Από τη Νόρα Ράλλη
Πάντα πίστευα πως είναι καλό, όταν ταξιδεύεις, να κάθεσαι κοντά σε κάποιον που ξέρει καλά τι θέλει και πού πάει. Με λίγα λόγια, που ξέρει κάτι παραπάνω από σένα στο θέμα «τελικός προορισμός».
Η θεωρία μου αυτή αποδείχθηκε απόλυτα σωστή, όταν η μοίρα και το Σύμπαν με έριξαν στο διπλανό κάθισμα ενός νεαρού που απέναντί του κάθονταν μία κυρία μιας ορισμένης ηλικίας, ενός ορισμένου μεγέθους, μιας ορισμένης αισθητικής και μιας πλήρους καθορισμένης νοοτροπίας. Με λίγα λόγια, αν κατέβαινε στις εκλογές θα ήταν το μόνο κόμμα με σαφώς καθορισμένο προγραμματικό πλαίσιο. Και με μεγάλο εύρος… περιφέρειας! Είναι αυτό που λέμε, η κυρία της περιφερείας και ουχί η περιφέρεια της κυρίας… (Περιττό να πω πως η όλη ιστορία διαδραματίζεται στο βαγόνι ενός τρένου – όπως όλες οι μεγάλες τραγωδίες των τελευταίων Προϋπολογισμών της χώρας.)
«Μπορείς, αγόρι μου, να μου ανεβάσεις τις τσάντες;», ρωτάει η κυρία της περιφερείας και συνέχισε: «Όταν ήμουν και ’γω είκοσι χρονών, τον κόσμο κυβερνούσα!»… (ιδού οι προαναφερθείσες κομματικές καταβολές, σκέφτηκα εγώ). «Ό,τι ήθελες έκανα. Δυο-δυο τις σήκωνα τις τσάντες, γεμάτες ρούχα, προικιά, κοσμήματα. Ήμουν βλέπεις και κοκέτα. Είχαμε, όμως, και τον τρόπο μας. Ο πατέρας βλέπεις ήταν στην Κατοχή αντάρτης από τους λίγους. Όπου τον καλούσαν έτρεχε να βοηθήσει – λάδι, σιτάρι, αλεύρι, αβγά… ό,τι είχε το ’δινε. Οι άπληστοι, τον έλεγαν μαυραγορίτη! Δεν ήξεραν οι αμόρφωτοι. Πού να καταλάβουν πως αν ο πατέρας έκανε παρέα με τους Γερμανούς, για να βοηθήσει τους Έλληνες το έκανε… Τι τα θες, τι τα γυρεύεις; Και σήμερα τα ίδια δεν του κάνουν;».
«Ποιανού καλέ; Του πατέρα σας;», πετάγομαι εγώ.
«Όχι βέβαια. Στον Αντώνη αναφέρομαι και τον άλλο το δόλιο τον Ευάγγελο. Που προσπαθούν να τα βρουν με τους Γερμανούς και ο λαός -για μία ακόμη φορά- δεν καταλαβαίνει πως για τους Έλληνες δουλεύουν! Ο πατέρας πέθανε λίγο μετά που ήρθε ο Καραμανλής το ’74. Περίμενε περίμενε, πόσο να αντέξει ο δόλιος;».
«Τι περίμενε; Τον Καραμανλή;», ξαναλέω εγώ.
«Όχι καλέ, το βασιλιά!… Τι ωραίο παλικάρι. Αλλά η καλύτερη ήταν η μάνα του. Φρειδερίκη με τα όλα της. Όχι σαν τις σημερινές. Τι να φτουρίσει η Μαργαρίτα μπροστά της! Την έβλεπες και ταξίδευες…».
«…Κατευθείαν για τη Μακρόνησο, φαντάζομαι», τολμάω να ψελλίσω.
Και τότε, ποιος είδε τη Φρειδερίκη με περιφέρεια Ευάγγελου και φωνή Αντώνη και δεν τη φοβήθηκε: «Άκουσε να σου πω κοπέλα μου! Τα κουμουνιστικά που αποτύχανε στους Ρώσους δεν θα μας τα φέρετε τώρα εδώ. Δε φτάνει που σας ταΐζαμε στην Κατοχή, σας προσέχαμε στον Εμφύλιο (τα μάτια μας δεν παίρναμε από πάνω σας), σας καλοπιάναμε στην Επανάσταση των Συνταγματαρχών (μέχρι και στη Γαλλία σας αφήναμε να πάτε) και σήμερα σας έχουμε φέρει τα καλύτερα παιδιά από την Ευρώπη να σας οργανώσουν, μιλάτε κι από πάνω! Αχ, καλά τα έλεγε εκείνος: “Άδειασε η μπιζουτιέρα!..».
«Ποιος καλέ; Ο βασιλιάς;»
«Όχι, μικρή ανίδεη… ο Νταλάρας».
