Έχω σύνδρομο στέρησης. Τρέμω, κρυώνω, τα βλέπω όλα θολά. Αδημονώ. Θέλω τη δόση μου. Και την τέταρτη, και την πέμπτη κι όλες τις δόσεις μαζί. Ανυπομονώ να βρεθώ με τους ντίλερ και τα βαποράκια τους. Θέλω να δω το σαδιστικό τους ύφος όταν εκλιπαρώ για τη δόση μου. Nα τους ακούω να μου ζητάνε γη και ύδωρ. «Θες 15 δισ. ευρώ; Ωραία! Θα μας δώσεις 100.000 απολύσεις. Θέλουμε και τα εφάπαξ, και τις επικουρικές. Θέλουμε και τις αποζημιώσεις σας. Kαι το 8άωρο, και το πενθήμερο, και τα δώρα, και τα επιδόματα αδείας. Τι τις θέλετε τις άδειες; Πού θα πάτε;».
Θέλω τη δόση μου. Ανυπομονώ να δω τον μίστερ Τόμσεν, τον μεσιέ Ντερούζ, τον φον Μαζούχ ν’ ανοίγουν τους δερμάτινους χαρτοφύλακές τους, γεμάτους με τα τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο πακετάκια δόσεων. Δώστε την παραμύθα μου! Τη θέλω απελπισμένα. Τη θέλω ενδοφλέβια, κι υποδόρια, και σνιφαριστή, και φουμαριστή, κι ό,τι να ’ναι. Θέλω όλες τις δόσεις μου μέχρι τέλους Μνημονίου, γίνεται; Θέλω και την αναδιάρθρωσή μου, και την ελεγχόμενη χρεοκοπία μου, και τα ευρωομόλογά μου. Τα θέλω όλα τώρα, και μετά αντέστε στην ευχή του καριόλη.
«Μα, αν σου δώσουμε όλες τις δόσεις, μπορεί να είναι και θανατηφόρες…». Μπα; Και τι σε κόφτει εσένα, φράου Άνγκελα; Τι ζόρι τραβάς, μεσιέ Νικολά; Τι θες από μένα, μεσιέ Ντομινίκ; Να με χώσεις στη στρούγκα για στεγνή απεξάρτηση; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Δεν το ’χετε πάρει πρέφα; Δεν παίρνω από απεξάρτηση, εγώ, δεν το σηκώνει το τομάρι μου. Μη νομίζεις πως δεν το ’χω δοκιμάσει. Τα βαποράκια σας εδώ, στην ελληνική πιάτσα, προσπαθούν χρόνια, δεκαετίες τώρα να μας εθίσουν στην απεξάρτηση. Έχουμε μείνει και χωρίς δουλειά, και χωρίς λεφτά, και χωρίς μισθό, και χωρίς ασφάλιση, και χωρίς στέγη, και χωρίς φαΐ, και χωρίς σχολεία, και χωρίς νοσοκομεία. Ε, λοιπόν, αδύνατο να το συνηθίσουμε! Ένα περίεργο πράγμα… Εμείς κι ο γάιδαρος του Χότζα έτσι. Ήθελε κι αυτός τη δόση του. Κι εκεί που ο Χότζας πίστεψε πως τον είχε απεξαρτήσει από σανό, πήγε και ψόφησε, ο σκασμένος.
Εσείς, πάλι, στα μέρη σας, πώς τα ’χετε κουλαντρίσει; Τους «καθαρίσατε» τους δικούς σας; Δεν τρώνε, δεν πίνουν, δεν διαμαρτύρονται, δεν κουράζονται, δεν διασκεδάζουν, δεν απεργούν, δεν αρρωσταίνουν, δεν πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο, δεν ονειρεύονται, δεν στεγάζονται, δεν κοιμούνται, δεν ερωτεύονται; Αν τα ’χετε καταφέρει, τι να πω, μπράβο σας.
Εμείς, όμως, εδώ είμαστε αθεράπευτα πρεζόνια του χρήματος, τζάνκι του κοινωνικού κράτους, πρεζάκια της ανυπακοής, χουχλαράκηδες της διαμαρτυρίας, φιξάκηδες του τζάμπα, χαρτάκηδες του «όχι».
Γι’ αυτό σας λέω. Δώστε μου τη δόση μου τώρα! Όλες τις δόσεις. Και την 4η και την 5η και την 25η. Ακουμπήστε τα μπικικίνια και ξεκουμπιστείτε. Θέλετε κάτι να πάρετε ντε και καλά από μας; Απλό: πάρτε όλους τους λαδιάρηδες, με τα λαδικά και τις λαδιέρες τους. Και να τους χαίρεστε! Πού να τους βρείτε; Στη Siemens, πού να τους βρείτε, χαρχάλες μου, στη λίστα του Σίντλερ; Ή στην εξεταστική; Τι πράγμα; Η υπογραφή στο Μνημόνιο; Τζατζικώστε την, ξέρω ’γω; Εγώ δεν υπέγραψα τίποτα. Ακουμπήστε τις δόσεις και τζους. Τι θέλετε; Να γίνει της Υεμένης; Ή της Αιγύπτου;
ΚΙΜΠΙ
[email protected]
«Μα, αν σου δώσουμε όλες τις δόσεις, μπορεί να είναι και θανατηφόρες…». Μπα; Και τι σε κόφτει εσένα, φράου Άνγκελα; Τι ζόρι τραβάς, μεσιέ Νικολά; Τι θες από μένα, μεσιέ Ντομινίκ; Να με χώσεις στη στρούγκα για στεγνή απεξάρτηση; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Δεν το ’χετε πάρει πρέφα; Δεν παίρνω από απεξάρτηση, εγώ, δεν το σηκώνει το τομάρι μου. Μη νομίζεις πως δεν το ’χω δοκιμάσει. Τα βαποράκια σας εδώ, στην ελληνική πιάτσα, προσπαθούν χρόνια, δεκαετίες τώρα να μας εθίσουν στην απεξάρτηση. Έχουμε μείνει και χωρίς δουλειά, και χωρίς λεφτά, και χωρίς μισθό, και χωρίς ασφάλιση, και χωρίς στέγη, και χωρίς φαΐ, και χωρίς σχολεία, και χωρίς νοσοκομεία. Ε, λοιπόν, αδύνατο να το συνηθίσουμε! Ένα περίεργο πράγμα… Εμείς κι ο γάιδαρος του Χότζα έτσι. Ήθελε κι αυτός τη δόση του. Κι εκεί που ο Χότζας πίστεψε πως τον είχε απεξαρτήσει από σανό, πήγε και ψόφησε, ο σκασμένος.
Εσείς, πάλι, στα μέρη σας, πώς τα ’χετε κουλαντρίσει; Τους «καθαρίσατε» τους δικούς σας; Δεν τρώνε, δεν πίνουν, δεν διαμαρτύρονται, δεν κουράζονται, δεν διασκεδάζουν, δεν απεργούν, δεν αρρωσταίνουν, δεν πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο, δεν ονειρεύονται, δεν στεγάζονται, δεν κοιμούνται, δεν ερωτεύονται; Αν τα ’χετε καταφέρει, τι να πω, μπράβο σας.
Εμείς, όμως, εδώ είμαστε αθεράπευτα πρεζόνια του χρήματος, τζάνκι του κοινωνικού κράτους, πρεζάκια της ανυπακοής, χουχλαράκηδες της διαμαρτυρίας, φιξάκηδες του τζάμπα, χαρτάκηδες του «όχι».
Γι’ αυτό σας λέω. Δώστε μου τη δόση μου τώρα! Όλες τις δόσεις. Και την 4η και την 5η και την 25η. Ακουμπήστε τα μπικικίνια και ξεκουμπιστείτε. Θέλετε κάτι να πάρετε ντε και καλά από μας; Απλό: πάρτε όλους τους λαδιάρηδες, με τα λαδικά και τις λαδιέρες τους. Και να τους χαίρεστε! Πού να τους βρείτε; Στη Siemens, πού να τους βρείτε, χαρχάλες μου, στη λίστα του Σίντλερ; Ή στην εξεταστική; Τι πράγμα; Η υπογραφή στο Μνημόνιο; Τζατζικώστε την, ξέρω ’γω; Εγώ δεν υπέγραψα τίποτα. Ακουμπήστε τις δόσεις και τζους. Τι θέλετε; Να γίνει της Υεμένης; Ή της Αιγύπτου;
ΚΙΜΠΙ
[email protected]
Σχόλια
