Κι έτσι, με αυτές τις εκλογές φαίνεται σαν να ολοκληρώνεται η μακρά πορεία της Μεταπολίτευσης
από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην εγκατάσταση της νέο-φεουδαρχικής μεταδημοκρατίας.
Ένα «νέο» πολίτευμα που ρέπει προς την τυραννίδα κι εν τέλει τον εκφασισμό.
Η ολοκλήρωση αυτής της διαδρομής μέσα και προς την παρακμή της χώρας δεν οφείλεται μόνον στους εσωτερικούς παράγοντες, έτσι όπως αυτοί διαμορφώθηκαν σε μια χώρα που διάγει υπό καθεστώς υποτέλειας κι εσωτερικής-εξωτερικής λεηλασίας, αλλά οφείλεται επίσης
στη διαρκή διαμόρφωση προς τα χείρω του γεωπολιτικού τερέν επί τρεις-τέσσερες δεκαετίες με αφετηρία την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
…….
Αν λοιπόν στις μέρες μας η εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης είναι εκτατική, άλλο τόσο εκτατική είναι η αναδιαμόρφωση του πλανήτη στην κατεύθυνση της σύγκρουσης παραδοσιακών και αναδυόμενων Δυνάμεων,
με το ερώτημα, αν πρόκειται για σύγκρουση ολοκληρωτισμών να κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι μας σαν το σπαθί του Δαμόκλη – ένα σπαθί αμφίστομο με το κραχ στη μια κόψη και τον πόλεμο στην άλλη.
Με τις μάζες καθηλωμένες επί δεκαετίες στην τηλεοπτική νοημοσύνη, η τεχνητή νοημοσύνη φαίνεται έτοιμη να υποτάξει τις κοινωνίες, αλλά και έτοιμη να υπερβεί σε εγγύς καιρό ακόμα και τους ίδιους τους χειριστές της, δημιουργώντας μια δική της ηθική που θα μπορούσε να οδηγήσει εύκολα από τον μετά-άνθρωπο στον μη-άνθρωπο.
Είναι ενδεικτικό ότι οι νέες ορολογίες που εμφανίζονται για να ερμηνεύσουν (ή να χειραγωγήσουν) τις εξελίξεις, παλιώνουν γρήγορα.
Οι άνθρωποι πριν να καταφέρουν να εννοήσουν κάτι (όσοι ενδιαφέρονται) καλούνται να επεξεργαστούν κάτι νεότερο, γραμμένο συνήθως με ιερογλυφικά. Έτσι η ίδια μας η ζωή είναι πλέον «κινέζικα» για τον καθένα από μας
μέσα σε ένα σύστημα ΜΜΕ, ΑΕΙ, ΜΚΟ και πολιτικού συστήματος που μιλούν σανσκριτικά. Μια αμηχανία και μια σύγχυση, μια απελπισία και μια αγωνία κυριαρχούν στις «καλύβες», ενώ στα «παλάτια» η αποβλάκωση προσπαθεί (με ενθουσιασμό) να διαχειριστεί την απληστία.
***
Υπ’ αυτήν την έννοια λοιπόν οι οσονούπω εκλογές είναι μια σύγκρουση πουκάμισων αδειανών υπό τη σκέπη μιας σύγκρουσης Δυνάμεων πυρηνικών.
Κι αν έως τώρα τα γεγονότα είχαν μια ιστορική αλληλουχία που, από την εποχή του Θουκυδίδη έως σήμερα, μπορούσαμε να κατανοήσουμε, τώρα υπάρχει το ενδεχόμενο η τεχνητή νοημοσύνη στα χέρια των ελίτ να επιβάλλει έναν τεχνομεταφυσικό ολοκληρωτισμό
που στο τέλος θα αφανίσει και αυτές τις ίδιες υπαίτιες ελίτ.
……….
Πόση λοιπόν τραγικά κωμική σημασία έχει αν το Τσίπρας πιθηκίζει τον Αντρέα ή αν ο Μητσοτάκης δεν έχει αντίπαλο,
όταν οι «αποφάσεις παίρνονται στη Ρώμη», μια «Ρώμη» ημίτρελη, θεότρελη κι εγγύς ανύπαρκτη;
***
Η ελπίδα να πάρουν οι λαοί την κατάσταση στα χέρια τους (πώς όμως; ως διά μαγείας;) είναι η μόνη που έχουμε – εν ολίγοις, μια επανάσταση!
Μια Βαστίλη, τα Χειμερινά Ανάκτορα, μια Μεγάλη Πορεία, κάτι σαν αυτά με τα οποία καγχάζει σήμερα η ελίτ (εκτός από εκείνο το μέρος της που έχει ήδη τρομοκρατηθεί) και σαν εκείνα που η τεχνητή νοημοσύνη θα οδηγήσει στη λήθη
οδηγώντας την Ιστορία να πιει το νερό της Στυγός…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
4•V•2023
