Κι ένα επιλεγόμενο για τη woke κυριαρχία. Η οποία μπορεί να επλήγη με την εκλογή του Τραμπ στις ΗΠΑ, αλλά η σπορά της, παντού στη Δύση, με ευθύνη της «Αριστεράς» και των λούμπεν, θα καρπίζει για λίγα χρόνια ακόμα.
Ο Μαρξισμός επιδιώκει την ενότητα της εργατικής τάξης, των εργαζομένων θα λέγαμε καλύτερα, και σε ένα επόμενο στάδιο την ενότητα της κοινωνίας μετά την κατάργηση της πάλης των τάξεων.
Αντιθέτως οι δικαιωματιστές επιδιώκουν τη διάσπαση των εργαζόμενων τάξεων αναλόγως ιδιομορφιών, ιδιαιτεροτήτων και άλλων χαρακτηριστικών που συμφέρουν επιμέρους ομάδες, συχνά αντικρουόμενες και πολύ συχνά εχθρικές προς τα άλλα κοινωνικά σύνολα.
Έτσι, ένας πλούσιος Ινδός γκέι πρίγκηπας κι ένας φτωχός Ινδός γκέι λαντζέρης χάνουν τη βασική ταξική τους διαφορά κι αποκτούν έναν κοινό παρονομαστή που όμως θα κρατήσει τον πλούσιο, πλούσιο και τον φτωχό, φτωχό.
Η ιδεολογική τρομοκρατία (αλλά και η κοινωνική καταδίωξη) που άσκησε και ασκεί η woke κυριαρχία είναι το λιγότερο μπροστά στην αποδόμηση που προκαλεί (και μάλιστα σκοπίμως χάριν του νεοφιλελευθερισμού) στις εργαζόμενες τάξεις κατατέμνοντάς τες σε πολυάριθμες μικρές ομάδες με βάση την καταγωγή, τα γένη, τα επινοημένα γένη, αλλά ποτέ την ταξική θέση.
Το μαρξικό πρόταγμα «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» σημαίνει ότι κάθε χώρα χρειάζεται ενωμένο το προλεταριάτο της και ότι τα προλεταριάτα όλων των χωρών συνδέονται μεταξύ τους άρρηκτα.
Η απελευθέρωση των εργαζομένων και διά αυτής η απελευθέρωση των κοινωνιών υπονομεύεται καίρια και πλήρως με την κατάτμηση των εργαζομένων σε διαχειρίσιμα μικρά μεγέθη. Μάλιστα συχνά αντιπαρατιθέμενα.
Όταν ένα σχολείο καταρρέει και το πρόβλημα του δασκάλου είναι το γένος στην προσαγόρευση των παιδιών (π.χ. το Μαρία) ή η φυλομετάβαση, τότε το αδρανές (περί την παιδεία) σχολείο αποβλάκωσης των κατώτερων τάξεων έχει δημιουργηθεί.
Το ίδιο και για κάθε δομή.
Και, τέλος, το ξεπάτωμα της Ιστορίας διά της woke ατζέντας έχει γίνει και είναι το ισχυρότερο όπλο των αρχουσών τάξεων για τη λοβοτόμηση και την κοινωνική αδρανοποίηση των (διαλέγετε:) ραγιάδων, σκλάβων, κολίγων, ανδράποδων – όλων εθελοντών.
Δύο παράγκες και μια αποχέτευση…
Η τελευταία πράξη στο Τσίρκο των Μπαμπουίνων.
Ο Ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϋ Στέφανος Περόν Μουσολινοειδής Κασσελάκης φτιάχνει δικό του κόμμα.
Το σκηνικό στην «Αυλή των Θαυμάτων» αλλάζει δραματικά! Μια ακόμα συμμορία επαιτών και πορτοφολάδων γύρω από τον αρχισαλτιμπάγκο της αμολιέται στους δρόμους των Παρισίων προς άγραν ψήφων του δίευρου (κατόπιν πέντε παλαιά φράγκα η μία, στην [πολιτική] αγορά και τα [κομματικά] παζάρια).
***
Στην άλλη παράγκα (πάντα μέσα στην «Αυλή των Θαυμάτων») τέσσερις στρατηγοί ξεκινούν και πάν’ στου Παραδείσου την Πύλη να πάρουν τα κλειδιά του Τσιπρομάγαζου.
Ο πολλά Πολάκης βαρύς.
Ο Φάμελος Νίκος Κατάδικος Παππάς.
Ο ποιητής Φανφάρας Φανφαρόνος σιορ Φαραντούρης.
Ο Είδα φως Γκλέτσος και μπήκα.
Οι τέσσερις καμπαλέρος μετά από πολλές περιπέτειες στην Άγρια Δύση των Μνημονίων και στον μπερντέ του Καραγκιόζη, διαγωνίζονται τώρα για να προσφέρουν στην Ελλάδα ένα νέο κόμμα παρθενογέννητο, λευκό και άσπιλο χωρίς Καρανίκα, ουδέ και τις Μωρές Παρθένες της Νέας Αριστεράς, ικανό και έτοιμο για νέες συγκρούσεις για το ψωμάκι του λαού που τόσα χρόνια του έτρωγε ο Τσακαλώτος και τώρα το τρώει ο «Κούλης».
Διότι, παρότι τόσα χρόνια οι καλοί άνθρωποι από την Κουμουνδούρου φώναζαν: «Μητσοτάκη γ@μ@σαι», δεν πιάσανε τα ξόρκια και ο Μητσοτάκης έχει στοιχειώσει τη χώρα, όπως οι Τράπεζες τα νοικοκυριά κι ο Δράκουλας τα Καρπάθια.
***
Όσο για τον Τσίπρα, μοιάζει πια με το Γκόλουμ στον Άρχοντα των Δακτυλιδιών. Κρυμμένος κάτω απ’ τη σκάρα που μαζεύει τα όμβρια της «Αυλής των Θαυμάτων» θρηνεί το δαχτυλίδι που έδωσε, το δαχτυλίδι που δεν μπορεί να πάρει πίσω, όσο κι αν το ψάχνει μέσα στη λάσπη που δημιούργησε…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
20•XI•2024
