Το είναι και το φαίνεσθαι μιας διαμάχης με… φόντο τον Ψυχάρη
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Ο ίδιος ο Στ. Ψυχάρης έδωσε το πιο σαφές σήμα για την κλιμάκωση του υπέρ πάντων αγώνα. Αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ γράφει στο κεντρικό άρθρο του στο Βήμα της προηγούμενης Κυριακής. «Αναιδείς και μικρόνοες, υβριστές και λαθρεπιβάτες της πολιτικής, άτομα χαμηλού προδήλως νοητικού, ανέσυραν από τα Αρχεία των Συκοφαντών κακοήθειες και ψεύδη για να διαβάλουν, ουσία, το πολίτευμα»!
Το κρεσέντο πολιτικού πολιτισμού, αφού βάζει τη διαπλοκή σε εισαγωγικά και την χαρακτηρίζει «παραμύθι», καταλήγει με ένα πολεμικό σάλπισμα: «Όμως ο χώρος της Κεντροαριστεράς δεν είναι χάνι – εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες τα άρματα, δεν θα κρεμάσουν οι γύφτοι τα νταούλια!».
Τη συνέχεια την παρακολουθήσαμε αυτή τη βδομάδα και περιελάμβανε πλήθος καταγγελιών του λαϊκισμού, της λογοκρισίας, των ακροτήτων και των συμβιβασμών (ταυτόχρονα), σκίτσα με τον Τσίπρα στην αγκαλιά του Στάλιν και άλλα ενδιαφέροντα, που έφτασαν μέχρι την χοντροκομμένη φάρσα περί επιδιωκόμενης αποστασίας.
Αυτό είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο ο Π. Τατσόπουλος οργάνωσε τη δική του παρουσία στα ΜΜΕ αυτή τη βδομάδα. Όχι, βέβαια, για να υπερασπιστεί το κόμμα με το οποίο εκλέχτηκε και συνεργάζεται, αλλά τον εαυτό του από τη «σπίλωση». Και όλα αυτά κυρίως μετά τη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, όπου θα έδινε μια «τελευταία παράσταση» κατά δήλωσή του. Ας μην κάνουμε εικασίες για τους λόγους που οι παραστάσεις συνεχίστηκαν. Ποιο ήταν, όμως, το περιεχόμενο όσων ειπώθηκαν από τον Π. Τατσόπουλο σε σχέση ακριβώς με την εξελισσόμενη αντιπαράθεση;
Ο Τατσόπουλος και μάλιστα από το ραδιόφωνο του ΔΟΛ (συγγνώμη για το ζαχαριαδισμό αλλά έχουν τη σημασία τους αυτά) ουσιαστικά διαχωρίστηκε από την καταγγελία της διαπλοκής και πήρε θέση: Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ αν γίνει κυβέρνηση ας πάει να κάνει ελέγχους. Αλλά μην κατηγορούμε γενικώς αν δεν έχουμε στοιχεία. Ακριβώς, δηλαδή, αυτό που λένε και οι αρματωμένοι κλέφτες (κατά Ψυχάρη). Όταν όλη η κοινωνία ξέρει το ρόλο των συγκροτημάτων όλα αυτά τα χρόνια και ακόμα δεν έχει στεγνώσει το μελάνι του τελευταίου νόμου για τις συχνότητες, ο Π. Τατσόπουλος «εικάζει» ότι μπορεί και να έχει γίνει και κάποιο σκάνδαλο στον εκδοτικό χώρο, αλλά για το μεγάλο καθημερινό σκάνδαλο της ίδιας της διαπλοκής μάλλον δεν έχει ακούσει τίποτα.
Φορτώνοντας στον Β. Μουλόπουλο μια άποψη που είναι προφανές ότι ποτέ δεν διατύπωσε, ότι δήθεν όσοι δουλεύουν σε μια εφημερίδα, ακόμα και οι τεχνικοί(!) είναι ένοχοι για όσα κάνουν τα αφεντικά τους, ουσιαστικά εγκαλεί τον ΣΥΡΙΖΑ να συμβιβαστεί απέναντι στην εκστρατεία λάσπης, σταματώντας το «κυνήγι μαγισσών». Ο Παπαχρήστος και ο Πρετεντέρης απλά κάνουν τη δουλειά τους, η αντιπολίτευση λογικό είναι να δέχεται και κάποια κριτική, δεν είναι όλοι οι καλοί στο ΣΥΡΙΖΑ και οι κακοί στους άλλους, οι εκδότες κάνουν κι αυτοί τη δουλειά τους και αν βρεθεί στο μέλλον κάτι μεμπτό σε αυτό τον υπέροχο κόσμο, ας ελεγχθεί.
Μαζί με όλα αυτά έρχονται και οι προτάσεις για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ (βεβαίως χωρίς να γίνουμε ουρά του, να αλλάξει κι αυτό λίγο), φυσικά και με τη ΔΗΜΑΡ, παλιότερα και με τη Ν.Δ. Θετική και η πρωτοβουλία ανασύστασης της Κεντροαριστεράς, αυτός είναι άλλωστε ο φυσικός μας χώρος αλλά θα έπρεπε να είναι λιγότερο επιθετική απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Τι άλλο από κάλεσμα να χαμηλώσουν οι τόνοι συνολικά απέναντι στο πολιτικό σύστημα που από κοινού συγκροτούν τα μνημονιακά κόμματα και η αρματωμένη κλεπτοκρατία; Μα αυτή η έκκληση δεν είναι ανακάλυψη του Π. Τατσόπουλου. Προς τα πού είναι όλες οι πιέσεις που δέχεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ; Συμβιβασμός με τα συμφέροντα, απομόνωση των «ακραίων» φωνών στο εσωτερικό, χαμήλωμα των τόνων απέναντι στο πολιτικό σύστημα, μετατόπιση προς τον χώρο της μνημονιακής Κεντροαριστεράς, εναλλαγή και όχι αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Μια αυριανή κυβέρνηση δεν θα πρέπει να έρθει σε ρήξη με τη μιντιοκρατία, μία διαπραγμάτευση μπορεί να είναι αναγκαίο κακό αλλά σε συγκεκριμένα πλαίσια. Σε αυτά τα πλαίσια, όλα μετράνε. Για παράδειγμα, όσοι γνωρίζουν κάπως καλύτερα πρόσωπα και πράγματα ενοχλούν και πρέπει να βγουν από τη μέση, δεν έχουν θέση σε μια τέτοια διαπραγμάτευση. Όσοι επέλεξαν τη «λάθος» μεριά, ενώ θα μπορούσαν να έχουν κάνει και άλλες επιλογές πρέπει να τιμωρηθούν. Ίσως έτσι να εξηγείται και η ένταση της επίθεσης στον Β. Μουλόπουλο.
Όλα αυτά, τη στιγμή που η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου αλλά και των μελών του ΣΥΡΙΖΑ καθημερινά ζητούν μια πιο ριζοσπαστική στάση απέναντι τόσο στα ΜΜΕ όσο και στον ένοχο πολιτικό κόσμο. Θα ευθυγραμμιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτή τη θέληση;
