Διπλή Ταρίφα: Τα κατοχικά κάρα

Καλημέρα πελάτες μου, συντρόφια του ταξιτζή. Να χαιρετίσω τη νίκη των απεργών μεταναστών στην Υπατία και να συνεχίσουν τη ζωή τους με χαρά και ευτυχία. Θα έχουμε πολύ χρόνο να μιλήσουμε για τον αντίκτυπο αυτού του αγώνα, πάντως οι πελάτες μου είναι εξαιρετικά διχασμένοι πάνω σε αυτό το θέμα. Φαίνεται οι ακραίοι κύκλοι, η ακροδεξιά, η τηλεόραση, η κυβέρνηση έχουν κάνει τον Έλληνα να βλέπει τους μετανάστες σαν αντιπάλους. Πέρασαν τα καρναβάλια και πρώτη μούρη στα «άρματα» η κυβέρνηση, ο Γιωργάκης και φυσικά η γουρουνοπούλα ο Πάγκαλος!

Τα βλέπετε πελάτες μου τα σύγχρονα κατοχικά κάρα που βγήκαν στους δρόμους! Μόνο που αυτά δεν τα σέρνουν άλογα ή γαϊδουράκια, αλλά εξαθλιωμένοι μετανάστες, γεμάτα παλιοσίδερα και χαρτιά. Α, και να μην ξεχάσω να ευχαριστήσω τον Αιγύπτιο ακτιβιστή και εξεγερμένο της Πλατείας Ταχρίρ (Ουαλίντ Ρασίντ), που μαζί με τον Καπάταη ήταν στα γενέθλια της Μαρίας, μαζί με άλλους φίλους μας και να στείλω τις ευχές μου στον αιγυπτιακό λαό!
Πάμε τώρα στις εικόνες και τις ιστορίες που υπογράφει το ΔΝΤ και η τρόικα στη χώρα μας. Είναι μεσημέρι, Δημοσθένους (Καλλιθέα), η μετανάστρια από την Αλβανία περιμένει λεωφορείο στη στάση, κοιτάει βρίζοντας για την κατάσταση: «Γαμώτο για ένα δεκάρικο δουλεύω, τα πέντε τα δίνω στο ταξί». «Δύο ώρες στο ταχυδρομείο, δύο ώρες στο super-market, κάτι σπίτια και αυτά όχι πάντα». «Έχετε ΙΚΑ, ασφάλεια» ρωτάω. «Πού να τη βρω βρε φίλε, δεκαπέντε χρόνια στην Ελλάδα δουλεύω έτσι». «Τι γίνεται στην Αλβανία τώρα, ακούω ότι έχει προβλήματα ο Μπερίσα»; «Αυτός είναι σκυλί φίλε, δεν φεύγει με τίποτα. Θέλουμε να γυρίσουμε αλλά φοβόμαστε την κατάσταση. Έχουμε πάρει και ένα σπίτι εδώ και τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Εδώ δουλεύουμε όλοι, ο γέρος πατέρας μου, η μητέρα μου και εγώ. Το ξέρεις ότι ο πατέρας μου ήταν πιλότος στην Αλβανία και παίρνει εκατό ευρώ σύνταξη και η μητέρα μου πενήντα ευρώ»; Και μένω κάγκελο εγώ. «Με δουλεύεις», της λέω. «Όχι βρε φίλε, σου ορκίζομαι στα παιδιά μου». «Άκου να σου πω, μόλις μπαίνω που λες στο σπίτι ο πατέρας μου αρχίζει: «Το καθίκι ο Μπερίσα φταίει για όλα». «Είναι, βλέπεις, με τους σοσιαλιστές» και εγώ του απαντάω «πατέρα τα ίδια σκατά είναι και οι δύο, κλέφτες και απατεώνες». Έχω λυθεί στα γέλια και της λέω «θα είναι σαν τους δικούς μας σοσιαλιστές που φάγανε τα φράγκα και ζητάνε και τα ρέστα». «Νομίζω ότι σε λίγο θα φύγω εγώ μετανάστης στην Αλβανία» και αυτή μου λέει γελώντας «γεια σου ταξιτζή και όταν φύγω θα σε καλέσω στην Αλβανία». «Γεια σου, καλή τύχη».
Είμαι στη Λιοσίων, στην Πλατεία Αττικής. Δύο μετανάστες σέρνουν τα καρότσια τους. Ο πίσω μετανάστης (μαύρος) με το ένα πόδι σέρνοντας και την σόλα βγαλμένη, ρίχνει κλεφτές ματιές. Στην πλατεία Αττικής (μάλλον για το φόβο των ακροδεξιών της πλατείας) και περνά το φανάρι γρήγορα. Ξαφνικά διακρίνω ότι η γλώσσα του είναι γεμάτη αίματα, του κορνάρω τον ρωτώ αν θέλει κάτι, αυτός με τρομαγμένο βλέμμα μου κάνει νεύμα «όχι» και φεύγει τρέχοντας προς τις γραμμές του τρένου! Αυτοί οι άνθρωποι, κύριοι συμπολίτες μου και πελάτες μου, λέτε ότι σας παίρνουν τις δουλειές, αυτοί που πεθαίνουν άστεγοι στα πάρκα και στους δρόμους και θέλετε να φύγουν από τη χώρα. Έλεος!

Σχόλια