Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Σοκολατίτσα με κοτσιδάκια ήταν η Μυρσινούλα.
Έτσι την έβλεπα.
Καθόταν στο διπλανό θρανίο και κάθε φορά που με κοιτούσε, ταξίδευα και ούτε που μ’ ένοιαζε η καζούρα στο διάλειμμα.
Έμενε σ’ ένα παλιό προσφυγικό στο Συνοικισμό, πάνω από το 8ο Δημοτικό και κάθε πρωί την περίμενα να της δώσω ένα «φλοκάκι», και να πάρω ένα τσαχπίνικο χαμόγελο και την «άδεια» να χαϊδέψω τα κοτσιδάκια της.
Σεβντάς!
Μια καταδικασμένη όμως αγάπη, χωρίς κανείς μας να φταίει.
Το καλοκαίρι η Μυρσινούλα μου θα έφευγε από τη Μυτιλήνη, γιατί ο πατέρας της είχε βρει καλύτερη δουλειά στην Αθήνα.
Ήξερα πως θα την έχανα κι όμως ήθελα να πιστεύω πως δεν θα ερχόταν αυτή η ώρα.
Δεν ήθελα να έρθει κι όμως την περίμενα.
Σαν την είδα στο κατάστρωμα του «Κανάρη», δεν ένιωσα πόνο η θλίψη, θυμό η απόγνωση.
Ένα κενό ένιωσα κι ένα «γιατί ρε γαμώ το».
Όμως με ένα παράξενο τρόπο, ήξερα πως θα τη ξαναδώ.
Έτσι ακριβώς ένιωσα και τη Δευτέρα, στις 6 του μήνα, όταν είδα το σ. Αλέξη να μου ανακοινώνει τσαλακωμένος και άγρυπνος, πως τελικά σωθήκαμε.
– Γιατί ρε γαμώ το, πάλι;
Ένα κενό κι ένα «γιατί».
Κι ένας θυμός για την Ελπίδα που ήξερα πως είναι ψευδαίσθηση κι έλεγα πως μπορεί να κάνω και λάθος.
Ήξερα,όμως, πως δεν έκανα.
Για να πω την αλήθεια μου, πιστεύω πως περισσότερο κακό από την ίδια τη συμφωνία-υποταγή, κάνουν τα επιχειρήματα υπεράσπισής της.
-Δώσαμε μαθήματα αξιοπρέπειας!
Πότε, πώς, σε ποιους:
Ευχαριστώντας «την αμερικανική κυβέρνηση και τον κύριο Ομπάμα»;
Ανταλλάσσοντας φιλιά με τον «Ολαντρέου»;
Προτείνοντας «μια έντιμη συμφωνία-γέφυρα που από κοινού σχεδιάσαμε με την Καγκελαρία της Γερμανίας»;
-Έχει διαφορά τούτο το μνημόνιο από τα μνημόνια της Δεξιάς.
Γιατί;
Μήπως γιατί όπως λέει ο Τσακαλώτος «Στη συμφωνία υπάρχουν μέτρα με υφεσιακή επίδραση και μεταρρυθμίσεις σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση», όμως έχουν αριστερή υπογραφή;
Μήπως γιατί τα χημικά σε όσους το αντιπαλεύουν τούτο το τέρας, είναι «αριστερά»;
-Να υπερασπίσουμε την «κυβέρνηση της Αριστεράς».
Το κάνουν πολύ αποτελεσματικά, ο Βαγγέλης και ο Σταύρος, όσο η «πρώτη φορά Αριστερά», θα τους το επιτρέπει ή θα το χρειάζεται.
Το κάνουν πολύ καλά.
Κατάφεραν μια αριστερή κυβέρνηση, να υπογράψει ότι δεν μπορούσε να υπογράψει μια δεξιά-μνημονιακή.
Καλέ μου σύντροφε, για μένα το κύριο δεν είναι που υπογράψατε.
Είναι που δεν με φώναξες να τον πολεμήσουμε μαζί, που δεν μου είπες ότι είναι εκβιαστές και όχι «εταίροι, είναι που κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις την ομηρία σου και τη βαφτίζεις ηρωική διαπραγμάτευση.
Είναι που κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις πως στη συλλογική λαϊκή συνείδηση, ήδη είσαστε «αριστερή παρένθεση», πως το 61% δεν σου ανήκει όπως και να το ερμηνεύσεις, πως οι ψευδαισθήσεις δεν μπορεί να είναι μια διαρκής «άφεση αμαρτιών».
Είναι που οι κορώνες «των οπαδών του όχι», δεν είναι ούτε πρόταση, ούτε «λύση», ούτε καν αξιόλογος «πολιτικός συνδικαλισμός».
Είναι, τελικά, ότι μετατρέψατε κοινωνία και κόμμα σε «ήρωα-αρχηγό» που δεν «παρέδωσε το σακάκι του» και με καλείτε να τον υπερασπιστώ.
Είναι που με καλείτε να μη διασπαστεί το κόμμα και κάνετε πως ξεχνάτε πως το κόμμα είναι προϊόν απανωτών διασπάσεων.
Νομίζω, όμως, πως κάτι μπορεί έστω και τώρα να γίνει:
Να μη μου επιτρέψετε να σας πω για πάντα… «αντίο», να μου δώσετε λόγους να μην αποδεχτώ την ήττα, να μας πείσετε πως «ThereIsAlternative».
Ξέρω πως είναι δύσκολο.
Νομίζω όμως πως είναι ευκολότερο, από το να εφαρμόσετε τη συμφωνία του αυτοεξευταλισμού μας.
Υ.Γ. Ακόμα είμαι σίγουρος πως κάποια στιγμή θα τη ξαναδώ τη Μυρσινούλα.
