Επιδιώκοντας να καταθέσει στο δημόσιο διάλογο «ιδέες και προτάσεις για το σχεδιασμό των βασικών πυλώνων παραγωγικής αναδόμησης της οικονομίας και τη δημιουργία ενός βιώσιμου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης που θα δημιουργεί διατηρήσιμες ροές εισοδήματος, ρευστότητας και απασχόλησης» παρουσιάστηκε στη διάρκεια του 36ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ (17-20 Μάρτη στη Ρόδο) η Ετήσια Έκθεση για την Ελληνική Οικονομία και την Απασχόληση 2016.
Και στο σημείο αυτό ακριβώς, τελειώνουν τα νέα ενός συνεδρίου που για άλλη μια φορά αντέγραψε όλα τα προηγούμενα των τελευταίων πολλών ετών: ξεκινώντας από το πολυτελές αποστειρωμένο περιβάλλον που δημιουργούσε τους… κατάλληλους όρους αναστοχασμού της «εργατικής τάξης», περνώντας από τις αέναες διαμάχες για τη νομιμοποίηση συνέδρων και φτάνοντας μέχρι την… κορυφαία διαδικασία δημιουργίας γραφειοκρατικών συσχετισμών και κατανομής καρεκλών.
Δεν είναι εύκολο να υποθέσει κανείς πόσους ακριβώς ενδιαφερόμενους αφορούσε το 36ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, εκτός ίσως από τους 370 αντιπροσώπους που ψήφισαν στη διαδικασία του Συνεδρίου. Αφορούσε 370.000 εργαζόμενους (αφού τυπικά «κάθε σύνεδρος εκπροσωπεί 1.000 συνδικαλισμένους-ψηφίσαντες εργαζόμενους σε πρωτοβάθμιο επίπεδο»); Αφορούσε τους 1,6 εκατ. μισθωτούς του ιδιωτικού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα; Αφορούσε τους 1,2 εκατ. επίσημα ανέργους; Αφορούσε τους 400 χιλ. άνεργους ηλικίας έως 30 ετών; Αφορούσε τις 855 χιλ. μακροχρόνια ανέργους; Αφορούσε τις 400 χιλ. εργαζόμενους της μερικής απασχόλησης; Αφορούσε το 1,2 εκατ. εργαζόμενους που παραμένουν απλήρωτοι από 3 έως 15 μήνες; προφανώς όχι.
Διαμάχες «για ένα πουκάμισο αδειανό»
Και ασφαλώς όλοι οι παραπάνω δύσκολα καταλαβαίνουν τα ουσιαστικά επίδικα και τα πολλά «μυστήρια της Ρόδου», δηλαδή: Τη νομιμοποίηση μαϊμουδο-αντιπροσώπων. Την επιδίωξη της ΠΑΣΚΕ να παραμείνει πάση θυσία στο τιμόνι της ΓΣΕΕ. Τα πακέτα ψήφων που κυκλοφορούσαν στο Συνέδριο και τελικώς «έκατσαν» στη ΔΑΚΕ. Την κόντρα της ΔΑΚΕ με τη Νέα ΔΑΚΕ που έφτασε και στα δικαστήρια. Την προσπάθεια του ΠΑΜΕ να είναι δεύτερη δύναμη για να είναι πιο αποτελεσματική η επιχείρηση φθοράς της ΓΣΕΕ «από τα μέσα». Την αγωνία του ΜΕΤΑ να συμπράξει με τμήμα της παλιάς συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (της παράταξης ΕΜΕΙΣ) για να καταλάβει (χωρίς επιτυχία τελικά) την τρίτη θέση και (δεδομένου του αναχωρητισμού του ΠΑΜΕ) να διεκδικήσει το αξίωμα του γενικού γραμματέα της ΓΣΕΕ. Τη διαμάχη του ΕΜΕΙΣ 1 με το ΕΜΕΙΣ 2, με το πρώτο να συνεργάζεται με το ΜΕΤΑ και το δεύτερο να κατηγορείται ότι επιδιώκει να βρει πόρτα επιστροφής στην ΠΑΣΚΕ. Την αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ να «κρυφτεί» μέσα στο ΜΕΤΑ για να μη φανεί ότι δεν… ελέγχει τίποτε στον συνδικαλισμό, αν και μερικά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος έσπρωχναν συνέδρους προς το ΜΕΤΑ και μερικά άλλα έσπρωχναν συνέδρους προς την ΠΑΣΚΕ. Το συνδικαλιστικό τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μεταγράφει στις τάξεις του στελέχη του ΜΕΤΑ. Και όλοι μαζί να ατενίζουν την κατάντια ενός συνεδρίου όπου την ώρα των τοποθετήσεων από τις διάφορες παρατάξεις, τη διαδικασία δεν παρακολουθούσαν περισσότεροι από 20-25 άνθρωποι, σε μια διαδικασία που τουλάχιστον οι προερχόμενοι από την Αριστερά σύνεδροι οφείλουν (έστω και κατόπιν εορτής) να αναρωτηθούν αν θα έπρεπε να πάρουν μέρος. «Και ν’ αφήσουμε τη ΓΣΕΕ στον Παναγόπουλο;» θα ρωτήσουν μερικοί. Ε, λοιπόν, δεν είναι κακό να ανοίξει αυτή η συζήτηση. Αλλά να πάει στο συγκεκριμένο κι όχι να μείνει στις γενικές επικλήσεις και στις μεγάλες (και εν πολλοίς ανέξοδες) ταξικές φανφάρες. Και κυρίως να προσπαθήσει να απαντήσει αν η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος θα επιχειρηθεί με παλιά υλικά. Και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δεν είναι το μοναδικό παλιό και χρεοκοπημένο που υπάρχει στη ΓΣΕΕ, έτσι δεν είναι;…
Κοντολογίς, το 36ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ που έληξε την περασμένη Κυριακή, μπορεί να μην τα κατάφερε και πολύ καλά στο τυπικό μέρος που ήταν ο απολογισμός και ο προγραμματισμός δράσης των συνδικάτων. Τα κατάφερε καλά όμως στους διαδρομισμούς, στις «συνεννοήσεις» και στη σταθεροποίηση της ανυποληψίας και της απαξίωσης, με την οποία όλοι βολεύονται αρκεί να διατηρούν τη μικρο-εξουσία που τους αναλογεί στο σωματείο, στην Ομοσπονδία, στο Εργατικό Κέντρο ή στη ΓΣΕΕ. Να λοιπόν η εικόνα ενός συνδικαλισμού σε μαρασμό και σε αποσύνθεση, που σε συνθήκες καταστροφής της εργασίας, των εργαζόμενων, της κοινωνίας, της παραγωγής, της χώρας ολόκληρης, καταφέρνει να είναι μέρος του προβλήματος κι όχι της λύσης…
ΥΓ. Για την ιστορία, η κατάταξη και η κατανομή των εδρών της Διοίκησης της ΓΣΕΕ όπως προέκυψε από το 36ο Συνέδριο, έχει ως εξής. ΠΑΣΚΕ: 15, ΔΑΣ-ΠΑΜΕ: 10, ΔΑΚΕ: 8, ΕΑΚ (ΜΕΤΑ + ΕΜΕΙΣ Νο1): 7, Νέα ΔΑΚΕ: 4, ΕΜΕΙΣ Νο2: 1, Ταξική Εργατική Κίνηση: 0
