Του Κώστα Στοφόρου
«…αντε με τα τσογλανια. πηγανε στον εισαγγελεα και βριζανε . φαντασου τι θα κανανε μεσα στην γαδα…»
«…φίλε μου… δυστυχώς, στη φυλακή κανείς δεν σηκώνει χέρι στους αναρχικούς. Ούτε οι βαρυποινίτες. Ακόμα και αυτούς τους φλώρους που βλέπεις εδώ πιο πάνω στις φωτογραφίες, δεν θα τους ακουμπήσει κανείς…»
«…Τους χρειαζότανε το ξύλο για να εξασφαλιστεί η σύλληψή τους αλλά και κατά την κράτηση αν έφαγαν μερικές, και αυτές χρήσιμες είναι. Ο λαός επικροτεί, όπως βλέπεις….»
«…Απλώς, καλά να πάθουν. Φταίνε όμως κι οι γονείς τους…»
«…και για αυτα τα τσογλανια σημερα εινια φυλακη οικογενιαρχης με 3 παιδια. συγχαρητηρια για την δικαιοσυνη μας και τις αποφασεις της. πληρης αηδια για αυτο το αριστεροκεντρικο κρατος…»
Κρατάω την ορθογραφία και τη στίξη. Προσπαθώ να κρατήσω και την αηδία που νιώθω. Εκατοντάδες τέτοιου είδους σχόλια μπορεί να διαβάσει κανείς κάτω από τα ρεπορτάζ με τις φωτογραφίες των… «μωρών με τα καλάσνικοφ». Το τραγικό είναι πως δεν είναι κατευθυνόμενα. Είναι αυθόρμητη αντίδραση. Που δείχνει πόσο σοφή στρατηγική ακολουθεί αυτή τη στιγμή η τρικομματική κυβέρνηση.
Όσοι από εμάς έχουμε στοιχειώδη ευαισθησία για ζητήματα δημοκρατίας, ακόμη κι αν θεωρούμε καταστροφική και απαράδεκτη την «πολιτική» του καλάσνικοφ, πιστέψαμε σε πρώτη φάση πως η δημοσίευση των φωτογραφιών ήταν ένα επικοινωνιακό λάθος. Μια ακραία συμπεριφορά. Μια αγαρμποσύνη. Το παιδαριώδες και οφθαλμοφανές φώτοσοπ μας φάνηκε «προχειρότητα».
Κι όμως… Όπως και όλα αυτά τα δείγματα «πυγμής» δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά αποτελούν βήματα ενός συγκεκριμένου σχεδίου εκφοβισμού και αδρανοποίησης της κοινωνίας.
Όσο εμείς ασχολούμαστε με τη Χρυσή Αυγή και τον κίνδυνο του φασισμού, η κυβέρνηση φασιστικοποιεί όλη την κοινωνία.
Έχουμε μιλήσει, εδώ, συχνά για τη σιωπή των διανοουμένων… Το ζήτημα όμως δεν είναι απλώς να μιλήσουν.
Πρώτιστο καθήκον όσων θέλουν να τοποθετούνται στην Αριστερά είναι η ιδεολογική μάχη. Και για να δώσεις τη μάχη, πρέπει πρώτα απ’ όλα να βρεις τον εχθρό. Κι ο εχθρός έχει περάσει τις πύλες και βρίσκεται μέσα στο μυαλό μας.
Με τη συνεχή πίεση, με τα οικονομικά μέτρα που πνίγουν, με την απελπισία της ανεργίας, με την ιδεολογική κυριαρχία που φάνηκε να χάνουν προς στιγμή (αλλά μοιάζει να την ξανακερδίζουν) στραγγαλίζουν, αφυδατώνουν κάθε σκέψη διαφυγής. Κάθε σκέψη ανατροπής.
Και το όνειρο του κάθε Δένδια είναι να σε οδηγήσει σε ένα φαύλο κύκλο βίας. Να σε εξοργίσει. Να χάσεις κάθε ψυχραιμία. Ή και το αντίθετο: Να λουφάξεις. Να σωπάσεις. Να κλειστείς στο σπίτι.
Δεν είναι άλλο ένα -υποτίθεται- επικοινωνιακό λάθος, όπως η φορολόγηση των παιδιών. Ξέρουν πολύ καλά πως μπορούν να ποντάρουν στην αγωνία όσων από εμάς είμαστε γονείς. Πώς θα εξασφαλίσουμε το μέλλον των παιδιών μας; Υποκύπτοντας, κάνοντας διπλές δουλειές, υπερασπιζόμενοι το σπίτι οχυρό. Αδιαφορώντας για τους άλλους.
Μπορούμε άραγε να απαντήσουμε σε όλα αυτά; Νομίζω πως αυτό είναι το στοίχημα.
