του Όθωνα Ιακωβίδη
Ο όγκος και η γενικευμένη λαϊκή συμμετοχή στα εκπληκτικά συλλαλητήρια της 26ης Ιανουαρίου 2025, που ξεήκωσαν την Ελληνική κοινωνία, εξ αιτίας του εγκλήματος των Τεμπών και των προκλητικών ενεργειών της κυβέρνησης για τη συγκάλυψη των ενόχων του εγκλήματος, έχουν δημιουργήσει ένα νέο πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, ακαθόριστης έκβασης. Και είναι ακαθόριστη η πολιτική του έκβαση, διότι δεν έχει γίνει σαφής η στόχευσή του, αν δηλαδή, είναι λαϊκό κίνημα διαμαρτυρίας ή λαϊκό κίνημα ανατροπής.
- Λαϊκό κίνημα διαμαρτυρίας είναι ένα Κίνημα με το οποίο ο λαός εκδηλώνει τη διαμαρτυρία του και την αντίθεση του προς κάποιες αποφάσεις ή πράξεις της κυβέρνησης ή του Πολιτικού Συστήματος. Η ένταση της διαμαρτυρίας, ποικίλλει. Μπορεί να είναι μία πορεία, μία συγκέντρωση υπογραφών σε ένα ανεπίσημο ψήφισμα, ένα συλλαλητήριο (μικρό ή μεγάλο ή και τεράστιο) ή μία απεργία.
- Λαϊκό κίνημα ανατροπής είναι ένα Κίνημα με το οποίο ο λαός οργανώνεται για να ανατρέψει, Συνταγματικά, την Κυβέρνηση, προκειμένου το Κίνημα, να αναλάβει νόμιμα τη διακυβέρνηση της Χώρας. Αν το λαϊκό κίνημα ανατροπής οργανώνεται για να ανατρέψει βιαίως την Κυβέρνηση, τότε είναι επανάσταση εναντίον του καθεστώτος πολιτεύματος, που είναι αντισυνταγματική, δηλαδή παράνομη, με ό,τι συνέπειες έχει αυτό.
Σημειώνεται, ότι:
- Το λαϊκό κίνημα διαμαρτυρίας το περισσότερο που μπορεί να πετύχει (και αυτό, μόνον αν κατορθώσει να προκαλέσει μία γενική απεργία μεγάλης συμμετοχής και μεγάλης διάρκειας) είναι να υποχρεώσει την Κυβέρνηση να πάει σε πρόωρες εκλογές, τις οποίες δεν αποκλείεται να κερδίσει το, προ ολίγου, κυβερνών κόμμα.
- Το λαϊκό κίνημα ανατροπής, αν κατορθώσει να συσπειρώσει τον ανάλογο όγκο υποστηρικτών του, καθίσταται Κυβέρνηση της Χώρας, με όλες τις εξουσίες στη διάθεσή του, για την πραγματοποίηση των αποφάσεών του.
Στην Ελλάδα, από το 2010 που η Χώρα, με τα Μνημόνια, παρέδωσε την Ανεξαρτησία της σε εξωχώριες οικονομικές δυνάμεις και, έκτοτε, κυβερνιέται ως Προτεκτοράτο σύμφωνα με τα συμφέροντα αυτών των δυνάμεων, υπήρξαν τρεις μεγάλοι ξεσηκωμοί:
Ο πρώτος ήταν το 2010-2011, με το «Κίνημα των Αγανακτισμένων» που προκλήθηκε από την πτώχευση και την οικονομική υποδούλωση της Χώρας.
Ο ξεσηκωμός εκείνος εξαερώθηκε με τη διενέργεια των εκλογών του 2012, διότι η ΣΠΙΘΑ του Μίκη Θεοδωράκη, ως ο μεγάλος εκφραστής του, έμεινε κίνημα διαμαρτυρίας και δεν μετεξελίχθηκε σε κίνημα ανατροπής του καθεστώτος το οποίο υποδούλωσε τη Χώρα, προκειμένου να σωθούν οι Γερμανικές και Γαλλικές Τράπεζες.
Ο δεύτερος λαϊκός ξεσηκωμός ήταν το 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα του 3,5%, έγινε κυβέρνηση, καθώς καπέλωσε και απορρόφησε το κίνημα οργής και απελπισίας του λαού από την προδοτική πτώχευσή του που, από το 2010 έως το 2015, την υποστήριξαν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.
Ο ξεσηκωμός εκείνος εξαερώθηκε διότι δεν μετεξελίχθηκε σε λαϊκό φορέα ανατροπής, αλλά απορροφήθηκε από ένα κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιάζονταν σαν το αντίπαλο δέος της τότε κυβέρνησης Ν.Δ./ΠΑΣΟΚ. Αυτό, το ότι ο ξεσηκωμένος λαός δεν κατάλαβε την παγίδα της προσχώρησής του σε κόμμα και δεν επιχείρησε την κατάκτηση της εξουσίας ως αυτοτελές κίνημα ανατροπής, έδωσε τη δυνατότητα στο καθεστώς της κομματοκρατούμενης Ολιγαρχίας που κυβερνά τη Χώρα μας, να σωθεί, ως ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη φορά.
Το αποτέλεσμα της λανθασμένης στόχευσης του ξεσηκωμού εκείνου ήταν η προδοσία κάθε Δημοκρατικής έννοιας, όταν το πολιτικό κατεστημένο ανέτρεψε πραξικοπηματικά την ετυμηγορία του λαού (62% ΟΧΙ στην οικονομική υποδούλωση) με πρωτοπαλίκαρο του προδοτικού πραξικοπήματος τον Συριζαίο πρωθυπουργό Τσίπρα.
Ο τρίτος λαϊκός ξεσηκωμός (που είχα την τύχη να είμαι ο εμπνευστής του) ήταν το 2018, όταν ο λαός, με ένα κύμα κομματικά ακηδεμόνευτων συλλαλητηρίων πρωτοφανούς όγκου, που συντάραξε τη Χώρα καθ’ όλη τη διάρκεια του 2018, απαίτησε από την εθνοφοβική κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ) να μην παραδώσει Ελληνική/Μακεδονική ταυτότητα, ιστορία και γλώσσα στους Σκοπιανούς, επειδή το απαιτούσε το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η Γερμανία.
Ο ξεσηκωμός εκείνος εξαερώθηκε με τη διενέργεια των εκλογών του 2019, διότι παρέμεινε κίνημα διαμαρτυρίας και (παρόλο που οι πρωτεργάτες της οργάνωσης εκείνων των συλλαλητηρίων –ο Μιχάλης Πατσίκας κι εγώ– το επιχειρήσαμε) δεν μετεξελίχθηκε σε κίνημα ανατροπής, με αποτέλεσμα το πέρασμα της σκυτάλης της προδοσίας από τον «Αριστερό» ΣΥΡΙΖΑ στη «Δεξιά» Ν.Δ., που συνεχίζει το δόγμα της πλήρους (άνευ όρων) εξάρτησης στην εξωτερική πολιτική.
Τώρα έχουμε πάλι μπροστά μας έναν, εξίσου μεγάλο, λαϊκό ξεσηκωμό εξ αιτίας του εγκλήματος των Τεμπών και των προκλητικών ενεργειών της κυβέρνησης για τη συγκάλυψη των ενόχων του συγκεκριμένου εγκλήματος.
Η κοινή εξέλιξη των τριών προηγούμενων λαϊκών ξεσηκωμών, μας διδάσκει πως και αυτός θα έχει την ίδια ακριβώς τύχη, δηλαδή θα εξαερωθεί, αν ακολουθήσει τα ίδια βήματα που ακολούθησαν οι προηγούμενοι τρεις. Αν, δηλαδή, παραμείνει κίνημα διαμαρτυρίας και δεν μετεξελιχθεί σε κίνημα ανατροπής.
Φυσικός ηγέτης αυτού του Κινήματος, είναι, βέβαια, η Μαρία Καρυστιανού, η οποία πρέπει να αποφασίσει τον χαρακτήρα του Κινήματος που αυτή, με την αγέρωχη και ηρωική στάση της, δημιούργησε.
Αν η ΜΚ, για οποιονδήποτε λόγο, το μόνο που θέλει να πετύχει το κίνημα αυτό είναι η δικαστική καταδίκη του τ. υπουργού Μεταφορών Κώστα Καραμανλή και, ενδεχομένως και του Κυριάκου Μητσοτάκη, και δεν την ενδιαφέρει το αν θα συνεχίσει να υπάρχει ο μηχανισμός που γεννά υπουργούς και πρωθυπουργούς εγκληματίες, που θα σκοτώνουν ατιμώρητα τα παιδιά του λαού, εμείς που θέλουμε να ανατραπεί αυτή η κατάσταση έχουμε χρέος να κάνουμε κάτι, να οργανώσουμε ένα Plan B΄ για να πετύχουμε αυτή την ανατροπή.
Το τι μπορούμε να κάνουμε, θα πρέπει να το βρούμε μεταξύ μας.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα…
