Χωρίς να υποτιμώ καθόλου την ενδομονοπωλιακή /ενδοκαπιταλιστική αντίθεση ανάμεσα στα παλιά και στα νέα μηντιακά επιχειρηματικά τζάκια, χωρίς να επιλέγω αυστηρά καμία από τις δύο μερίδες, προσωπικά νοιώθω ιδιαίτερα ικανοποιημένος από την απόφαση του ΣτΕ για τις άδειες και τον αντισυνταγματικό νόμο Παππά -χωρίς καθόλου να ξεχνώ, επίσης, ότι τα ανώτατα δικαστήρια επί πολλά έτη έχουν νομιμοποιήσει τις βασικές μνημονιακές επιλογές, χωρίς να ξεχνώ ότι οι ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων αγαθών περνούν σχεδόν ανεμπόδιστα από τα ίδια αυτά δικαστήρια.
Έπρεπε, όμως, να μπει ένας συνταγματικός θεσμικός φραγμός σε μια κυβέρνηση, υποτίθεται «αριστερή», που αντιμετωπίζει την νομιμότητα και το «αστικό Σύνταγμα» απολύτως εργαλειακά και με βάση την πολιτική σκοπιμότητά της, τόσο στο πεδίο των κοινωνικών δικαιωμάτων, όσο και στο πεδίο της ενημέρωσης και των δημοσίων θεσμών, σε μια κυβέρνηση παρεΐστικου μνημονιακού ετσιθελισμού.
Σε κάθε περίπτωση, η «ολιγαρχοποίηση-κολομβοποίηση της πολιτικής», η λογική της απόλυτης κρατικής αλαζονείας και αυθαιρεσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ και από τον συγκεκριμένο Υπουργό (γιατί 4 και όχι 14 άδειες;) παγιώνει, αλλά και υπερκεράζει σε ορισμένα σημεία την αλαζονεία και διαπλοκή των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων και βάζει τους σπόρους για την άνοδο μιας ακροδεξιάς αντιπολιτικής στην Ελλάδα.
Δεν έχασε η πολιτική από αυτήν την απόφαση- ο νόμος Παππά δεν ήταν το New Deal του Ρούζβελτ- έχασε η πολιτική αυτών που μιλούν χαλαρά για την «αυταρχική δημοκρατία» και τον Αγκάμπεν και οικοδομούν ένα κρατικό αυταρχισμό, που θα έκανε τον Πουλαντζά να φρικιά. Και αν θέλουν να κυβερνούν ανέλεγκτα, ας καταργήσουν και τυπικά τον έλεγχο συνταγματικότητας από τα δικαστήρια. Και ας χριστούν οι ίδιοι «προστάτες του Συντάγματος», όπως ο Χίντενμπουργκ στην Βαϊμάρη.
Δημήτρης Μπελαντής
