Σήμερα το πρωί άκουσα σε μια ενημερωτική εκπομπή έναν προβληματισμό για τη σημερινή μέρα και τον επόμενο μήνα. Ο προβληματισμός αφορούσε το γεγονός ότι συνήθως σε τέτοιες ημέρες ήδη μπορεί να είχαμε αποφασίσει που θα πάμε διακοπές τον Αύγουστο, με ποιες παρέες και πάρα τις όποιες δυσκολίες η σκέψη ήταν προς τις παραλίες και τα χωριά.
Σήμερα όμως, θέλουμε δε θέλουμε, είναι πολύ δύσκολο να παρακάμψουμε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και η ατζέντα περιλαμβάνει Ερντογάν, επιφυλακές, Αγιά Σοφιά, Καστελόριζο, αλλά και φωτιές, συγκαλύψεις, ειδικά δικαστήρια. Πλάι σε αυτά, έχουμε βγει από την καραντίνα και ότι αυτή καθορίζει σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο: Έχουμε βγει «κάπως»…
Κεράσματα με ζωντανή μουσική, στην πρώτη άφιξη αεροσκάφους στην Κρήτη με τουρίστες. Οι κάμερες στημένες και όλο το τελετουργικό παρουσιάστηκε περίπου σαν άφιξη τουριστών με τιμές αρχηγού κράτους. Από την άλλη, οι ίδιοι μουσικοί προετοιμάζονται ότι δεν έχουν τη δυνατότητα για συμμετοχή στα πανηγύρια – και λέω συμμετοχή γιατί δεν είναι μόνο το μεροκάματο.
Η απαγόρευση των πανηγυριών και γλεντιών αφήνει χιλιάδες εργαζόμενους καλλιτέχνες χωρίς εισόδημα για πολλούς μήνες, μεγαλώνοντας τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί από την περίοδο της καραντίνας. Τα πανηγύρια, όμως, είναι στοιχείο άρρηκτα συνδεμένο με την επιλογή πολύ μεγάλων κομματιών κόσμου, να γυρίσουν στα χωριά τους για τις διακοπές τους, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Μιλάμε για ένα στοιχείο συμμετοχής στη διαδικασία, όχι μόνο σαν καταναλωτές αλλά και σαν (συν)τελεστές τους, με πολλούς τρόπους.
Μιλάμε για συμμετοχή, καθενός με τον τρόπο του, στο κομμάτι επιλογής των μουσικών που «ταιριαζουν» με την περιοχή, των φίλων που θα φιλοξενήσει, των παρεών και των τραπεζιών που οι παρέες θα κάτσουν… Σε ποιον θα πέσει ο κλήρος να περιμένει, για να «κρατήσει» το τραπέζι; Ο παππούς, η γιαγιά πώς θα πάνε στην εκκλησία, πώς θα αγοράσουν ένα δώρο για το εγγονάκι από τον πάγκο του μικροπωλητή και κάτι από το αρχονταρίκι, πιο πολύ για να ενισχύσουν το μοναστήρι, παρά γιατί τους χρειάζεται;
Μιλάμε για συμμετοχή σε κάτι κοινό, που υπερβαίνει το ατομικό – και που μπορεί να προκύψει κι εκεί όπου δεν επιδιώκεται… κεραυνοβόλα με κανένα συγχωριανό που μένει στην πόλη ή στο εξωτερικό!
Πόσο μάλλον που σε πάρα πολλά χωριά και νησιά μπορεί να γίνουν και τίποτε «συνωστισμοί» για την αντιμετώπιση των συνεπειών των «καλωδίων και των φτερών», που σπέρνουν οι «ενεργειακές δραστηριότητες» και αρχίζουν να απασχολούν πολλές τοπικές κοινωνίες…
Αυτά και άλλα τόσα μοιάζει πολύ εύκολα να μπαίνουν στη λογική των παραχωρήσεων…
Έχει μαζευτεί πολύ φορτίο… Δεν είναι μόνο ο κορονοϊός, είναι και η επιθετικότητα των γειτόνων… Και οι δαγκάνες των φίλων…
Έχει μαζευτεί πολύ φορτίο… Το προηγούμενο Πάσχα γιορτάστηκε με τρόπους άλλους από τους συνηθισμένους, μα γιορτάστηκε…
Θα γιορταστεί κάπως το ελληνικό καλοκαίρι;
Υ.Γ.: Το βράδυ της Πέμπτης στην Τήνο, πιστοί έψαλαν τον Ακάθιστο Ύμνο μετά από παρότρυνση του Μητροπολίτη, ενώ πριν δέκα ημέρες 100 πολίτες του ίδιου νησιού έλαβαν αγωγή από την εταιρεία «Ενεργειακή Κυκλάδων», επειδή θέλουν να σώσουν τον τόπο τους από τα σίδερα..
Β.Γ.
