Η Αριστερά δεν είναι μία δύναμη που προτείνει απ’ έξω και από πάνω και περιμένει την κοινωνία να τη συναντήσει, γίνεται μία δύναμη που είναι και συμμέτοχη και αλληλέγγυα και ισότιμη με τις κοινωνικές διεργασίες
Θέλω να μιλήσω, κυρίως, όπως λέει κι ο τίτλος της συζήτησης για το σταυροδρόμι της Αριστεράς, όχι τόσο από την πλευρά της Αριστεράς αλλά απ’ την πλευρά της κοινωνίας και της σχέσης της Αριστεράς μας με την κοινωνία.
Καταρχήν πιστεύω (…), ότι η Αριστερά στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, παρά τη διατήρηση των πολυδιασπάσεών της, έχει μια συγκρότηση κι έχει ανοίξει δρόμους πολύ πιο ελπιδοφόρους από την Αριστερά τού τέλους του 20ού αιώνα. (…) Μιλάμε με πιο συγκεκριμένους όρους αλλά είμαστε πολύ-πολύ πίσω παρ’ όλα αυτά από το να το κάνουμε αυτό μια πραγματική σχέση με την κοινωνία. Η Αριστερά έχει αλλάξει αλλά έχει αλλάξει δραματικά κυρίως η κοινωνία. Κι αν σήμερα σ’ αυτή την καταιγιστική επίθεση που δέχεται η κοινωνία μας κάποιος βρίσκεται στο σταυροδρόμι, είναι πραγματικά αυτή. Και θέλω να πω ότι εκεί έχουμε πολύ μεγάλη απόσταση. Οι νέες εργασιακές σχέσεις, η επισφάλεια, η μετανάστευση και πολλά άλλα ζητήματα που έχουν αλλοιώσει, ριζικά, την ταξική ταυτότητα της ελληνικής κοινωνίας, (…) αλλά με αυτά δεν έχουν συνδεθεί συγκεκριμένα με τέτοιο τρόπο και με τέτοια ποιότητα που να μπορούμε η πολιτική μας πρόταση είτε η ενωτική, είτε η χωριστή του καθένα να μετριέται και να απολογείται σε αυτήν την διαδικασία. (…)
Σήμερα, σ’ αυτές τις συνθήκες της κρίσης, αυτό το ζήτημα γίνεται πολύ πιο έντονο. Πολύ πιο επιτακτικό, πολύ πιο επείγον. Δεν είναι τυχαίο που η πρόταση της ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως κατατέθηκε, έτσι όπως τη διαχειριστήκαμε με ένα σωρό απογοητεύσεις, δεν είναι ένα τέχνασμα. (…) Αποδείχτηκε, βιωματικά τουλάχιστον και εμπειρικά, (…) ότι αποτελεί πολιτικό μέγεθος για τη συγκυρία. (…). Η σημερινή συγκυρία μάς φέρνει μπροστά σε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Την ίδια στιγμή που μαζεύεται 200 χιλιάδες κόσμος στους δρόμους της Αθήνας, (…), την ίδια στιγμή στα σωματεία που η Αριστερά απουσιάζει η ΠΑΣΚΕ ηγεμονεύει. Η ΔΑΚΕ μειώνεται λίγο. Όμως, το ΠΑΜΕ μένει στάσιμο. Όπου υπάρχει η συστηματική παρέμβαση της δικιάς μας ευρύτερης Αριστεράς, όχι του ΣΥΡΙΖΑ, των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς τα πράγματα αλλάζουν. Αυτά γίνονται με πολύ αργούς ρυθμούς, γίνονται όμως χάρη σε μια πολύ συστηματική δουλειά όσων ανθρώπων θέτουν στην υπηρεσία αυτής της κατεύθυνσης τον πολιτικό τους προβληματισμό, το πείσμα τους, το μεράκι τους και την ενότητα που κατακτούν σ’ αυτές τις διαδικασίες. Εκεί, λοιπόν, η Αριστερά δεν γίνεται μία δύναμη που προτείνει απ’ έξω και από πάνω και περιμένει την κοινωνία να τη συναντήσει, γίνεται μία δύναμη που είναι και συμμέτοχη και αλληλέγγυα και ισότιμη με τις κοινωνικές διεργασίες. Είναι μία πρωτοπορία που αναζητά την κατάκτηση αυτού του ρόλου της, όχι αυτοδιοριζόμενη, αλλά αναγνωριζόμενη. (…)Από αυτή την άποψη έχει μεγάλη σημασία με ποιο τρόπο μπορούμε να συνδεθούμε με τα νέα υποκείμενα και με ποιο τρόπο μπορούμε να ανοίξουμε νέους δρόμους πραγματικά για τις διαδικασίες ανατροπής.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, το «όλη η εξουσία στα σοβιέτ», προϋποθέτει σοβιέτ. Και δεν ελέχθη ποτέ στις διαδικασίες της προαναγγελίας της Οκτωβριανής Επανάστασης πριν τα σοβιέτ υπάρξουν. Βέβαια, είναι ένα άλμα αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή, αλλά το κάνω επίτηδες γιατί θέλω ακριβώς να μιλήσω για τη σχέση πολιτικής και κοινωνίας. (…) Προς αυτή την κατεύθυνση, λοιπόν, θέλω να δω και τα ζητήματα όποιων πρωτοβουλιών που σχετίζονται με την αντίσταση στην κατοχή. Μα αν μιλήσουμε για την κατοχή, και δεν λέω, κι εγώ μπορώ να μιλήσω, αν το δω ως μία χαρακτηριστική υπερβολή της πραγματικότητας που βιώνει η ελληνική κοινωνία σήμερα. Αν το δω, όμως, επιστημονικά θα πρέπει να απαντήσω, σε ποιους απευθύνεται το αίτημα της πάλης ενάντια στην κατοχή και αντίστοιχα σε ποιους μπορεί να απευθύνεται το αίτημα της πάλης ενάντια στην ανατροπή των μέτρων της κυβέρνησης, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ε.Ε. Νομίζω ότι το πρώτο απευθύνεται εν γένει σ’ έναν αφηρημένο λαό. Το δεύτερο απευθύνεται σ’ αυτές τις κοινωνικές συγκροτήσεις που έλεγα πριν, με τις οποίες πρέπει να συνδεθούμε. Και προς αυτή την κατεύθυνση δεν μπορούμε να είμαστε χωρίς και την επιστημονική βάση αλλά και την ματιά μας με τις υπαρκτές πραγματικότητες της ελληνικής κοινωνίας. Αν πιστεύουμε ότι μόνο ένα πολύ καθαρό μήνυμα που θα δώσει η Αριστερά, μπορεί να συνεγείρει αυτή την κοινωνία και να της δώσει τη δύναμη να ανατρέψει αυτή την επίθεση, εγώ θα επιφυλαχθώ σ’ αυτό. Είναι μέσα στην ιστορία κι αυτό, δεν είναι απέξω, αλλά όχι χωρίς προϋποθέσεις που έθεσα πριν. (…)
*Αποσπάσματα από την ομιλία στο Φεστιβάλ Resistance
