Οι ισχυροί της Γης, το κλαμπ του G20, βρέθηκαν για 3 μέρες στο Αμβούργο για να συζητήσουν – διαπραγματευτούν – διαφημίσουν τα προβλήματα που ενώνουν και χωρίζουν την «παγκόσμια κοινότητα». Αρχικά, όταν πριν 1 χρόνο ανακοινώθηκε ο τόπος της επόμενης συγκέντρωσης του G20, δηλαδή το Αμβούργο, όλοι πίστεψαν ότι η Μέρκελ θα έκανε μια πανηγυρική προεκλογική φιέστα σαν νέα ηγέτιδα δύναμη. Όμως μέσα σε ένα χρόνο πολλά έχουν αλλάξει, και πολλές διαφοροποιήσεις συνέβησαν μέσα στην καρδιά του συστήματος (Τραμπ, Brexit, δημοψηφίσματα, πόλεμος στη Συρία, σχέσεις με Ρωσία κ.λπ.). Έτσι στο G20 όλες οι σύγχρονες αντιθέσεις και όλα τα εκκρεμή θέματα τέθηκαν στο τραπέζι των «συζητήσεων». Το ρήγμα ΗΠΑ-Ευρώπης δεν επιλύθηκε, υπήρξε μια συμφωνία ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία για τα μέτωπα στη Συρία, στο παραπέντε μπόρεσαν να βγάλουν ένα κοινό ανακοινωθέν που να σώζει τα προσχήματα και να δίνει την εικόνα συνεννόησης των μεγάλων για τα «κοινά προβλήματα», εκτός από τη συμφωνία για το περιβάλλον.
Όμως η πραγματικότητα του Αμβούργου επισκιάστηκε από τους καπνούς που αγκάλιασαν την πόλη σε όλη τη διάρκεια της Συνόδου. Η εικόνα μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο. Κάτι άλλο λοιπόν συνέβη παράλληλα με τη Σύνοδο του G20. Εκφράστηκε η αντίσταση, πολλαπλή και πολύμορφη (τέτοια που θύμιζε τις κινητοποιήσεις των αρχών του 2000: Σιάτλ, Γένοβα κ.λπ.), ενός ετερόκλητου υποκειμένου το οποίο είχε σαφώς αντικαπιταλιστική στόχευση και δυναμικό-δημιουργικό τρόπο έκφρασης.
Όταν κανείς θέλει να εξηγήσει τέτοια μεγάλα γεγονότα μαζικής, άρα πολύμορφης αντίστασης, θα διαπιστώσει πως η προετοιμασία της είχε ξεκινήσει από καιρό. Είχε δημιουργηθεί μια δικτύωση και είχε γίνει προεργασία από πολλές συλλογικότητες και ομάδες για την παρέμβαση στην Σύνοδο αυτή. Φυσικά, οι ίδιοι οι διοργανωτές των πρωτοβουλιών δεν μπορούσαν να προβλέψουν την έκταση και τη μαζικότητα που θα είχε η κινητοποίηση. Αντίστοιχα, η άλλη πλευρά εκτίμησε πως με τα συνήθη μέτρα (αποκλεισμός κόκκινης ζώνης, αστυνόμευση, προληπτικές προσαγωγές, απαγορεύσεις κ.λπ., συν 20.000 αστυνομικούς) τα πράγματα θα κυλούσαν σχετικά ομαλά. Έφτανε να τσακιστεί η πρώτη κινητοποίηση που θα οργάνωνε το Black Bloc και όλα θα πήγαιναν μια χαρά.
Όπως αναφέρει μια συλλογικότητα που πήρε μέρος στις κινητοποιήσεις: «Μετά την πρώτη μεγάλη επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής, αυτή η άμορφη μάζα μετατράπηκε σε μια συγχρονισμένη χορογραφία αντίστασης. Στο Αμβούργο βρέθηκε κόσμος που κατάφερε να γεφυρώσει με πολύ δημιουργικό τρόπο τις πολιτισμικές και ιδεολογικές του διαφορές στα πλαίσια μιας ευρύτερης κινηματικής διαδικασίας». Έτσι είχαμε 15.000 διαδηλωτές την πρώτη μέρα και 100.000 τη δεύτερη/τρίτη μέρα.
Για τρεις μέρες η κατάσταση ήταν έκρυθμη, ξέφυγε από τον έλεγχο της αστυνομίας, οι εκδηλώσεις πολλαπλασιάστηκαν σε διάφορα σημεία της πόλης. Οι «ισχυροί» μετακινούνταν μόνο με ελικόπτερα και έμεναν κλεισμένοι στα ξενοδοχεία τους. Οι καπνοί του Αμβούργου είχαν τις εστίες τους, και δείχνουν το νέο τοπίο του σύγχρονου καπιταλισμού και των μορφών που θα φέρουν οι αντιστάσεις. Αν και ο αντιεξουσιαστικός και αυτόνομος χαρακτήρας ήταν πιο ηγεμονικός από άλλες φορές, το συνολικό μείγμα ήταν πιο πολύμορφο και, όντας ένα μεγάλο γεγονός, αγκάλιασε πάρα πολλές καταστάσεις. Η ευρύτερη κινηματική διαδικασία συνεχίζεται και επί ευρωπαϊκού εδάφους και εντός της γερμανικής επικράτειας…
