Κατασκήνωση του Πανελλήνιου Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση
Της Χριστίνας Θάνου
«Σκεφτείτε κάτι που μπορείτε να προσφέρετε σε κάποιον άλλον και το οποίο δεν απαιτεί χρήματα». Ήταν από τις πρώτες κουβέντες που ακούσαμε από την Χριστίνα Ζώνιου, πρόεδρο του Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση, στην πυρά της κατασκήνωσης, για το καλωσόρισμα, όταν πια είχαμε όλοι φτάσει.
Έχοντας μια τελευταία βδομάδα άδειας διακοπών, είχα ήδη ξεκινήσει να σχεδιάζω και πάλι την πυξίδα μου. Η κατεύθυνση έδειχνε Αϊ-Γιάννης Πηλίου, Κατασκήνωση ΧΑΝ.
Εκεί λοιπόν, πριν λίγες ημέρες, συναπαντήθηκαν οι τελευταίοι παλαβοί. Πρόκειται για εκπαιδευτικούς και καλλιτέχνες που διοργανώνουν εδώ και δεκατέσσερα χρόνια μια κατασκήνωση όπου καμιά 100-150 άνθρωποι που αγαπούν το θέατρο και τη μάθηση, ζουν κοινοβιακά για μία εβδομάδα – δίχως ηλεκτρικό ρεύμα.
Συμμετέχουν σε εργαστήρια, τα οποία έχουν εντατικό χαρακτήρα. Όλη σχεδόν την ημέρα. Χορεύουν, κυλιούνται, τραγουδούν και αφηγούνται. Αγκαλιάζονται.
Πεζοπορούν. Πήγαμε όλοι σχεδόν εκδρομή στην ονομαστή παραλία της Νταμούχαρης. Κάποιοι ανέβηκαν τα Καγκιόλια.
Διασκεδάζουν. Βουτούν στο νερό και όταν συναντούν τρικυμίες πηδούν τα κύματα και προχωρούν. Όλοι, εκπαιδευόμενοι και εκπαιδευτές, συμμετέχουν εθελοντικά και δεν έχουν οικονομικό όφελος.
2015, Σεπτέμβρης: Σε μια κατεστραμμένη χώρα εν όψει εκλογών. Δεν παρακολουθώ τηλεόραση ούτε τα προεκλογικά μηνύματα των πολιτικών αρχηγών, από τότε που ένιωσα ότι επαναλαμβάνονται. Όμως, εάν βρείτε απάντηση σε ένα από τα παρακάτω ερωτήματα, παρακαλώ ενημερώστε με.
Προβλέπεται εκπαίδευση σχετική με τον πολιτισμό (στα σχολεία);
Υπάρχει αναφορά για το πένθος που διαχέεται από την άλλη άκρη του κόσμου;
Για τον πόνο που έχει εξαπλωθεί σαν ίωση ολούθε; Στην γειτονιά μου, στη χώρα μου.
Για τις εικόνες καταστροφής που, μεταξύ άλλων, ντροπή υπερχειλίζουσα προσθέτουν, στην όποια έννοια περί πολιτισμού τ’ ανθρώπου;
Σε μια εποχή όπου το χρήμα, εκτός από υπέρτατος Θεός και δικαστής, απάνθρωπα διεκδικεί τη θέση του καθολικού διαμορφωτή της ζωής μας, η πρώτη φράση του κειμένου αυτού, αποτελεί από μόνη της μια πράξη πολιτική.
Η εφαρμογή της φράσης σε πράξη, στην κατασκήνωση, έγινε με τον εξής τρόπο. Σε ένα μεγάλο πουγκί αφού όλοι οι συμμετέχοντες τοποθέτησαν ένα χαρτάκι με το ονοματεπώνυμό τους, τράβηξαν έναν «λαχνό» στη συνέχεια και το όνομα που αναγραφόταν θα ήταν το άτομο για το οποίο θα έπρεπε να νοιάζονται. Διακριτικά, σαν φύλακας Άγγελος.
«Αυτό είναι ένα δαχτυλιδάκι που έφτιαξα για σένα με πολύ αγάπη». Το μανιτού σου.
«Είσαι γλυκιά είσαι καλή…. σου ’χω γράψει και τραγούδι θα στο πω στην τελική».
Ακόμη, μου προσφέρθηκαν αγκαλιές από τους απεσταλμένους του μανιτού, ζωγραφιές και άλλα που δε χωρούν σε αυτές τις γραμμές.
Το μανιτού μου ήταν ένα κοριτσάκι 9-10 χρονών. Και αν αυτό έχει τη δυνατότητα να φροντίσει έτσι εμένα; Τι δυνατότητες έχουμε οι ενήλικες να νοιαζόμαστε για τους άλλους;
Θυμάμαι και τη βραδιά αφήγησης, να ακολουθεί μετά τους ανεπανάληπτους Vega που απέδωσαν το «ότι έψαχνα να βρω» στο θέατρο της κατασκήνωσης!
Στη ΧΑΝ συμμετείχε και μια ομάδα παλιών κατασκηνωτών με τις οικογένειές τους στην 4η κατά σειρά συνάντησή τους στο Πήλιο. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία να γνωριστούμε και για μια διαπολιτισμική συνύπαρξη.
Μια ζωντανή ορχήστρα από μουσικούς του Δικτύου και χορωδούς όλους τους κατασκηνωτές έκλεισε το τελευταίο βράδυ. Φεύγοντας, η καρδιά μας είχε πια γεμίσει φως, ενέργεια, πάθος και άλλα που μαζί με τα μανιτού δυσκολεύομαι να τα περιγράψω. Ίσως αγάπη.
2015, Σεπτέμβρης. Καλή σχολική χρονιά σε όλους τους ενδιαφερόμενους!
