Η Συρία έχει φτάσει στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου.
Η καταστολή των ειρηνικών διαδηλώσεων και οι δολοφονίες από το καθεστώς του Άσαντ, η ανικανότητά του να ικανοποιήσει τα δημοκρατικά αιτήματα ιδίως της εσωτερικής αντιπολίτευσης, η οποία είχε ταχθεί κατά της διαμόρφωσης θρησκευτικών σεχταριστικών στρατοπέδων και κατά της οποιαδήποτε επέμβασης του ξένου παράγοντα, οδήγησε στην ενίσχυση των θέσεων των φανατικών θρησκευτικών στοιχείων. «Η εικόνα ενός καθεστώτος που πυροβολεί άοπλους διαδηλωτές», γράφει ο Guardian (17/11/2011), «που ήταν αληθής τον Μάρτιο Απρίλιο, σήμερα είναι παρωχημένη. Ο αποκαλούμενος Ελεύθερος Συριακός Στρατός δεν κρύβει πλέον ότι πολεμά και σκοτώνει στρατιώτες και αστυνομικούς των κυβερνητικών δυνάμεων και ενεργεί ορμώμενος από ασφαλείς τοποθεσίες εκτός συνόρων. Εάν δυναμώσει, ο επικείμενος εμφύλιος θα μπορούσε να λάβει ακόμη πιο ανοιχτή θρησκευτική τροπή με κίνδυνο να εξαπολυθούν πογκρόμ στις αντίπαλες κοινότητες».
Η πρόσφατη παράτυπη απόφαση του ανυπόληπτου Αραβικού Συνδέσμου να αναστείλει την ιδιότητα του μέλους όσον αφορά τη Συρία αποτελεί, για πολλούς σχολιαστές, αδιάψευστη ένδειξη για το βασικό ρόλο που παίζει η Σαουδική Αραβία και οι αντιδραστικές μοναρχίες του Κόλπου, ιδίως το Κατάρ, που έχει την προεδρία του συνδέσμου αυτό το διάστημα, στην ανατροπή του Άσαντ. Θεωρείται δε ως βασικό στοιχείο της αμερικανικής προσπάθειας να δημιουργηθεί μια αντι-ιρανική συμμαχία και γενικότερα να κατασταλούν οι δημοκρατικές διεκδικήσεις των λαών της Μ. Ανατολής. Οι μόνες χώρες που δεν συντάχθηκαν με την απόφαση ήταν το Ιράκ, η Αλγερία και ο Λίβανος για λόγους πολιτικούς και λόγω εμπειρίας σεχταριστικών συγκρούσεων και εμφύλιας βίας. Οι μετριοπαθείς σουνίτες της Συρίας, από την άλλη, παρά τη θρησκευτική διαφορετικότητα από την κυβερνώσα ομάδα των Αλαουιτών, φοβούνται τους χρηματοδοτούμενους από τους Σαουδάραβες φανατικούς Σαλαφιστές, γι’ αυτό και , όπως επισημαίνει επίσης ο Guardian, οι φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις στη Δαμασκό και στο Χαλέπι, την προηγούμενη εβδομάδα, είναι αυθεντικές και δεν έχουν καμιά σχέση με καθοδηγούμενες αντιδράσεις τρομοκρατημένων από το καθεστώς πολιτών.
Το τι θα συμβεί στη Συρία αποτελεί κομβικό θέμα για όλη την περιοχή, αλλά και διεθνώς, αφού επηρεάζει χώρες όπως η Τουρκία, το Ιράκ, ο Λίβανος, το Ισραήλ, το Ιράν και τις σχέσεις ανάμεσα στις δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες και τις Ρωσία-Κίνα. Το πρόβλημα Συρία αναδεικνύει επίσης ορισμένα χαρακτηριστικά της τουρκικής πολιτικής που αξίζουν αναφοράς, εφόσον, απ’ ό,τι φαίνεται η Τουρκία μάλλον αποφάσισε να παίξει το «σουνιτικό χαρτί». Αυτή τη στιγμή ηγείται της διεθνούς πίεσης επί των Σύρων και παρόλο που δηλώνει αντίθετη στη «διεθνή επέμβαση», εμπλέκεται βαθιά στην προσπάθεια για «αλλαγή καθεστώτος», παρέχοντας καταφύγιο και πολιτική υποστήριξη στην αντιπολίτευση, η οποία τώρα κινείται προς την ένοπλη πάλη (Semih Idiz, Hurriyet Daily News 17/11/2011). Οι καιροί έχουν αλλάξει, όπως επισημαίνει ο ανωτέρω αθρογράφος, και οι νέες συνθήκες δείχνουν την αυξανόμενη θρησκευτική διαίρεση σε όλη τη Μ. Ανατολή, συνεπώς το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, με τις σουνιτικές θρησκευτικές του ρίζες, είναι αναμενόμενο να κλίνει υπέρ των σουνιτών. Αξίζει επίσης να αναφερθεί πως στο εσωτερικό της Τουρκίας μαίνεται η αντιπαράθεση μεταξύ των υπέρμαχων και μη της παρέμβασης της Τουρκίας στη Συρία, με πρωταγωνιστές, στην πλευρά των υπέρμαχων, φανατικούς οπαδούς του κυβερνώντος κόμματος.
Ωστόσο, το κύριο είναι, απ’ ό,τι φαίνεται, τα πολιτικά οφέλη που πιθανώς θα αποκομίσει η Τουρκία, ως η πρώτη χώρα από την οποία ίσως αναζητήσει στήριξη ένα νέο καθεστώς στη Συρία, καθώς και η επιρροή που μπορεί να ασκήσει το τουρκικό καθεστώς στον σουνιτικό αραβικό κόσμο. Τώρα, το πώς όλα αυτά θα συμβιβαστούν με την επιθυμία της Τουρκίας να συμμετέχει στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, όπου ηγούνται Κίνα και Ρωσία και εστιάζεται σε θέματα ασφαλείας, είναι ένας γρίφος. Ιδίως αν ισχύουν οι εκτιμήσεις (Jean Shaoul, Global Research 15/11/2011) ότι υπάρχει ενδεχόμενο επέμβασης της Τουρκίας εκ μέρους των δυτικών δυνάμεων…
Η πρόσφατη παράτυπη απόφαση του ανυπόληπτου Αραβικού Συνδέσμου να αναστείλει την ιδιότητα του μέλους όσον αφορά τη Συρία αποτελεί, για πολλούς σχολιαστές, αδιάψευστη ένδειξη για το βασικό ρόλο που παίζει η Σαουδική Αραβία και οι αντιδραστικές μοναρχίες του Κόλπου, ιδίως το Κατάρ, που έχει την προεδρία του συνδέσμου αυτό το διάστημα, στην ανατροπή του Άσαντ. Θεωρείται δε ως βασικό στοιχείο της αμερικανικής προσπάθειας να δημιουργηθεί μια αντι-ιρανική συμμαχία και γενικότερα να κατασταλούν οι δημοκρατικές διεκδικήσεις των λαών της Μ. Ανατολής. Οι μόνες χώρες που δεν συντάχθηκαν με την απόφαση ήταν το Ιράκ, η Αλγερία και ο Λίβανος για λόγους πολιτικούς και λόγω εμπειρίας σεχταριστικών συγκρούσεων και εμφύλιας βίας. Οι μετριοπαθείς σουνίτες της Συρίας, από την άλλη, παρά τη θρησκευτική διαφορετικότητα από την κυβερνώσα ομάδα των Αλαουιτών, φοβούνται τους χρηματοδοτούμενους από τους Σαουδάραβες φανατικούς Σαλαφιστές, γι’ αυτό και , όπως επισημαίνει επίσης ο Guardian, οι φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις στη Δαμασκό και στο Χαλέπι, την προηγούμενη εβδομάδα, είναι αυθεντικές και δεν έχουν καμιά σχέση με καθοδηγούμενες αντιδράσεις τρομοκρατημένων από το καθεστώς πολιτών.
Το τι θα συμβεί στη Συρία αποτελεί κομβικό θέμα για όλη την περιοχή, αλλά και διεθνώς, αφού επηρεάζει χώρες όπως η Τουρκία, το Ιράκ, ο Λίβανος, το Ισραήλ, το Ιράν και τις σχέσεις ανάμεσα στις δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες και τις Ρωσία-Κίνα. Το πρόβλημα Συρία αναδεικνύει επίσης ορισμένα χαρακτηριστικά της τουρκικής πολιτικής που αξίζουν αναφοράς, εφόσον, απ’ ό,τι φαίνεται η Τουρκία μάλλον αποφάσισε να παίξει το «σουνιτικό χαρτί». Αυτή τη στιγμή ηγείται της διεθνούς πίεσης επί των Σύρων και παρόλο που δηλώνει αντίθετη στη «διεθνή επέμβαση», εμπλέκεται βαθιά στην προσπάθεια για «αλλαγή καθεστώτος», παρέχοντας καταφύγιο και πολιτική υποστήριξη στην αντιπολίτευση, η οποία τώρα κινείται προς την ένοπλη πάλη (Semih Idiz, Hurriyet Daily News 17/11/2011). Οι καιροί έχουν αλλάξει, όπως επισημαίνει ο ανωτέρω αθρογράφος, και οι νέες συνθήκες δείχνουν την αυξανόμενη θρησκευτική διαίρεση σε όλη τη Μ. Ανατολή, συνεπώς το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, με τις σουνιτικές θρησκευτικές του ρίζες, είναι αναμενόμενο να κλίνει υπέρ των σουνιτών. Αξίζει επίσης να αναφερθεί πως στο εσωτερικό της Τουρκίας μαίνεται η αντιπαράθεση μεταξύ των υπέρμαχων και μη της παρέμβασης της Τουρκίας στη Συρία, με πρωταγωνιστές, στην πλευρά των υπέρμαχων, φανατικούς οπαδούς του κυβερνώντος κόμματος.
Ωστόσο, το κύριο είναι, απ’ ό,τι φαίνεται, τα πολιτικά οφέλη που πιθανώς θα αποκομίσει η Τουρκία, ως η πρώτη χώρα από την οποία ίσως αναζητήσει στήριξη ένα νέο καθεστώς στη Συρία, καθώς και η επιρροή που μπορεί να ασκήσει το τουρκικό καθεστώς στον σουνιτικό αραβικό κόσμο. Τώρα, το πώς όλα αυτά θα συμβιβαστούν με την επιθυμία της Τουρκίας να συμμετέχει στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, όπου ηγούνται Κίνα και Ρωσία και εστιάζεται σε θέματα ασφαλείας, είναι ένας γρίφος. Ιδίως αν ισχύουν οι εκτιμήσεις (Jean Shaoul, Global Research 15/11/2011) ότι υπάρχει ενδεχόμενο επέμβασης της Τουρκίας εκ μέρους των δυτικών δυνάμεων…
Αρ. Α.
Σχόλια
