινωνία και οι απλοί κάτοικοι αυτής της χώρας απαιτούν, εύχονται, επιθυμούν την απαλλαγή από τα μνημόνια, τον τερματισμό του καθεστώτος της τρόικας και της μισοαποικίας, την τιμωρία των ένοχων για την καταστροφή, την ανάδειξη μιας νέας πολιτικής και πολιτειακής κατάστασης στα συντρίμμια του σάπιου και διεφθαρμένου κράτους της διαπλοκής και της μίζας.
Σε μια στιγμή που φαίνεται ρεαλιστικό σε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού να μπει τέρμα στην πολιτική των μνημονίων και να δρομολογηθεί μια άλλη πορεία με κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, τέτοια που να προωθήσει μια πολιτική:
| – Μη ταπεινωτική, χωρίς μνημόνια που ισοπεδώνουν την κοινωνία.
– Εθνικά δίκαιη, χωρίς τρόικες και γκαουλάιτερ.
– Πραγματικά λαϊκή, με στήριγμα και συμμετοχή του λαού.
– Παραγωγικής ανασυγκρότησης.
– Κάλυψης των αναγκών του κόσμου σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια.
– Ανατροπής της χρεοκρατίας.
– Προώθησης της πραγματικής δημοκρατίας.
Σε μια στιγμή που το μαζικό πολιτικό και κοινωνικό υποκείμενο που συγκροτήθηκε μέσα από τις μάχες των τελευταίων 3 χρόνων στους δρόμους και στις κάλπες, συμπυκνώνεται και εκφράζεται θετικά γύρω από μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ:
Αριστερό, Αριστερά, αριστερή πολιτική είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει, να μετασχηματίσει, να προωθήσει τομές και ρήξεις, μέσα από την συγκρότηση ενός πλατιού, μαζικού πολιτικού και κοινωνικού υποκειμένου αλλαγής -οικοδόμησης- μετάβασης. Αυτό μέχρι στιγμής συγκροτείται γύρω από τον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ και σε μεγάλο βαθμό από την εκφώνηση που κάνει ο Αλέξης Τσίπρας που έχει δείξει να επικοινωνεί με το λαϊκό ρεύμα και τον εμπιστεύονται σε μεγάλο βαθμό βασικά στρώματα. Η κεντρική του ομιλία στην συνδιάσκεψη έθεσε ζητήματα για τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα από το πρίσμα του «νέου φορέα».
Σε αυτές τις στιγμές όταν προβάλλεις πώς δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι, όταν θεωρείς απαραίτητο στοιχείο της προετοιμασίας τη δημιουργία συμπαράταξης ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όταν εκφωνείς μια γραμμή που βρίσκεται πιο κοντά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ, που δοκιμάστηκαν στις τελευταίες εκλογές με πενιχρά αποτελέσματα, δεν προάγεις το εγχείρημα δεν το προστατεύεις καθόλου. Όταν ταμπελοποιείς όλους τους άλλους για πορεία προς τα δεξιά, τότε μάλλον δεν θεωρείς ότι είναι δυνατή μια μετάβαση σε μια καλύτερη Ελλάδα, υπό τις παρούσες συνθήκες και νοιάζεσαι να οχυρωθείς νοσταλγικά σε μια περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κριτική στις «κεντροαριστερές» λύσεις. Ποιο είναι το βασικό σημείο; Στην ουσία υπάρχει υποτίμηση του ριζοσπαστισμού, της εμπλοκής του στην πολιτική διαδικασία, του καταλυτικού ρόλου που μπορεί να παίξει το λαϊκό «μην μας προδώσετε». Λείπει η εμπιστοσύνη στο λαϊκό παράγοντα ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα και το μυαλό πηγαίνει περισσότερο στις υπαρκτές ηγεσίες, τους μηχανισμούς, τους συσχετισμούς. Ακόμα πιο άσχημα είναι τα πράγματα όταν η Αριστερά περιχαρακώνεται αποκλειστικά σε μία καταγγελιολογία και διακηρύττει πώς μόνο μια σοσιαλιστική αλλαγή μπορεί να φέρει καλύτερες μέρες. Δεν μπορεί να φανταστεί μια δημοκρατική λαϊκή αντιμνημονιακή κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πιστεύει σε αυτό, το διαβάλλει.
Αριστερό σήμερα είναι ό,τι έρχεται σε επαφή με το λαϊκό ρεύμα και τον ριζοσπαστισμό, δεν του κουνά το δάκτυλο να του δείξει το σωστό δρόμο, ενώνεται με το λαό, κάνει δικά του τα συνθήματα και τις ανάγκες που αυτός έχει, δείχνει έναν πραγματικό δρόμο αλλαγής. Μας ενδιαφέρει μια Αριστερά που αλλάζει τα πράγματα και όχι μια αυτοαναφορική Αριστερά που όλα τα εξαντλεί κυρίως σε κολπάκια, συνεννοήσεις κορυφής (που μπορούν να φθάσουν έως το βαθύ ΠΑΣΟΚ στο χώρο του συνδικαλισμού και αλλού), παιχνίδια περί πλουραλισμού και δημοκρατίας χωρίς ουσία.
Στη συγκεκριμένη συνδιάσκεψη δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος να υπάρξει διαχωρισμός και μάλιστα με άλλη λίστα. Άλλο μήνυμα έπρεπε να βγει προς τα έξω: Λαμβάνουμε σοβαρά την απαίτηση για ενωτικό μαζικό και ανυποχώρητο αντιμνημονιακό αγώνα και προετοιμαζόμαστε για μια μεγάλη αλλαγή, θέλουμε ένα μεγάλο πολιτικό ρεύμα αριστερής διεξόδου της χώρας.
Πολλά από όσα ζήσαμε στη Συνδιάσκεψη δεν ήταν δείγματα αλλαγής της Αριστεράς (ενώ ο κόσμος γενικά και ο λαός της το απαιτούν), ξεπέρασμα του κακού εαυτού της, ούτε ανάτασης και σεμνής υπαγωγής της στις λαϊκές ανάγκες και πόθους. Αντίθετα, ήταν εκδήλωση των πιο αρνητικών χαρακτηριστικών, μηχανισμών, λιστών, φιλοδοξιών κ.λπ. που πρέπει να ξεπεραστούν με τρόπο θετικό.
