Της Νόρας Ράλλη. Είναι κάποιες χώρες που -πώς να το κάνουμε!- είναι ανώτερες από κάποιες άλλες.
Έχουν εύρος (πλάτος, μήκος, ύψος), έχουν ιστορία, έχουν στυλ, φινέτσα, αισθητική. Έχουν αυτό που λεν οι Γάλλοι, «un aura particulier». Διόλου τυχαίος λαός οι Γάλλοι. Βέβαια! Τι σφρίγος, τι elegance, τι αέρας! Μια να φυσάει Μπάτης, μια να φυσάει Βαρδάρης. Όσο για ιστορία πια… Πώς μπορώ να ξεχάσω τα ξανθά του μαλλιά, την άμμο που σαν καταρράκτης έλουζε, στο μικρό γαλατικό χωριό που πάντα και για πάντα θα προστατεύει από τους εισβολείς: ο Αστερίξ ο Γαλάτης! Ιστορία, όχι αηδίες. Ή μήπως να ξεχάσω τη νεαρή χωριατοπούλα που αθώα εμφανίστηκε στη γαλλική αυλή και πήρε και την ηγεσία του στρατού και εμψύχωσε και τους Γάλλους και έκαναν τους Άγγλους (άλλος λαός σούπερ ντούπερ, που θα έλεγαν και οι φίλοι τους οι Αμερικάνοι) με τα κρεμμυδάκια και έγινε και αγία άμα λάχει. Ξεχνιέται η Ζαν ντ’ Άρκ; Ή ο Λουδοβίκος (τι εποχές!); Ή η γλυκούλα μου, η Μαρί Αντουανέτ;
Αλλά τα ωραία ήρθαν μετά. Βέβαια! Διότι οι Γάλλοι παιδί μου είναι αυτό που λεν οι Έλληνες, «αστροπελέκια». Λουδοβίκος, Λουδοβίκος, είδαν και απόειδαν και ξύπνησε ο ψηλός, κοκκινοτρίχης πολεμιστής με κοτσίδες μέσα τους και του πήραν το κεφάλι. Χρατς και κάτω. Και κάναν επανάσταση στη χώρα της Channel και της Κατρίν Ντενέβ. Και φέρανε Διαφωτισμό, στη χώρα του Μπρετόν και της Σάρα Μπερνάρ. Και συνέταξαν Σύνταγμα, στη χώρα του Ρεμπό, του Γκογκέν και του Ρενουάρ. Και τα κάνανε μαντάρα, στη χώρα του Σαρκοζί και του Ολάντ…
Διότι, τα συντάγματα, τα οποία η Γαλλία παράγει και καταναλώνει με λαιμαργία, δεν είναι παρά ιδεατά πρότυπα. Σαν τις κολόνιες της ένα πράγμα: με το που βγεις στον ήλιο, εξατμίζονται. Ειδικά στην Ελλάδα, διόλου δεν φτουράνε. Θυμηθείτε το Σύνταγμα της Γαλλικής Επανάστασης. Ήταν τόσο τέλειο (ωσάν το βλέμμα του Ντελόν) και τόσο αψεγάδιαστο (ωσάν το σώμα της Μπαρντό), που τελικά αναγκάστηκαν να το κλείσουν μέσα σ’ ένα κιβώτιο, την ώρα που η Επιτροπή Δημόσιας Σωτηρίας, αντιμέτωπη με την επιτακτικότητα των περιστάσεων, ασκούσε μια πολιτική τρόμου και αιματοχυσίας (ωσάν τα 400 χτυπήματα του Τρυφό). Ωστόσο, το Σύνταγμα, αν και απολύτως μη εφαρμόσιμο (ωσάν η «δημοκρατική» πλευρά του Ντε Γκολ), εξακολουθεί να αναγνωρίζεται ως πρότυπη μορφή, ως ιδεώδες (ωσάν ο στραβισμός του Σαρτρ!).
Αυτό το ιδεώδες μας έφαγε. Δεν θελήσαμε (ωσάν νεότεροι Έλληνες!) να συμβιβαστούμε με τη φύση μας. Δεν θελήσαμε καλά-καλά ούτε να τη γνωρίσουμε. Πετάξαμε τη φουστανέλα και βάλαμε φράκα, με τα φράγκικα φράγκα. Ο Κολοκοτρώνης ήταν «out», ο Κωλέττης ήταν «in». Και από τότε μέχρι τώρα, κυνηγάμε τα ίδια ιδεώδη: να γίνουμε Ευρωπαίοι, χωρίς να είμαστε Έλληνες, να γίνουμε Έλληνες, με φράγκικη φορεσιά. Μέσα κι όξω.
ΥΓ.: Όταν η Κύπρος τόλμησε και είπε «όχι» (για την Κύπρο ρε γαμώτο), ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών δήλωσε πως δεν φοβάται πως αυτή η «μόλυνση» θα εξαπλωθεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Και οι κυβερνήτες της Ελλάδας, ξεπουλώντας την Κύπρο μα και τη χώρα μας, ακόμη μια φορά, τον επιβεβαίωσαν. Για τα φρά(γ)κα ρε γαμώτο…
