Συνέντευξη στον Νίκο Ταυρή.
Πριν από μερικές μέρες διεξάχθηκε το συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού των ΑΕΙ (ΠΟΣΔΕΠ). Μιλήσαμε με τον Τάκη Πολίτη, μέλος του Δικτύου Πανεπιστημιακών και μέλος της νεοεκλεγείσας Εκτελεστικής Γραμματείας της ΠΟΣΔΕΠ, για το τι έγινε στο συνέδριο και για το πώς μπορεί να αποκρουστεί η κυβερνητική επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο.
Μπορείτε να μας πείτε τι είναι το Δίκτυο Πανεπιστημιακών;
Είναι μία καινούρια συλλογικότητα πανεπιστημιακών. Καινούρια σε ό,τι αφορά την ονομασία και την εμφάνισή της, συγκροτήθηκε με βάση κοινές θέσεις που από καιρό εμφανίζονται στον ιστότοπο, «Δίκτυο Πληροφόρησης και Συντονισμού για το πανεπιστημιακό κίνημα» και ουσιαστικά πρόκειται περί της συνέχειας της προηγούμενης ηγεσίας της ομοσπονδίας, του αγώνα για την υπεράσπιση του άρθρου 16, που είχε εκφράσει ξεκάθαρα την κινηματική λογική, την οποία προτάσσει ως λογική δράσης και οργάνωσης απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. Το Δίκτυο Πανεπιστημιακών σε σχέση με το κείμενο διαβούλευσης, που είναι και το κύριο επίδικο της σημερινής πανεπιστημιακής συγκυρίας, συγκροτεί τη θέση του σε τέσσερα σημεία.
Το πρώτο σημείο είναι ότι για εμάς το κείμενο διαβούλευσης είναι απορριπτέο στο σύνολό του. Το δεύτερο, οφείλει η κυβέρνηση να το αποσύρει άμεσα. Το τρίτο, δεν συναινούμε σε κανένα διάλογο με την κυβέρνηση, πάνω σε οποιαδήποτε βάση κειμένου, σε ό,τι αφορά τα θεσμικά ζητήματα των πανεπιστημίων. Κι αυτό όχι ως αποτέλεσμα ενός στείρου αρνητισμού, αλλά ως αποτέλεσμα μιας λογικής που λέει: πρώτον δεν μπορείς να συνομιλήσεις με αυτή την κυβέρνηση που κυβερνά αφερέγγυα, που έχει αποδειχτεί ανακόλουθη και ψευδόμενη σε ό,τι έχει υποσχεθεί ότι θα κάνει. Και δεύτερον ότι η κυβέρνηση θέλει διάλογο για επικοινωνιακούς λόγους και μόνο. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι με όλες τις κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες που έχει κάνει διάλογο, το μόνο που έχει κάνει είναι να δείχνει μία άκαμπτη στάση και να παίρνει είτε άμεσα, είτε έμμεσα μέτρα κατά των ομάδων που διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Τα τέταρτο σημείο σε σχέση με το κείμενο διαβούλευσης είναι ότι το Δίκτυο Πανεπιστημιακών αντιλαμβάνεται την επίθεση που δέχεται συνολικά η παιδεία, και ειδικότερα το πανεπιστήμιο, ως κομμάτι της επίθεσης που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση εναντίον της κοινωνίας και από αυτήν την άποψη θεωρούμε ότι πρωταρχικό μας καθήκον είναι να συντονιστούμε με το φοιτητικό κίνημα, με τις άλλες ομοσπονδίες εργαζομένων μέσα στα πανεπιστήμια, με τις ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών, αλλά και με το λαϊκό κίνημα, σε μία προσπάθεια αντίστασης να ανατραπεί όχι μόνο η πολιτική της κυβέρνησης για τα ΑΕΙ, αλλά συνολικότερα όλη αυτή η αντιλαϊκή πολιτική την οποία ακολουθεί.
Στο πρόσφατο συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ συζητήθηκαν τέτοια ζητήματα; Ακόμα ειπώθηκαν πολλά για τις διαδικασίες του συνεδρίου. Κάποιες δυνάμεις αποχώρησαν, όπως το Δίκτυο Πανεπιστημιακών. Πώς το σχολιάζεις αυτό;
Στο συνέδριο ήταν καθαρό ότι υπήρχαν δύο διαφορετικές λογικές για τη συνδικαλιστική δράση, αλλά και την κοινωνική δράση. Εμείς θέλουμε να συμμετέχουν οι συνάδελφοι σε διαδικασίες ανταλλαγής απόψεων, δημιουργίας θέσεων και όχι να έρχονται μόνο στις ψηφοφορίες ενώ ήταν απόντες όταν τα θέματα συζητιούνταν. Αυτή η δεύτερη τακτική ήταν αυτή που ακολουθήθηκε και τελικά επιβλήθηκε από πλευράς πλειοψηφίας της διοίκησης της ΠΟΣΔΕΠ.
Θελήσαμε να υπάρξει συγκροτημένη και ομογενοποιημένη θεματική σε ό,τι αφορά το κείμενο διαβούλευσης, ενώ η διοίκηση είχε σαλαμοποιήσει το θέμα, φέρνοντας μερικά από τα βασικά ζητήματα προς συζήτηση και αποκλείοντας κάποια άλλα. Και σε αυτό το σημείο επί του τυπικού επεβλήθη αυτό που ήθελε η διοίκηση.
Επί της ουσίας εμείς όμως καταφέραμε και συζητήσαμε συνολικά το κείμενο διαβούλευσης. Επιμείναμε να γίνει η ψηφοφορία στο τέλος της συζήτησης. Αρνήθηκε το προεδρείο να βάλει σε ψηφοφορία θέσεις σχετικά με το κείμενο διαβούλευσης, με αποτέλεσμα να μας αναγκάσει να αποχωρήσουμε, μην θέλοντας να νομιμοποιήσουμε αυτή την συνδικαλιστική και πολιτική αθλιότητα. Έτσι το απόγευμα μόνοι τους οι σύνεδροι, οι οποίοι προέρχονται από τις παρατάξεις που διοικούν την ομοσπονδία, υιοθέτησαν θέσεις, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το κείμενο διαβούλευσης, πολύ πίσω και από τις θέσεις της Σύνόδου των Πρυτάνεων.
Τι θα έπρεπε να κάνει μία Αριστερά που θα ήθελε να αλλάξει την κατάσταση;
Πρώτα θα πρέπει να αντιληφθούν οι πανεπιστημιακοί που αυτοχαρακτηρίζονται ως αριστεροί ότι μέσα σ’ αυτή την πλημμυρίδα αντικοινωνικών μέτρων που παίρνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να αποτελέσει μια νησίδα δημοκρατικής λειτουργίας, μια όαση κοινωνικής ευμάρειας. Αν η πολιτική της κυβέρνησης δεν αντιμετωπιστεί συνολικά, η όποια αντίδραση δεν θα μπορεί να είναι αποτελεσματική.
Άλλο στοιχείο το οποίο θεωρώ απαραίτητο είναι ότι πρέπει να εξαλειφθεί ο ελιτισμός πολλών πανεπιστημιακών. Να δώσω ένα παράδειγμα: ακούστηκε μέσα στο συνέδριο, ότι δεν γίνεται να απεργούμε μαζί με τους λιμενεργάτες, κι αυτό ακούστηκε από συνέδρους που ανήκουν στη Δημοκρατική Αριστερά.
Θεωρώ ότι οι συκοφαντικές προσπάθειες οι οποίες γίνονται από πλευράς υπουργείου και ειδικά από τον υφυπουργό, τον κ. Πανάρετο, αντιμετωπίζονται πλέον από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ως αναξιόπιστες, γιατί ακριβώς αυτή την αναξιοπιστία της κυβέρνησης την εισπράττει πλέον ο κόσμος παντού και καθημερινά. Έτσι η ανάγκη εξωραϊσμού της εικόνας του συνόλου των πανεπιστημιακών, ως αντίδραση στην κυβερνητική -και πολύ συχνά και στην δημοσιογραφική- λασπολογία που στοχεύει συλλήβδην όλους τους πανεπιστημιακούς, δεν είναι τόσο μεγάλη σήμερα, όσο πριν από μερικά χρόνια.
Σήμερα υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για να υπάρξει ουσιαστική σύνδεση με το φοιτητικό κίνημα, σήμερα υπάρχουν περισσότερες προϋποθέσεις για όσμωση με άλλα κινήματα.
Θα πρέπει να υπάρξει συντονισμός με τα κοινωνικά και εργατικά κινήματα και να βγούμε όλοι μαζί επιθετικά. Κομμάτια της κοινωνίας αναμένουν ένα παράδειγμα αξιοπρέπειας και αντίστασης απέναντι σ’ όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν στη χώρα. Το νιώθω αυτό, ότι κάποιοι από εμάς το έχουμε υποχρέωση, όχι μόνο απέναντι στους φοιτητές μας και στους συναδέλφους, αλλά συνολικά απέναντι στην κοινωνία.
Κάποιοι από μας τους πανεπιστημιακούς οφείλουμε να βγούμε προς τα έξω με έναν δημόσιο λόγο, ουσιαστικό και ριζοσπαστικό, ανατρεπτικό απέναντι σε όλα όσα συμβαίνουν, αλληλέγγυο προς όλους όσους από την κοινωνία των πολλών υφίστανται τις συνέπειες αυτής της φασίζουσας κυβερνητικής πολιτικής.
