Του Μάρκου Δεληγιάννη
Και να, που πάλι βρεθήκαμε αντάμα καθισμένοι, την πίκρα της καρδιάς, λέξεις να κάνουμε και στο τραπέζι το κοινό να την καταθέτουμε. Εσύ, έμπλεος επαναστατικότητας, με χρώματα μελανά, της ελπίδας τον εξοστρακισμό, περιέγραφες. Η φωνή σου οργισμένη, της κυβέρνησης την υπαναχώρηση απ’ τις αρχικές θέσεις, κατήγγειλε. Πώς είναι δυνατόν, φώναζες, τόσο γρήγορα, η Αριστερά τις προεκλογικές επαγγελίες να ξεχάσει; Εμείς είμαστε φτιαγμένοι από ξέχωρο υλικό. Η ειλικρίνεια είναι εμφυτευμένη στο πετσί μας.
Σκέφτηκα. Φίλε μου, νιώσε το βαθιά μέσα στο είναι σου, πως πλώρη δεν βάλαμε για το Ουτοπικό νησί του Κλωντ Ανρί Σεν-Σιμόν. Η κατάληψη των θερινών ανακτόρων ας πάρει αναβολή για λίγο χρόνο ακόμα.
Δεν μίλησα. Όμως, ο τρίτος της παρέας, περιδεής, με τρεμάμενη φωνή από τη δόνηση την εσωτερική, τους φόβους του εξέφρασε: Κι αν οι τράπεζες μείνουν χωρίς ρευστό; Κι αν η διεθνής των τοκογλύφων μέτρα πάρει ανάλογα με αυτά που έγιναν στην Κύπρο; Μήπως καλλίτερο θάτανε στους ισχυρούς της Ευρώπης να μην εναντιωνόμαστε; Ας κάνουμε ότι μας διατάσσουν. Ας περιμένουμε λίγο. Δύσκολοι είναι οι καιροί. Ίσως κάτι καλό, αργότερα, στον ορίζοντα φανεί.
Τότε, άφησα τη φωνή μου απ’ το φράγμα των δοντιών μου να φύγει. Φίλοι μου παλιοί, η πολιτική δεν ασκείται με γνώμονα το συναίσθημα. Υπ’ όψιν σοβαρά λαμβάνονται οι σκοπιμότητες, των δυνάμεων οι συσχετισμοί, του χρόνου η καταλληλότητα, η δική μας θέληση και ετοιμότητα. Κάποτε πρέπει, επιτέλους, να μάθουμε ποιοι είμαστε. Ας σταθούμε μπροστά στου καθρέφτη την ειλικρίνεια κι ας καταγράψουμε μ’ επιμέλεια περίσσια, ποιες είναι οι φιλοδοξίες, οι επιθυμίες, οι απόκρυφοι φόβοι που μας καταδιώκουν.
Ας ατενίσουμε με μάτι καθάριο την πραγματικότητα. Μήπως είμαστε πρεσβύωπες και βλέπουμε καθαρά μόνο ό,τι είναι μακριά και ό,τι κάτω απ’ τη μύτη μας βρίσκεται, θολά το προσλαμβάνουμε; Πόσο δυνατοί είμαστε σήμερα; Νομίζετε, σύντροφοι, πως ένας μήνας είναι αρκετός, ο κατεδαφισμένος παραγωγικός ιστός να υφανθεί; Τι θαρρείτε, πως κάποιο μαγικό ραβδί άγγιξε της Διοίκησης τις μηχανές κι έγιναν ξαφνικά παραγωγικές; Τι φαντάζεστε, πως η νοοτροπία ενός λαού-επαίτη, όπως τον διαμόρφωσε το σύστημα χρόνια τώρα, άλλαξε, μεταβλήθηκε; Κι ύστερα όλοι αυτοί, ξένοι και ντόπιοι ολιγάρχες, αμαχητί θα εγκαταλείψουν τα λάφυρα της αρπαγής;
Γελιέστε, φίλοι μου, αν νομίζετε πως τα συνθήματα από μόνα τους αρκούν. Θέλει δουλειά πολύ, στα ερείπια τα χθεσινά να στήσεις το οικοδόμημα το νέο κι απ’ τα μπαλκόνια του το αύριο ν’ ατενίζεις. Δουλειά. Όχι πια λόγια μάταια, λόγια τριμμένα, φτάνουν πια. Καιρός ν’ ακουστούν οι χαρμόσυνοι ήχοι απ’ τους τόπους δουλειάς. Ήχοι, που θα μοιάζουνε με το τραγούδι της βροχής, όταν οι σταγόνες προσγειώνονται σε χώμα ταλαιπωρημένο απ’ του καλοκαιριού την κάψα. Τότε κι η φωνή μας στεντόρεια θ’ ακουστεί, της Ιεριχούς τα τείχη να γκρεμίσει. Γι’ αυτό, φίλοι μου, τις θρηνωδίες παρατήστε και στους υπουργούς της κυβέρνησης ένα κοινό μυστικό πέστε:
Οι ώρες της ημέρας είναι τόσο λίγες, απελπιστικά λίγες, μην τις σπαταλάτε, γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντας τους εαυτούς σας στην καθημερινή ανοησία των τηλεπαραθύρων. Μην πετάτε ώρες πολύτιμες στις ανούσιες κοκορομαχίες των καναλιών. Οι συμμετοχή σας σ’ αυτό το αντιαισθητικό θέαμα σε τίποτα δεν βοηθάει. Αφήστε τα τηλεπαράθυρα να τα νέμονται τα ηχηρά μηδενικά. Έχετε πολλά να κάνετε. Τώρα είσθε υπουργοί μιας κυβέρνησης Αριστερής. Κουβαλάτε ένα φορτίο βαρύ. Είναι γεμάτο από ένα παρελθόν που δεν δείχνει επιείκεια γι’ αυτούς που ενδίδουν, ή γι’ αυτούς που θέλουν να ξεγελάσουν, ή να εμπαίξουν του κόσμου τον πόθο για ζωή. Και μην ξεχνάτε, του ηγέτη η αξιοσύνη συνίσταται στην ικανότητά του, κατάλληλους συνεργάτες να διαλέγει. Ανάγκη μεγάλη έχουμε από έντιμους μα και ικανούς ανθρώπους. Θέση στην προσπάθεια αυτή δεν έχουν όσοι –περιφερόμενοι– γη και ύδωρ στον εκάστοτε αφέντη προσφέρουν με ανταλλάγματα ευτελή. Αυτά, σύντροφοι, προέχουν.
