Οι συστημικοί κύκλοι της Ε.Ε. «έσπρωξαν» τον εκλεκτό τους στο δεύτερο γύρο και «τα δίνουν όλα» για την άνετη επικράτησή του – Ψευδεπίγραφο το «πανδημοκρατικό μέτωπο» των «αγορών» και των ευρωπαϊστών
Δεν είναι ένα «φάντασμα που πλανιέται», αλλά μια βαθιά ανάσα αυτό που ακούγεται τις τελευταίες μέρες πάνω από την Ευρώπη. Είναι η ανακούφιση των ευρωπαϊκών ελίτ, των χρηματιστηρίων και του Βερολίνου για το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών.
Όλοι θυμόμαστε ότι οι εκλογές στη Γαλλία αποτελούσαν ορόσημο στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων της Ευρώπης. Με ποιον τρόπο θα κατάφερναν να εμποδίσουν την «λαϊκιστική παρέκκλιση», αποφεύγοντας να ενισχυθεί ο ευρωσκεπτικισμός μέσα από τις κάλπες της δεύτερης σημαντικότερης δύναμης της Ε.Ε.;
Επάλληλοι σχεδιασμοί
Όλα δείχνουν ότι οι ευρωπαϊστές δεν άφησαν τα πράγματα στην τύχη τους. Είχαν να αντιμετωπίσουν όχι ένα, αλλά αρκετά εμπόδια, ώστε να καταφέρουν να καταστήσουν το αποτέλεσμα της γαλλικής κάλπης, διαχειρίσιμο για τους σχεδιασμούς τους. Βασικός στόχος από την αρχή, η συγκράτηση των ποσοστών της Λεπέν, αφού ενδεχόμενη ανάδειξή της στην προεδρία, θα προκαλούσε τεράστιο πονοκέφαλο για την «ομαλή πορεία» της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης. Ο Φιγιόν, που επιλέχθηκε αρχικά ως αντίπαλο δέος στην δεξιά λαϊκίστρια, εγκαταλείφθηκε στην συνέχεια, εξαιτίας της μη ευθυγράμμισής του με την αντι-ρωσική πολιτική, καθώς και των κριτικών αναφορών του στην παγκοσμιοποίηση και μερικούς από τους σημαντικούς «οίκους» της. Έτσι, ο Μακρόν αποτέλεσε τον εκλεκτό του στρατοπέδου της παγκοσμιοποίησης για μια «μεταλαϊκιστική διακυβέρνηση». Ο αριστερός Μελανσόν δεν ήταν από την αρχή στο στόχαστρο, έκοβε άλλωστε ψήφους από την Μαρίν Λεπέν, αλλά όταν κατέστη πιθανό το ενδεχόμενο να αναμετρηθούν οι δυο τους στον δεύτερο γύρο, τότε φούντωσε μεμιάς η καταδίκη των «δύο όψεων» (αριστερή και δεξιά) του λαϊκισμού.
Με τον Μακρόν ισχυροποιημένο και νικητή στον πρώτο γύρο, οι ευρωπαϊστές των Μέρκελ, Σόιμπλε κ.λπ. (ο δεύτερος σε ανύποπτο χρόνο είχε δηλώσει ότι θα ψήφιζε τον νέο «κεντρώο» πολιτικό και ότι αυτός «ασκεί μια πολύ μεγάλη γοητεία») φαίνονται προσωρινά ανακουφισμένοι, έχοντας ξεπεράσει έναν μεγάλο σκόπελο. Επόμενη φάση του σχεδιασμού τους, η συσπείρωση όλων των πτερύγων του πολιτικού συστήματος γύρω από τον Εμμανουέλ Μακρόν, μέσω της επίκλησης της «δημοκρατίας» απέναντι στον «ακροδεξιό κίνδυνο», ώστε ο εκλεκτός της παγκοσμιοποίησης και των «αγορών» να κυριαρχήσει άνετα στον δεύτερο γύρο της εκλογικής διαδικασίας.
Έτσι, οι κυρίαρχοι κύκλοι της γερμανικής Ευρώπης, γνωρίζοντας ότι δεν μπορούν να αποφύγουν να εκφραστεί η δυσαρέσκεια για τις πολιτικές της Ε.Ε. και την παγκοσμιοποίηση στις γαλλικές κάλπες, επιδόθηκαν σε μια τακτική ελιγμών, χειρισμών και διαδοχικών παρεμβάσεων, ώστε να «κάνουν πολιτική» πάνω στο φαινόμενο που αναπόφευκτα θα εμφανιζόταν. Η «αμφισβήτηση», λοιπόν, εκφράστηκε, οι μισοί περίπου ψηφοφόροι εκφράστηκαν μέσα από δυνάμεις «απαγορευμένες» από τους συστημικούς κύκλους, ενώ τα επίσημα ψηφοδέλτια του πάλαι ποτέ κραταιού δικομματισμού έπεισαν μόλις το ένα τέταρτο περίπου του εκλογικού σώματος. Ανάμεσα στις δυνάμεις που αναδείχθηκαν στις τέσσερις πρώτες θέσεις, όλες με ποσοστά κοντινά, μεταξύ 19,5 και 24% (και 85% στο σύνολο), μόνο μία είχε το επίσημο χρίσμα των «παγκοσμιοποιητών», ενώ δύο καταγράφηκαν καθαρά στο στρατόπεδο του επικίνδυνου «λαϊκισμού».
La Pasokisation…
Από την άλλη μεριά, οι δυνάμεις που αναφέρονται στην «Αριστερά» με «γαλλικούς» όρους (συμπεριλαμβάνοντας δηλαδή τους Σοσιαλιστές), επίσης δεν ξεπερνούν κατά πολύ το 25%, ποιοτικό στοιχείο που δεν είναι αδιάφορο για το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Το στοιχείο αυτό, βασίζεται βέβαια κυρίως στην πανωλεθρία του Σοσιαλιστικού Κόμματος, αλλά αυτό δεν αναιρεί τη γενική σημασία του. Η πανωλεθρία αυτή, πάντως, αποδεικνύει ότι η σοσιαλδημοκρατική «οικογένεια» καταρρέει κάτω από το βάρος της πολιτικής της (πολύ πρόσφατα είναι και τα αποτελέσματα στην Ολλανδία με την κατάρρευση των «σοσιαλιστών» του Ντάισελμπλουμ) ευκολότερα από τα παραδοσιακά δεξιά κόμματα.
Έτσι, και στη Γαλλία κάνουν λόγο για Πασοκοποίηση, βλέποντας τον Μπενουά Αμόν να καταγράφει μόλις 6,36% στον πρώτο γύρο. Αντίθετα, ο κεντροδεξιός Φιγιόν, παρά την μεγάλη επίθεση που δέχτηκε με την ανάδειξη σκανδάλων εις βάρος του και την απόσυρση της στήριξης στο πρόσωπό του από ισχυρά κέντρα εξουσίας, διατήρησε ένα 20% των ψήφων κατακτώντας μάλιστα την τρίτη θέση στον πρώτο γύρο σε απόσταση αναπνοής από τον τέταρτο Μελανσόν, αλλά και πολύ κοντά στην δεύτερη Λεπέν.
Χειραγωγημένη διαδικασία
Ενώ, όμως, η «αμφισβήτηση» εκφράστηκε προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση, δεν οδήγησε σε ουσιαστική μετατόπιση. Κατέρρευσαν τα παραδοσιακά κόμματα, προέκυψαν όμως αντικαταστάτες. Έτσι, οι γαλλικές εκλογές θα λέγαμε ότι καταγράφηκαν ως έντονα χειραγωγημένη διαδικασία σε τρεις διαδοχικές φάσεις, όπως προαναφέραμε (επιβολή του Μακρόν ως κύριας εναλλακτικής στη Λεπέν – ανάδειξή του σε έστω και οριακό νικητή στον πρώτο γύρο – «πανδημοκρατική» στήριξή του στην συνέχεια).
Πώς όμως μπορεί κανείς να μιλάει για «δημοκρατία» όταν μπροστά στα μάτια μας εξελίχθηκε μια ωμή και απροκάλυπτη παρέμβαση των υπερελίτ μέσα από διαρκείς χειρισμούς και μηχανορραφίες, για την ανάσχεση κάθε αμφισβήτησης των συστημικών επιτρεπόμενων εκδοχών; Στην πραγματικότητα, επιβλήθηκε ο μονόδρομος της υποστήριξης προς τον Μακρόν, ως αυθεντικό εκπρόσωπο της παγκοσμιοποίησης, της αχαλίνωτης χρηματιστικοποίησης, της πανευρωπαϊκής λιτότητας, του ασθμαίνοντος γαλλογερμανικού άξονα, και των αυτοκρατορικών οραμάτων του υποβαθμισμένου γαλλικού ιμπεριαλισμού. Ένας πολύ χειρότερος από τον Λουκά Παπαδήμο, δηλαδή, για να κάνουμε μια -κοντινή στα δικά μας πολιτικά πράγματα- σύγκριση, επιλέχθηκε για τον δεύτερο γύρο και στηρίζεται με νύχια και με δόντια, σχεδόν από τους πάντες, για τη θέση της γαλλικής προεδρίας.
Δεξιά και αριστερή Παγκοσμιοποίηση…
Το editorial της Καθημερινής (Τρίτη 25 Απριλίου) δηλώνει σε αυστηρό τόνο: «Η εξίσωση της Λεπέν με τον Μακρόν από ένα μέρος της Αριστεράς είναι απλά εξοργιστική. Δείχνει πόσο επικίνδυνος είναι ο φανατισμός στον οποίον οδηγούν οι ιδεοληψίες ορισμένων». Την ίδια μέρα, με άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών, ο Δημήτρης Ψαρράς εγκαλεί σε παρόμοιο τόνο όσους τολμούν να μην συντάσσονται πίσω από τον Μακρόν για την «υπεράσπιση της Δημοκρατίας». Θεωρεί μάλιστα ότι μη παίρνοντας κανείς θέση υπέρ του νεοφιλελεύθερου «κεντρώου» υποψήφιου, προσφέρει επιχειρήματα στη θεωρία των «δύο άκρων». Ο Δ. Ψαρράς διατηρεί για τον εαυτό του το δικαίωμα να υποστηρίζει ανοιχτά τον Μακρόν χωρίς να καταγράφεται στο νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο, ενώ όσοι κάνουν το… έγκλημα να μην τον στηρίξουν (χωρίς, μάλιστα, στο κάτω-κάτω να καλούν να ψηφιστεί η Λεπέν) παρέχουν «μια πρώτης τάξεως υπηρεσία στην ηγερία του Εθνικού Μετώπου».
«Αριστερή» και «δεξιά» εκδοχή της παγκοσμιοποίησης, ομονοούν στην στήριξη του εκλεκτού της, με πρόσχημα την καταπολέμηση του ακροδεξιού κινδύνου. Στην πραγματικότητα, στηρίζουν με αποχρώσεις την ίδια προοπτική για τον κόσμο και την Ευρώπη. Στο ίδιο άρθρο του Δ. Ψαρρά, άλλωστε, κατακρίνονται οι εκδοχές της Αριστεράς που τολμούν να αμφισβητούν τον ιμπεριαλισμό, θεωρώντας παράγωγό του την μετανάστευση, και την παγκοσμιοποίηση.
Στην πραγματικότητα, όρος για κάθε νέο προοδευτικό ή αριστερό εγχείρημα είναι η πλήρης αυτονομία από το κυρίαρχο στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης. Αντίθετα, η προσχώρηση της όποιας μορφής «Αριστεράς» στην ουρά των «γκλομπαλιστών» αναπαράγει την δική τους κυριαρχία, ενώ χαρίζει και κάθε απόπειρα αμφισβήτησης σε εκδοχές τύπου Λεπέν.
Διφορούμενα μηνύματα Μελανσόν
Έχουμε αναφερθεί ξανά από αυτές τις σελίδες στην επιτυχημένη απόπειρα του Μελανσόν να ξεφύγει από στερεότυπα που καθηλώνουν στην πολιτική ανυπαρξία την ευρωπαϊκή Αριστερά, σχεδόν στο σύνολό της. Αυτή τον οδήγησε σε σημαντική ενδυνάμωση, αφού κατάφερε να διεμβολίσει το στρατόπεδο των σοσιαλιστών, αλλά και να αποσπάσει ψηφοφόρους από την Λεπέν. Η άρνησή του να πάρει επίσημα θέση υπέρ του Μακρόν, δείχνει ότι κατανοεί πως πιθανή ενσωμάτωσή του σε αυτό το στρατόπεδο, θα του στερούσε τις γέφυρες που έριξε στο μεγάλο απορριπτόμενο δυναμικό της αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος.
Από την άλλη, παρ’ όλο που απέφυγε τον άνευ όρων φιλοευρωπαϊσμό που χαρακτηρίζει την επίσημη Αριστερά στις περισσότερες χώρες, οι ισορροπίες που συχνά κρατά σε σχέση με τα κομβικά ζητήματα της Ευρώπης, αφαιρούν από την δυναμική που αναπτύσσει. Χαρακτηριστικό ήταν το μάλλον «αμήχανο» διάγγελμά του μετά τις εκλογές, με το οποίο αναφέρθηκε σε θέματα όπως η έλλειψη «οικολογικής συνείδησης» των δύο υποψηφίων, ενώ έδειξε να υποτιμά το βασικό διακύβευμα της πολιτικής συγκυρίας, καθώς και την ανάγκη να οικοδομήσει ένα ανεξάρτητο ρεύμα σε αυτές τις συνθήκες, αφήνοντας την «πικρία» για την αποτυχία να πλασαριστεί στον δεύτερο γύρο, να χρωματίσει την τοποθέτησή του. Πρέπει ακόμα να σημειωθεί ότι μέχρι και τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές, εντείνονται οι προσπάθειες να πιεστεί το εγχείρημα Μελανσόν σε έστω και έμμεσες μορφές υποστήριξης του Εμμανουέλ Μακρόν στον δεύτερο γύρο. Όχι χωρίς αποτέλεσμα, αφού τόσο η δήλωση «Εγώ θα ψηφίσω… αλλά δεν θα σας πω ποιον», όσο και η συζήτηση που άνοιξε στην πλατφόρμα Μελανσόν με επιλογές Αποχή, Λευκό-Άκυρο και Μακρόν, δεν μπορούν να εκτιμηθούν σαν ουδέτερες κινήσεις.
