Ποιος πιστεύει πλέον τον υπουργό των μνημονίων;
Μπορεί να δήλωσε, καθησυχαστικά, ο Άδωνις Γεωργιάδης ότι δεν θα γίνουν απολύσεις στο χώρο της Υγείας, όμως ποιος μπορεί να τον πιστέψει; Ποιος μπορεί να πιστέψει τη δήλωση που κάνει ο υπουργός μιας χώρας η οποία ζητά την άδεια της τρόικας ακόμη και για να δώσει χρονική παράταση στην υποβολή των φορολογικών δηλώσεων; Μιας χώρας που νομοθετεί «επειγόντως» όποτε οι δανειστές ανακαλύπτουν καινούργια προαπαιτούμενα για την κάθε δόση;
Οι αριθμοί είναι ούτως ή άλλως αμείλικτοι και έχουν υπαγορευθεί από τους απεσταλμένους των δανειστών: Μετά τους «διαθέσιμους» σχολικούς φύλακες και τους καθηγητές της Τεχνικής Εκπαίδευσης, θα πρέπει να εξευρεθούν άλλοι 8.500 «διαθέσιμοι» τον Σεπτέμβρη και αν αφαιρεθούν οι 3.500 δημοτικοί αστυνομικοί, απομένουν άλλοι 5.000 για να… συμπληρωθεί το πλάνο. Και μετά ακολουθούν άλλοι 12.500 εργαζόμενοι στο Δημόσιο που θα πρέπει μέχρι το τέλος του έτους να μπουν στον προθάλαμο της απόλυσης. Ας συνυπολογιστούν και οι έξτρα 4.000 απολύσεις που θα πρέπει να γίνουν εντός του 2013, όπως και οι 11.000 του 2014. Ποιος λοιπόν μπορεί να πιστέψει τον υπουργό Υγείας ότι το Δημόσιο θα συρρικνωθεί παντού αλλού εκτός από την Υγεία; Ήδη από την Πέμπτη ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης ξεκαθάρισε ότι η διαθεσιμότητα αφορά όλα τα υπουργεία. Έτσι, το σενάριο της διαθεσιμότητας 2.500 υγειονομικών παραμένει σε ισχύ, με τους νοσοκομειακούς γιατρούς να μιλούν για «συγκεκαλυμμένες απολύσεις».
«Ακόμη κι αν δεν γίνουν απολύσεις τον Σεπτέμβρη, θα γίνουν τον Οκτώβρη. Αν δεν γίνουν τον Οκτώβρη, θα γίνουν τον Νοέμβρη, όποτε το απαιτήσουν οι τροϊκανοί», αυτή ήταν η κοινή αίσθηση των εργαζομένων στα νοσοκομεία που συγκεντρώθηκαν έξω από το υπουργείο Υγείας στη διάρκεια της 24ωρης απεργίας που πραγματοποίησαν την Τετάρτη. Μια συγκέντρωση που ήταν σε μαζικότητα φανερά αναντίστοιχη των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν το σύστημα Υγείας και οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία οι οποίοι ζουν καθημερινά τις συνέπειες της μνημονιακής πολιτικής, με ελλείψεις σε προσωπικό, εργασιακή εξόντωση και μισθολογική εξαθλίωση. Είναι από την άποψη αυτή χαρακτηριστικό να αναφερθεί ότι το Σύνδρομο Επαγγελματικής Εξουθένωσης (Burn out syndrome ) του ανθρώπινου δυναμικού εμφανίζεται στο 33% των ειδικευόμενων γιατρών, στο 25% των γιατρών του ΕΣΥ και στο 37% των νοσηλευτών. Μιλάμε για τους 65.000 υγειονομικούς όλων των ειδικοτήτων που, όπως επισημαίνει σε ανακοίνωσή της και η Ομοσπονδία των Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ), «στηρίζουν την 24ωρη λειτουργία των νοσοκομείων 365 ημέρες το χρόνο και καλούνται να συμβάλουν στο φόρο αίματος που απαιτεί η τρόικα».
Είναι προφανές ότι με το ανακοινωθέν κύμα καταργήσεων και συγχωνεύσεων στα νοσοκομεία (το οποίο θα καταστήσει δύσκολη έως αδύνατη την πρόσβαση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων σε αυτά), το προσωπικό κινδυνεύει να μείνει χωρίς κάλυψη οργανικών θέσεων και να μπει στη γνωστή πλέον διαδικασία της διαθεσιμότητας και της απόλυσης. Για όλους τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, είναι σαφές ότι η πολιτική του λουκέτου δεν θα μείνει μόνο στα μικρά νοσοκομεία, σύντομα θα θυσιαστούν και τα μεσαία υπό συγχώνευση νοσοκομεία – την ίδια στιγμή όμως που η ανεργία και οι μνημονιακές πολιτικές έχουν αυξήσει την προσέλευση των ασθενών στα δημόσια νοσοκομεία. Αυτά θα οδηγήσουν σε μια τεράστια αύξηση έργου, που δεν φαίνεται ότι θα μπορεί να βγει πέρα.
Εκτός αν… Εκτός αν η κυβέρνηση ποντάρει στο γεγονός ότι, μέσω της ανεργίας, θα αυξηθούν εκθετικά αυτοί που θα αποκλείονται ως ανασφάλιστοι από την πρόσβαση στη δημόσια Υγεία. Ή/και εκτός αν ο υπουργός Υγείας αναμένει ότι εφόσον υπέγραψε με τον Σόιμπλε (Το Βήμα 21/7/2013) συμφωνία για να αναλάβουν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, η Task Force και το γερμανικό υπουργείο Υγείας την ανασυγκρότηση του ΕΣΥ, τότε οι Γερμανοί (δεν μπορεί) θα έχουν σίγουρα κάποιο μαγικό σχέδιο ώστε όλα να γίνονται κανονικά με ελάχιστους γιατρούς και νοσηλευτές, ελάχιστα νοσοκομεία και τεράστιες ελλείψεις σε φαρμακευτικό υλικό…
Χ.Π.
