του Γιάννη Ραχιώτη
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες η αμερικανική αεροπορία κατέρριψε ένα συριακό μαχητικό που επιχειρούσε σε συριακό έδαφος κατά του Ισλαμικού Κράτους και δύο drones ιρανικής κατασκευής που επιχειρούσαν να ανεφοδιάσουν συριακές δυνάμεις. Βομβάρδισε επανειλημμένα, όπως και οι Ισραηλινοί, θέσεις του συριακού στρατού, για να αποτρέψουν ανάκτηση εδαφών από συριακές δυνάμεις ή για να διευκολύνουν επιθέσεις εναντίον τους. Για όλες τις επιθέσεις ανακοινώνουν την ίδια δικαιολογία, ότι οι συγκεκριμένες κινήσεις ήταν εν δυνάμει απειλή για τις μιλίτσιες που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ.
Ήδη οι ΗΠΑ έχουν εγκαταστήσει αεροπορικές και στρατιωτικές βάσεις σε ελεγχόμενες από Κούρδους του PYG βόρειες συριακές περιοχές, και μία βάση στον νότο σε συριακό έδαφος, στα σύνορα με Ιορδανία και Ιράκ. Φυσικά η κατάληψη συριακών εδαφών από αμερικανικές δυνάμεις και η στρατιωτική δραστηριότητα Αμερικανών, ΝΑΤΟϊκών και Ισραηλινών δεν έχει κανένα έρεισμα στο διεθνές δίκαιο, αφού δεν έχουν κληθεί εκεί ούτε από τη νόμιμη κυβέρνηση ούτε, έστω, από κάποια ντε φάκτο αρχή. Πρόκειται σαφώς για ιμπεριαλιστική πράξη.
Των τελευταίων αμερικανικών επιθέσεων προηγήθηκε η μεγάλης κλίμακας επίθεση της 7ης Απριλίου με πυραύλους τύπου τόμαχoκ κατά αεροπορικής βάσης κοντά στη Χομς που χρησιμοποιείται από τις Συριακές και τις Ρωσικές δυνάμεις, με συνέπεια το θάνατο Σύρων στρατιωτικών και την καταστροφή μαχητικών αεροσκαφών. Το Ισραήλ από τις αρχές του 2017 βομβαρδίζει συχνά συριακές στρατιωτικές εγκαταστάσεις χωρίς να μπαίνει στον κόπο να επικαλεστεί οποιοδήποτε πρόσχημα. Θυμίζουμε ότι η πρώτη μεγάλης έκτασης άμεση αμερικανική επίθεση έγινε ήδη επί Ομπάμα, τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν η αμερικανική αεροπορία πραγματοποίησε εκτεταμένους νυχτερινούς βομβαρδισμούς κατά των Συριακών δυνάμεων που υπερασπίζονται το Ντερ-Ζορ, τη μοναδική μεγάλη πόλη της ανατολικής Συρίας που δεν κατάφερε ποτέ να καταλάβει το ISIS. Σκότωσαν ή τραυμάτισαν περίπου 200 υπερασπιστές της πόλης δηλώνοντας ότι πρόκειται για «λάθος». Όμως «τυχαία», ταυτόχρονα με τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς που κρατούσαν καθηλωμένες τις συριακές δυνάμεις, το ISIS εξαπέλυσε επίθεση και κατέλαβε σημαντικές θέσεις γύρω από την πόλη.
Η επικοινωνιακή ρητορική των τελευταίων ημερών για νέες επιθέσεις, αν «ο Άσαντ»… ξαναχρησιμοποιήσει χημικά όπλα, προοιωνίζεται κλιμάκωση.
Το φιλειρηνικό μέρος της προεκλογικής ρητορικής του Τραμπ, περί σεβασμού του δικαιώματος ύπαρξης όλων των κρατών, συνεργασίας με τη Ρωσία, κ.λπ. έχει πλέον ξεχαστεί. Με την πρόσφατη επίσκεψή του στη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ έδειξε ότι δεν αποτελεί εμπόδιο στην ιμπεριαλιστική πολιτική των κυρίαρχων κύκλων της Ουάσιγκτον, αντίθετα είναι πιόνι τους. Επιβεβαίωσε την προσήλωσή του στη στήριξη του Ισραήλ ως του βασικού εργαλείου των δυτικών συμφερόντων στην περιοχή. Η ύπαρξη του Ισραήλ προϋποθέτει, αφενός τη δημιουργία ενός δικτύου δορυφορικών χωρών που του δίνουν το στρατηγικό βάθος που δεν διαθέτει. Αυτό τον ρόλο παίζουν σήμερα Αίγυπτος, Ιορδανία, Σαουδική Αραβία, Ελλάδα και Κύπρος. Αφετέρου απαιτεί τη γεωπολιτική εκμηδένιση του Ιράν, που επειδή δεν ελέγχεται, έχει αναχθεί – τουλάχιστον επικοινωνιακά – στον υπ’ αριθμό ένα κίνδυνο για το Ισραήλ και τα δυτικά συμφέροντα. Τη συρρίκνωση του ρόλου του Ιράν θα την εξυπηρετούσε η τοποθέτηση ενός φιλικού καθεστώτος στη Συρία και η μετατροπή της σε ισραηλινό προτεκτοράτο. Όμως, μετά τις νίκες του Συριακού στρατού επί των πληρεξουσίων της Δύσης στα τελευταία δύο χρόνια του πολέμου, αυτό δεν φαίνεται εφικτό. Σήμερα το Συριακό κράτος έχει ανακτήσει την κυριαρχία του σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας και μετά την πολύ σημαντική επιτυχία του συριακού στρατού, στις αρχές Ιουνίου, να προωθηθεί μέχρι τα ιρακινά σύνορα, φαίνεται να τελειώνει (προσωρινά;) το σχέδιο διάσπασης της Συρίας με συνένωση σε μια οντότητα των συριακών εδαφών που ελέγχουν οι Αμερικανοί στον βορά, μέσω των Κούρδων, και στον νότο μέσω των υπολειμμάτων της τοπικής Αλ Κάιντα.
Παρόλα τα παραπάνω, που δεν θα τα χαρακτήριζε κάποιος ευνοϊκές εξελίξεις για τις φιλοδυτικές δυνάμεις, φαίνεται οι ΗΠΑ και το Ισραήλ να είναι αποφασισμένοι να εμπλακούν άμεσα και να κλιμακώσουν τη σύγκρουση. Με τι στόχο όμως;
Όλοι καταλαβαίνουν ότι οι τελευταίες αμερικανικές και ισραηλινές επιθέσεις στοχεύουν, όχι τόσο τη Συρία ή το Ιράν αλλά τη Ρωσία. Η Ρωσία από το 1980 δεσμεύεται με σύμφωνο στρατιωτικής συνεργασίας με τη Συρία, το οποίο προβλέπει αμοιβαία υποχρέωση στρατιωτικής βοήθειας σε περίπτωση επίθεσης. Το σύμφωνο ανανεώθηκε το 1994 και απηχεί τα σημαντικότατα γεωστρατηγικά συμφέροντα και των δύο χωρών. Αυτό αποτέλεσε τη νομική αλλά και γεωστρατηγική βάση για αποστολή, τον Οκτώβρη του 2015, ρωσικών δυνάμεων στη Συρία. Όμως, τώρα, το ρίσκο που πήρε η Ρωσία πλησιάζει την κορύφωσή του: Βρίσκεται αντιμέτωπη με αμερικανικές και ισραηλινές δυνάμεις που ανοιχτά την προκαλούν να πολεμήσει εναντίον τους, όχι εναντίον πληρεξουσίων. Όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν πρόκειται για ψυχολογικό πόλεμο, όπως στα χρόνια του Πρώτου Ψυχρού Πολέμου. Πρόκειται για πρόκληση σε αληθινό πόλεμο. Η Ρωσία ή θα την αποδεχθεί με κάποιον τρόπο ή θα συντριβεί γεωπολιτικά, χωρίς μάχη. Μέχρι τώρα δεν κινήθηκε για να προστατέψει τις δυνάμεις της και τις δυνάμεις των συμμάχων της. Περιορίστηκε σε φραστικές αντιδράσεις. Πρόκειται για στρατιωτική-τεχνολογική ανεπάρκεια; Για έλλειψη αποφασιστικότητας; Ή για διαφορετική ανάγνωση των διαθέσεων του αντιπάλου; Δεν είμαστε σε θέση να πούμε. Όμως το αποτέλεσμα της αδράνειας, άσχετα που οφείλεται, είναι φανερό. Η πρωτοβουλία στον αέρα έχει περάσει στους αμερικανο-ισραηλινούς. Αυτό έχει ήδη συνέπειες και στο έδαφος. Η Ρωσία, ή θα δείξει την ίδια με τους αντιπάλους της αποφασιστικότητα για πόλεμο, ή θα ακυρώσει στις επόμενες λίγες εβδομάδες ότι προσπάθησε να κάνει τα τελευταία 15 χρόνια. Η ολιγωρία της στα συριακά μέτωπα δεν θα «εξημερώσει» τους Δυτικούς κανίβαλους. Θα τους δώσει την ευκαιρία να συντρίψουν τη συριακή, τη λιβανική και την υεμενίτικη αντίσταση αλλά και να κάμψουν τη νόμιμη επιδίωξη του Ιράν για ανεξαρτησία, οικονομική αυτοδυναμία και για ένα περιφερειακό ρόλο ανάλογο των γεωπολιτικών μεγεθών του. Όμως δεν πρόκειται μόνο για την τύχη των λαών που αντιστέκονται στη Μέση Ανατολή. Η συνέχεια είναι βέβαιο πως θα δοθεί στο Ντονμπάς και στη Βαλτική και τελικά στην ίδια τη Ρωσική Ομοσπονδία που αν έρθουν έτσι τα πράγματα πιθανώς δεν θα μείνει Ομοσπονδία με τη σημερινή μορφή.
Η Ρωσία στο παρελθόν επανειλημμένα υποτίμησε την αποφασιστικότητα των αντιπάλων της για πόλεμο και αυτό το πλήρωσε με εκατομμύρια νεκρούς Δυστυχώς, επειδή δεν γίνονται θαύματα, έρχονται περιπτώσεις που η σύγκρουση μπορεί να είναι η καλύτερη πιθανή προοπτική. Αν επιδειχθεί η αποφασιστικότητα που αντιστοιχεί στις περιστάσεις, ίσως η τεχνολογική υπεροχή των αμερικανονατοϊκών μαζί με τα πέντε εκατομμύρια Ισραηλινών και τις εξωνημένες ηγεσίες των γύρω προτεκτοράτων τους, να αποδειχθούν ανεπαρκής συνδυασμός μπροστά στα τριακόσια εκατομμύρια Αράβων και Ιρανών και τις ρωσικές και ιρανικές πολεμικές δυνατότητες.
Όσο αφορά στην ΝΑΤΟϊκή Ελλάδα, που οι κκ. Κοτζιάς – Τσίπρας μετέτρεψαν σε Ισραηλινό δορυφόρο και συνοδοιπόρο του Αλ Σίσι, του Ποροσένκο και κάθε άλλου εγκάθετου της Δύσης στην περιοχή, δεν μπορεί παρά να συρθεί και πάλι στο πλευρό των ιμπεριαλιστών, σε ένα πόλεμο ενάντια στα συμφέροντά της. Το κόστος δυστυχώς δεν θα το πληρώσουν αυτοί που πήραν τις αποφάσεις αλλά όλοι μας. Η σημερινή μας εικόνα, μιας ρημαγμένης ημιαποικίας, μπορεί να περιγράφει όχι το τέλος αλλά την αρχή του κακού.
