Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Η εικόνα της διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει συνεχώς νέες διαστάσεις. Εκρηκτικές συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής με αποχωρήσεις μελών. «Κόκκινη κάρτα» έβγαλε το κόμμα στον «ιδιόρρυθμο» Κασσελάκη, τρομοκρατημένο από το διαλυτικό του παιχνίδι. Οι περισσότεροι, έντρομοι, πιστεύουν ότι ο «λαϊκός εφοπλιστής» έχει σκοπό να τινάξει στον αέρα το συνέδριο του Νοεμβρίου. Αυτοί, που τόσο αμέριμνα άνοιξαν τον δρόμο της ηγεσίας για τον Στέφανο, πανικόβλητοι παρατηρούν την ξέφρενη πορεία του, με στόχο να τα «αλλάξει όλα», ακόμα και τον τίτλο του κόμματος! Αυτός ο «κομήτης από το Μαϊάμι» προέκυψε αφού ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και καιρό είχε εγκαταλείψει τη «σοσιαλιστική πυξίδα» και υπέκυψε στους κανόνες και στις εντολές του Καπιταλισμού των Βρυξελλών. Δυστυχώς, ο Αλέξης Τσίπρας που είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια δυναμική το 2015, δεν άντεξε στις πιέσεις των κακών δαιμόνων Μέρκελ, Σόιμπλε, Γιούνκερ και σία, κι απογοήτευσε εκείνους που νόμιζαν ότι θα μπορούσε να αντισταθεί στους βρικόλακες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που απομυζούν την Ελλάδα. Η Αριστερά αυτή τη φορά ηττήθηκε διότι απαρνήθηκε τον σοσιαλισμό και δέχθηκε να μεταβληθεί σε πιόνι μέσα στην καπιταλιστική σκακιέρα. Εκτοξεύουν πολλά και διάφορα μεταξύ τους οι αλληλοσπαρασσόμενες φατρίες του κόμματος. Αλλά δεν τολμούν να αμφισβητήσουν την ευρωπαϊκή δεσποτεία. Οι αληθινοί ηγέτες τελείωσαν.
Ο μεγάλος επαναστάτης δημοσιογράφος Βίκτορ Σερζ, προσωπικός φίλος του Λένιν και του Τρότσκι, που καταδιώχθηκε αμείλικτα από τον Στάλιν, έλεγε ότι: «Έρχονται στιγμές που ένας λαός χρειάζεται έναν άνδρα και μερικούς ακόμη γύρω του. Γιατί ο πρώτος δεν είναι τίποτα, αν δεν στηρίζεται από μια δραστήρια ομάδα που τον εμπιστεύεται, και στην οποία ο ίδιος έχει εμπιστοσύνη. Είναι αυτό που λέμε κόμμα…» Τέτοιο κόμμα δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η απουσία γνήσιου ηγέτη έχει ολέθριες επιπτώσεις. Ο Λένιν δεν είχε στο ενεργητικό του στο ξεκίνημα, παρά την υπεροχή (τεράστια όντως) του γεγονότος, ότι ήταν πριν ακόμα από την επανάσταση, ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του μικρού μπολσεβικικού κόμματος. Το 1932 εάν η γερμανική εργατική τάξη δεν είχε στη διάθεσή της την ακλόνητη ευφυΐα μιας Ρόζας Λούξεμπουργκ και το επαναστατικό πάθος ενός Καρλ Λίμπκνεχτ, θα συνθηκολογούσε χωρίς αγώνα, στο ανερχόμενο κύμα του ναζισμού. Σήμερα δεν υπάρχουν ηγετικές μορφές για να αντισταθούν στο κύμα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.
ΘΑΜΠΩΜΕΝΟΙ από την ευρωλαγνεία οι σημερινοί Συριζαίοι, ξέχασαν κι αυτά που τους επεσήμαιναν εύστοχα οι παλιοί τους ηγέτες. Ο Λεωνίδας Κύρκος υπενθύμιζε ότι: «Το σοσιαλιστικό κίνημα, σε όλες του τις εκφράσεις και σε όλα τα στάδια της ιστορικής του διαδρομής, είχε τις ρίζες του βαθιά μέσα στην κοινωνία…» Τώρα, ακόμα και η λέξη «σοσιαλισμός», έχει εξαερωθεί. Ο Γιάννης Μπανιάς πίστευε ότι: «Η Αριστερά, για να επανακτήσει τη χαμένη της τιμή και να κατακτήσει με δυναμικό τρόπο την ηγεμονία ιδεών και κινήσεων, πρέπει να αναζητήσει με ειλικρίνεια τα αίτια της ήττας της…» Αλλά, η «ηγεμονία ιδεών» έχει χαθεί πλέον οριστικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, από την ώρα που απαρνήθηκε τις αριστερές ιδέες, χάριν της ευνοίας του Ιερατείου των Βρυξελλών. Ακόμα πιο διορατικός, ο Αλέκος Αλαβάνος από πολύ νωρίς είχε δει καθαρά την καταστροφή της Αριστεράς κι ομολογούσε με πικρία: «Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω με μια λέξη τη σημερινή κατάσταση της Αριστεράς, θα χρησιμοποιούσα τη λέξη “χάος”. Αυτή τη στιγμή, στην Αριστερά υπάρχει χάος…» Κι όταν τον ρώτησαν, τι θα μπορούσε να κάνει αυτή η παράταξη, απήντησε: «Το μόνο που μπορεί να κάνει η Αριστερά αυτή τη στιγμή, είναι να προτείνει ορισμένες εναλλακτικές, ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, χωρίς να μπορεί να τις συνθέσει ακόμα σε μια ενιαία οικουμενική, ευρωπαϊκή ή εθνική λογική…»
Θυμάμαι όμως και τον μακαρίτη Λέοντα Αυδή, που μου έλεγε ότι «δεν μπορεί να είναι κανείς και με τους καταπιεστές και με τους καταπιεζομένους. Η Αριστερά δεν μπορεί να είναι “οικόσιτη”. Μπορεί τα κοινωνικά φαινόμενα να έγιναν τώρα πιο πολύπλοκα, αλλά η ένταση της εκμετάλλευσης, η περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων των πληθυσμών, η ιδιοποίηση από τις κυρίαρχες δυνάμεις όλο και μεγαλύτερου μέρους από τον κοινό πλούτο της ανθρωπότητας, δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις για να εντοπιστούν…» Και είχε πει ακόμα κάτι πιο σημαντικό: «Μπορεί διάφορες πολιτικές δυνάμεις να είναι αξιοσέβαστες για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Αλλά, Αριστερά χωρίς βούληση ανατροπής της σημερινής κοινωνικής οργάνωσης, δεν νοείται. Και δεν αρκεί η χρήση στοιχείων της παραδοσιακής αριστερής ορολογίας για να χαρακτηρισθεί αριστερή μια πολιτική δύναμη…»
ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ όσα προαναφέραμε, αντιλαμβανόμαστε τους λόγους που ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε το τρένο της Ιστορίας. Θα διαλυθεί σε κομμάτια, αλλά δεν μπορεί να επανακτήσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων. Κι έκανε κακό στην Αριστερά, επειδή –πέραν όλων των άλλων– ώθησε νέα παιδιά που πίστεψαν σε κάποια οράματα και δεν έχουν ζυμωθεί με εμπειρίες του παρελθόντος, να πάρουν δρόμο, χωρίς να γνωρίζουν πού πάνε. Η χρεοκοπία της Αριστεράς θρέφει τον αναρχισμό. Η θλίψη που αναδύεται από τα κατάλοιπα μιας άλλης Αριστεράς, δεμένη με την ενατένιση των ερειπίων του παρελθόντος, δεν μπορεί να καταλαγιάσει, επειδή δεν φαίνεται ούτε αχτίδα ελπίδας στον ορίζοντα. Η πολιτικοποιημένη μελαγχολία έγινε φαινόμενο της εποχής μας.
Εμείς οι παλαιότεροι έχουμε παρηγοριά κοιτάζοντας πίσω στην Ιστορία, όσα ωραία χάθηκαν. Ο Βίκτωρ Σερζ, ο άνθρωπος που βοήθησε στη δημιουργία της Γ΄ Διεθνούς αλλά διαφώνησε με τον Στάλιν, στενός φίλος του Τρότσκι, θυμόταν σε ώρες απελπισίας τον Γκράμσι. Έγραφε: «Ο Αντώνιο Γκράμσι ζούσε στη Βιέννη ως εμιγκρές εργατικός και μποέμ, πηγαίνοντας αργά το βράδυ για ύπνο, ξυπνώντας αργά το πρωί, στρατευμένος στην παράνομη επιτροπή του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος.» Πού να βρεθούν πια εκείνες οι μεγάλες προσωπικότητες που έγραψαν ιστορία; Ο μαρξισμός γεννήθηκε και οικοδομήθηκε ιστορικά, σαν θεωρία που ήθελε να ερμηνεύσει τον κόσμο και ταυτόχρονα σαν σχέδιο επαναστατικής αλλαγής του κόσμου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει απαγορεύσει να ακούγεται ο μαρξισμός, και υποχρέωσε τα κόμματα που υποδύονται ότι εκφράζουν την Αριστερά να ξεχάσουν οριστικά τον άνθρωπο που προσπάθησε να δώσει στις μάζες να καταλάβουν ότι τα άτομα είναι παιχνίδια πανίσχυρων απρόσωπων κοινωνικών δυνάμεων. Και οι Βρυξέλλες σήμερα μας θέλουν άβουλα «άτομα» με εξαγορασμένους πολιτικούς και κάλπικη «Αριστερά».
ΤΩΡΑ, ΜΕΧΡΙ το πολυθρύλητο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, θα ακούμε πολλά και διάφορα από τις διάφορες φατρίες. Όλοι έχουν σηκωθεί από τις θέσεις τους και ακονίζουν τα μαχαίρια. Κάτι τέτοιες στιγμές, μου έρχεται στον νου αυτό που είχε πει ο αμφιλεγόμενος Νίκος Ζαχαριάδης για εκείνους που τον εξοστράκισαν στο παγωμένο Σουργκούτ της Σιβηρίας. Βάδιζε με σιγουριά προς το τέλος του.
Σε μια επιστολή του ο Ζαχαριάδης, προς τον φίλο του συγγραφέα Αλέξη Πάρνη, που κι αυτός είχε πέσει σε δυσμένεια της Μόσχας, εξέφραζε μια ελπίδα. Του έγραφε: «Αλέξη, σου εύχομαι κομματική δικαίωση και την πιο δημιουργική δουλειά. Τα τσογλάνια θα μπουν στη θέση τους. Αλλιώς τα πράματα, δεν σηκώνουν…»!
Σήμερα, είναι ολοκάθαρο, ότι «τα πράματα δεν σηκώνουν»…
