Αριστεροί εκ των πραγμάτων, λοιπόν, και αριστεροί με την ψήφο μας, τουλάχιστον. Δεν έχουμε τίτλους, δεν έχουμε –οι περισσότεροι- μαρξιστική κατάρτιση, δεν συμφωνούμε σε όλα, αλλά τραβάμε αριστερά, μαζί σας, στο πλευρό σας, με τις ίδιες αγωνίες, με κοινά παθήματα, με τις ίδιες ανάγκες. Μας κόβουν μισθούς και συντάξεις, κάνουν τα φάρμακα δυσεύρετα και τα τρόφιμα πανάκριβα, υποβαθμίζουν τη ζωή μας στις πόλεις και τα χωριά, καταστρέφουν ολοσχερώς την εθνική οικονομία, ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία και έκαναν προσημείωση στην εθνική μας ανεξαρτησία. Συμφωνούμε με την αντίδρασή σας και κόντρα σ’ όλα αυτά θέλουμε να βαδίσουμε ενωμένοι. Φτάνουν αυτά, ξεκινώντας, για να νιώσουμε κι εμείς ότι είμαστε με την Αριστερά; Ή, σας πειράζει εάν ακόμα δεν μπορούμε να πούμε ότι είμαστε αριστεροί, αλλά αισθανόμαστε ότι η Αριστερά μάς εκφράζει και μ’ αυτήν θέλουμε να συνταχθούμε τώρα, και βλέπουμε; Γιατί, κι εσείς, πρέπει να δείξετε τι μπορεί να κάνει η Αριστερά με μας, τους νιόφερτους. Κατ’ αρχήν, πρέπει να μην μας απογοητεύσετε. Ούτε να μας θεωρείτε χρήσιμους ψηφοφόρους, αλλά παρίες. Θα μας κάνετε, άραγε, να νιώσουμε σάρκα από τη σάρκα σας, συνοδοιπόροι και συναγωνιστές; Και θα προσπαθήσουμε μαζί να φέρουμε κοντά μας και άλλους συμπολίτες μας που είναι στην ίδια κατάσταση, αλλά για διάφορους λόγους δεν έκαναν μέχρι στιγμής τα ανάλογα βήματα;
Πετραδάκι πετραδάκι
Πόσα και πόσα ερωτήματα, κάπως έτσι ή κάπως αλλιώς, μπαίνουν άμεσα και πιεστικά στην Αριστερά μετά το απίθανο εκλογικό αποτέλεσμα του Ιουνίου! Και πώς άραγε θα απαντηθούν;
Εμείς μάθαμε αλλιώς. Είχαμε πάντα σημαία τις διαφορές μας. Μόλις πριν από λίγους μήνες έφυγε ένα μεγάλο κομμάτι από τον Συνασπισμό και ένα άλλο από την ΚΟΕ. Για διαφορές πολύ πιο μικρές, πιο ειδικές, απ’ αυτές που έχουμε με τους νιόφερτους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, προερχόμενους από το ΚΚΕ, τον αντιεξουσιαστικό χώρο ή το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και τη Ν.Δ.! Πώς τώρα θα ξεπεράσουμε το χούι;
Ευτυχώς, πάλι, την απάντηση τη δίνει η κοινωνία. Δύο εκατομμύρια πολίτες, που μπορεί να γίνουν τρία σε λίγο, ανοίγουν τις δικές μας πόρτες και πολλοί απ’ αυτούς μπαίνουν σχεδόν απρόσκλητοι στο πολιτικό μας σπίτι με μοναδική απαίτηση να ανταποκριθούμε σ’ αυτά που υποστηρίξαμε. Υπενθυμίζοντας σε όλους ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει αν δεν πάρει την υπόθεση στα χέρια του ο ίδιος ο λαός. Όχι οι ομάδες, ο λαός!
Ο σοσιαλισμός, παραμένει ο στόχος μας, αλλά το πότε θα έρθει δεν εξαρτάται μόνο από τη βούλησή μας. Εξάλλου, κάθε τι σωστό, υγιές και δίκαιο, τον φέρνει πιο κοντά. Τώρα, προέχουν ο εκδημοκρατισμός, η αλληλεγγύη, η αξιοκρατία, η οργάνωση, η επιβίωση και ο φραγμός στην καταστροφή και το ξεπούλημα της χώρας.
Δεν θα σβήσουμε καιροσκοπικά τις διαφορές μας, αλλά θα τις υποστείλουμε, όπως κάναμε διακριτικά στη δύσκολη πορεία διαμόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Και παλεύοντας με τον κόσμο, και όχι για τον κόσμο ή εν ονόματι του κόσμου, θα ζυμώνουμε τις θέσεις μας, θα τις δοκιμάζουμε, θα τις αναθεωρούμε, θα τις εμπλουτίζουμε και θα τις μοιραζόμαστε. Ο δρόμος είναι μακρύς. Η πολυφωνία μας είναι πλεονέκτημα, όπως φάνηκε από την τροπή που πήραν τα πράγματα. Όχι μόνο δεν τρόμαξε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, αλλά συνέβαλε στην προσέλκυσή τους, μπουχτισμένοι όπως ήταν από την ακαμψία των κομμάτων, τον εσωτερικό τους αυταρχισμό, την απαγόρευση κάθε διαφορετικής άποψης, τη διαγραφή της άλλης γνώμης.
Στην πραγματικότητα, αυτός ο λαός κατόρθωσε αυτό που οι παράγοντες και οι συνιστώσες προσπαθούσαν μέχρι σήμερα χλιαρώς και μάλλον ανεπιτυχώς. Αυτός ο λαός έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ ΣΥΡΙΖΑ, αν σκεφτεί κανείς ότι κάθε συζήτηση για το «φορέα» έπεφτε σε τοίχο ή στο κενό και ότι μέχρι πρότινος η κοινοβουλευτική ομάδα ήταν βασικά Συνασπισμός με προμετωπίδα ΣΥΡΙΖΑ. Για πρώτη φορά, και μάλιστα πανηγυρικά, η κοινοβουλευτική ομάδα γίνεται ΣΥΡΙΖΑ! Γι’ αυτό και ο καινούριος ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ της κοινωνίας, πρέπει να είναι σαν την κοινοβουλευτική του ομάδα, πολυσυλλεκτικός και πολυφωνικός!
Για ένα πλατύ κίνημα, πολύμορφο, η πολυφωνία, με αρχές και όχι κλισέ, είναι ζωτικής σημασίας. Αφήνει χώρο για να ανασαίνουν όλοι. Εμπεριέχει αντίρροπες τάσεις που αλληλοσχολιάζονται, αλληλοελέγχονται, αλληλοδιορθώνονται. Αυτό είναι ένα από τα σημαντικά γνωρίσματα του ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ όλες τις σοβαρές αδυναμίες του. Μεταρρυθμιστές και επαναστάτες μαζί, συνεργατικά. Ο ένας σκουντάει τον άλλον. Δεν υπάρχει έτοιμη συνταγή. Φτιάχνεται ανά πάσα στιγμή. Για να μην μπατάρουμε αριστερά ή δεξιά, χρειάζεται επαγρύπνηση, αλληλοκάλυψη και αλληλεπίδραση. Ο δρόμος για το σοσιαλισμό ούτε κληρονομείται, ούτε εισάγεται, ούτε επιβάλλεται. Στρώνεται. Πετραδάκι-πετραδάκι, κατά πως τραγουδούσε κι ο Μιχάλης Μενιδιάτης ή Αχαρνεύς (σύμφωνα με τη σύγχρονη ονοματολογία της γενέτειράς του) με τη μουσική τού Απόστολου Καλδάρα και τους ωραιότατους στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Για να έρθει η μεγάλη μέρα πρέπει να έχει προηγηθεί η πλατιά συνεννόηση και το χαμαλίκι!
Ρεφορμιστές και επαναστάτες
Όλοι, λοιπόν, ρεφορμιστές, λενινιστές, μαοϊκοί, τροτσκιστές, αντιεξουσιαστές, ανένταχτοι και λοιποί αριστεροί, έχουν σημαντικό ρόλο. Αν σήμερα κυριαρχεί ο ρεφορμισμός, λόγω συνθηκών, ας κρατήσουν τα μπόσικα οι ριζοσπάστες για αργότερα. Αν λειτουργεί καταχρηστικά ο συγκεντρωτισμός, ας ενεργοποιηθούν περισσότερο οι δημοκράτες. Αν κυριαρχεί η χαλαρότητα και μας λείπει η οργάνωση (που λείπει ανησυχητικά στον ΣΥΡΙΖΑ), ας εντείνουν τη συμβολή τους οι πιο κομματικοί. Η πραγματικότητα επιβάλλει τη σύνθεση. Κανένας δεν έχει το μαγικό ραβδί, ούτε το πλήρες know how. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το εργαστήρι παραγωγής του νέου, χωρίς να υποτιμάται καθόλου ο ρόλος των εκτός και των γύρω-γύρω. Εξάλλου, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν τίποτα παραπάνω από άλλο ένα σχήμα της Αριστεράς που θα βολόδερνε επ’ αόριστον, εάν δεν αγκάλιαζε, δεν συμμετείχε και δεν πρωτοστατούσε, εν όλω ή έν μέρει, στα δεκάδες κινήματα που εκδηλώθηκαν και έδρασαν όλο το προηγούμενο διάστημα στην Ελλάδα και δεν ήταν ανοιχτός στις σημαντικές επιρροές από το εξωτερικό, από το Σιάτλ και τη Γένοβα, τη Βενεζουέλα και το Νεπάλ, τις πλατείες στην Τυνησία και την Αίγυπτο, τη Μαδρίτη και τη Γουόλ Στριτ στη Νέα Υόρκη.
Χρειαζόμαστε -όσο τα πνευμόνια τον αέρα- τους ακτιβιστές των διοδίων και της πατάτας, τους απεργούς της Χαλυβουργίας και τους γιατρούς του ΕΣΥ, τους καταληψίες των εγκαταλειμένων κτηρίων και τους υπερασπιστές των δασών και των ακτών, τους εξεγερθέντες της Κερατέας και της Χαλκιδικής, τους πρωτεργάτες του εναλλακτικού εμπορίου και της βιολογικής καλλιέργειας, χρειαζόμαστε τους πάντες, πρέπει να είμαστε οι πάντες, απαξάπαντες!
Δύο εκατομμύρια πολίτες μάς αλλάζουν και καλά κάνουν! Αν δεν αλλάξουμε αντιλήψεις, προσλήψεις, αξιολογήσεις και στόχους, τη βάψαμε. Αν δεν ανοίξουμε τα στεγανά, τις κάμαρες των κομμάτων και των οργανώσεων να μπει φρέσκο αεράκι, εάν δεν βγάλουμε το καπέλο των στελεχών που διεκδικούν πόστα και τίτλους εκ της επετηρίδος και της ιεραρχίας των μηχανισμών, εάν δεν κολυμπήσουμε στα βαθιά νερά της κοινωνίας, δεν θα μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα καινούριο φορέα, ανοιχτό, δημοκρατικό, λαϊκό, μαχητικό και αποτελεσματικό. Κι αν εμποδιστούμε από τις αδυναμίες, τα κωλύματα και τις ιδιοτέλειές μας, κανένας άλλος δεν θα φταίει που θα αποβληθούμε από την αυλή των θαυμάτων στην οποία βρεθήκαμε ξαφνικά. Αλλά θα είναι πολύ κρίμα, για να μην πω έγκλημα, να χάσουμε αυτή τη μοναδική, ιστορική ευκαιρία που οι συνθήκες και η κοινωνία προσφέρουν, όχι εύκολα ούτε άνευ όρων, αλλά σίγουρα απλόχερα στην Αριστερά.
