Με τον Σωκράτη Μαντζουράνη. Κάμποσα χρόνια πριν, σε μια συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΚΚΕ, έτυχε να καθόμαστε δίπλα-δίπλα με τον Βασίλη Εφραιμίδη και ο αξέχαστος σύντροφος, να έχει πάρει τη γνωστή του στάση.
Το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια, τα χέρια στηριγμένα στη μπροστινή καρέκλα και τα μάτια κλειστά.
Σαν να κοιμόταν.
Η συζήτηση πήγαινε να τελειώσει, όμως σε κάποια στιγμή των ψηφοφοριών το προεδρείο βρέθηκε σε διαδικαστικό αδιέξοδο.
Προτάσεις, ένταση, παρεμβάσεις στελεχών και ο δυστυχής σ. πρόεδρος, με απελπισία, μας ρωτά:
– Επιτέλους, σύντροφοι, τι θέλετε να γίνει;
– Να γίνει πέντε λεπτά διάλειμμα, ακούγεται μια φωνή, και ήταν από τον «κοιμώμενο» Εφραιμίδη.
Η πρόταση έγινε δεκτή και μετά το διάλειμμα το πρόβλήμα λύθηκε.
Το περιστατικό το θυμήθηκα όταν ο διευθυντής του Δρόμου μου είπε πως η εφημερίδα σκοπεύει να μου αναθέσει μια νέα 15ήμερη στήλη και να προτείνω τίτλο.
Σκέφτηκα να την ονομάσουμε Πέντε λεπτά διάλειμμα.
Πάντα ένα «διάλειμμα» είναι μια διέξοδος, μια λύση.
Πιστεύω πως τελικά είναι το πιο ενδιαφέρον και το πιο «ανθρώπινο» μέρος κάθε σοβαρής ή σοβαροφανούς διαδικασίας.
Σε συνέδρια, διασκέψεις, ημερίδες, συνελεύσεις, συνεδριάσεις κι όλα τα παρόμοια, το διάλειμμα, αυτή η λιγόχρονη ανάπαυση δεν είναι μόνο μια μικρή δραπέτευση, αλλά κυρίως μια ευκαιρία να ειπωθούν όλα τα σοβαρά και ουσιαστικά που οι προκαθορισμένες διαδικασίες δεν τα ανέχονται ή δεν τα ευνοούν.
Τα διαλείμματα κάθε είδους, σχεδόν πάντα διαθέτουν και χιούμορ και αλήθειες και φωνές και συναισθήματα και υπερβολές.
Είναι δηλαδή ανθρώπινα.
Σκέφτηκα, λοιπόν, πως η καινούρια 15θήμερη στήλη του Δρόμου, αξίζει να προσπαθήσουμε να είναι ανθρωπένια, δηλαδή αληθινή, δηλαδή χρήσιμη.
Πιστεύω βαθιά, πως μέσα στη μαυρίλα και την απόγνωση που ζούμε, με τόσες αναλύσεις, εκτιμήσεις και «προτάσεις» που μας βομβαρδίζουν καθημερινά, με τόσα ερωτηματικά, αβεβαιότητες και ανασφάλειες που μας περιζώνουν, ένα «διάλειμμα» δεν είναι απλά απαραίτητο.
Είναι θα έλεγα αναγκαίο.
Μπορεί να λειτουργήσει και σαν ένα «παράθυρο» στον καθημερινό κόσμο από τον οποίο κινδυνεύουμε να αποκοπούμε, σαν ένας δίαυλος επαφής με πράγματα καθημερινά που κινδυνεύουμε να τα ξεχάσουμε.
Αφήστε που προσωπικά με βολεύει ένας τέτοιος τίτλος, γιατί τι κριτική και τι απαιτήσεις μπορεί να ’χει κανείς από κουβέντες ενός… διαλείμματος.
Ας κάνουμε λοιπόν ένα διάλειμμα.
Πριν από λίγες μέρες σε μια εξόρμηση στα καφενεία στα «Μυτιληνέϊκα», συνάντησα έναν παλιό φίλο και σύντροφο.
Καλός άνθρωπος και αγωνιστής, με ήθος και μυαλό.
Χρόνια στο ΚΚΕ, είναι σήμερα αυτό που λέμε «μεσαίο στέλεχος».
Χαιρετηθήκαμε και σαν τέλειωσα το λογύδριο μου, κάτσαμε οι δυο μας.
Η πολιτική κουβέντα δεν άργησε να ξεκινήσει και να φουντώσει και το μισόκιλο βοηθούσε αποφασιστικά.
Συχνά ήταν επιθετικός, ιδιαίτερα όταν στριμωχνόταν, όμως σαν φτάσαμε στο δεύτερο μισόκιλο, μέχρι που αρχίσαμε να συμφωνούμε και κάπου-κάπου, όμως τα έντυπα που του έδωσα δεν τα δέχτηκε.
Σηκωθήκαμε κάποτε να φύγουμε.
Την ώρα που αποχαιρετιζόμασταν, γυρνά και μου λέει:
– Και καταλαβαίνω και ταλανίζομαι. Θέλω να το ξέρεις αυτό. Όμως, θα τη βρω την άκρη.
Και βούρκωσε.
Πήρε τα έντυπα, τα έβαλε στη κωλότσεπη και έφυγε.
Είμαι σίγουρος πως οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, οι «από κάτω», θα τη βρούνε την άκρη, Αλέκα.
Είμαι σίγουρος.
Σαν να κοιμόταν.
Η συζήτηση πήγαινε να τελειώσει, όμως σε κάποια στιγμή των ψηφοφοριών το προεδρείο βρέθηκε σε διαδικαστικό αδιέξοδο.
Προτάσεις, ένταση, παρεμβάσεις στελεχών και ο δυστυχής σ. πρόεδρος, με απελπισία, μας ρωτά:
– Επιτέλους, σύντροφοι, τι θέλετε να γίνει;
– Να γίνει πέντε λεπτά διάλειμμα, ακούγεται μια φωνή, και ήταν από τον «κοιμώμενο» Εφραιμίδη.
Η πρόταση έγινε δεκτή και μετά το διάλειμμα το πρόβλήμα λύθηκε.
Το περιστατικό το θυμήθηκα όταν ο διευθυντής του Δρόμου μου είπε πως η εφημερίδα σκοπεύει να μου αναθέσει μια νέα 15ήμερη στήλη και να προτείνω τίτλο.
Σκέφτηκα να την ονομάσουμε Πέντε λεπτά διάλειμμα.
Πάντα ένα «διάλειμμα» είναι μια διέξοδος, μια λύση.
Πιστεύω πως τελικά είναι το πιο ενδιαφέρον και το πιο «ανθρώπινο» μέρος κάθε σοβαρής ή σοβαροφανούς διαδικασίας.
Σε συνέδρια, διασκέψεις, ημερίδες, συνελεύσεις, συνεδριάσεις κι όλα τα παρόμοια, το διάλειμμα, αυτή η λιγόχρονη ανάπαυση δεν είναι μόνο μια μικρή δραπέτευση, αλλά κυρίως μια ευκαιρία να ειπωθούν όλα τα σοβαρά και ουσιαστικά που οι προκαθορισμένες διαδικασίες δεν τα ανέχονται ή δεν τα ευνοούν.
Τα διαλείμματα κάθε είδους, σχεδόν πάντα διαθέτουν και χιούμορ και αλήθειες και φωνές και συναισθήματα και υπερβολές.
Είναι δηλαδή ανθρώπινα.
Σκέφτηκα, λοιπόν, πως η καινούρια 15θήμερη στήλη του Δρόμου, αξίζει να προσπαθήσουμε να είναι ανθρωπένια, δηλαδή αληθινή, δηλαδή χρήσιμη.
Πιστεύω βαθιά, πως μέσα στη μαυρίλα και την απόγνωση που ζούμε, με τόσες αναλύσεις, εκτιμήσεις και «προτάσεις» που μας βομβαρδίζουν καθημερινά, με τόσα ερωτηματικά, αβεβαιότητες και ανασφάλειες που μας περιζώνουν, ένα «διάλειμμα» δεν είναι απλά απαραίτητο.
Είναι θα έλεγα αναγκαίο.
Μπορεί να λειτουργήσει και σαν ένα «παράθυρο» στον καθημερινό κόσμο από τον οποίο κινδυνεύουμε να αποκοπούμε, σαν ένας δίαυλος επαφής με πράγματα καθημερινά που κινδυνεύουμε να τα ξεχάσουμε.
Αφήστε που προσωπικά με βολεύει ένας τέτοιος τίτλος, γιατί τι κριτική και τι απαιτήσεις μπορεί να ’χει κανείς από κουβέντες ενός… διαλείμματος.
Ας κάνουμε λοιπόν ένα διάλειμμα.
Πριν από λίγες μέρες σε μια εξόρμηση στα καφενεία στα «Μυτιληνέϊκα», συνάντησα έναν παλιό φίλο και σύντροφο.
Καλός άνθρωπος και αγωνιστής, με ήθος και μυαλό.
Χρόνια στο ΚΚΕ, είναι σήμερα αυτό που λέμε «μεσαίο στέλεχος».
Χαιρετηθήκαμε και σαν τέλειωσα το λογύδριο μου, κάτσαμε οι δυο μας.
Η πολιτική κουβέντα δεν άργησε να ξεκινήσει και να φουντώσει και το μισόκιλο βοηθούσε αποφασιστικά.
Συχνά ήταν επιθετικός, ιδιαίτερα όταν στριμωχνόταν, όμως σαν φτάσαμε στο δεύτερο μισόκιλο, μέχρι που αρχίσαμε να συμφωνούμε και κάπου-κάπου, όμως τα έντυπα που του έδωσα δεν τα δέχτηκε.
Σηκωθήκαμε κάποτε να φύγουμε.
Την ώρα που αποχαιρετιζόμασταν, γυρνά και μου λέει:
– Και καταλαβαίνω και ταλανίζομαι. Θέλω να το ξέρεις αυτό. Όμως, θα τη βρω την άκρη.
Και βούρκωσε.
Πήρε τα έντυπα, τα έβαλε στη κωλότσεπη και έφυγε.
Είμαι σίγουρος πως οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, οι «από κάτω», θα τη βρούνε την άκρη, Αλέκα.
Είμαι σίγουρος.
Σχόλια
