Του Μιχάλη Σιάχου. Η επίθεση με ρόπαλα εναντίον ομάδας μελών της ΚΝΕ που έκαναν αφισοκόλληση στο Πέραμα και ο χρυσαυγίτης αστυνομικός που τράβηξε όπλο όταν αποκαλύφτηκε ότι κατέγραφε στοιχεία όσων συμμετείχαν σε συγκέντρωση στο Αιγάλεω, αποτελούν τα τελευταία επεισόδια στη σταθερή πορεία του φασιστικού μορφώματος.
Μαζί μ’ αυτά, ήρθε και η «προτροπή» του γνωστού λάτρη του Μνημονίου, Μπάμπη Παπαδημητρίου, για πιθανή συνεργασία Ν.Δ. και (μιας… σοβαρότερης) Χρυσής Αυγής, στο πλαίσιο ενός συντηρητικού μπλοκ που θα στηθεί μπροστά στον… κίνδυνο να βρεθεί στο τιμόνι της χώρας μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Τα δύο γεγονότα σε Πέραμα και Αιγάλεω προκάλεσαν, για μια ακόμα φορά, πληθώρα ανακοινώσεων και καταγγελιών για παρακράτος που αποτελεί ουσιαστικά το μακρύ χέρι του συστήματος, για συμμορία τραμπούκων που λειτουργεί με όρους νύχτας, για, για…
Ωστόσο, τη βδομάδα που πέρασε, εκτός από τα συγκεκριμένα επεισόδια είχαμε και δυο φρέσκιες δημοσκοπήσεις, οι οποίες -εκτός όλων των άλλων- επιβεβαίωσαν ότι η Χρυσή Αυγή είναι σταθερά τρίτο κόμμα και, επίσης, επιβεβαίωσαν ότι η Χρυσή Αυγή, αντίθετα με τα υπόλοιπα κόμματα (και παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις) καταφέρνει να διατηρεί μια σταθερή δυναμική, η οποία φουσκώνει τα πανιά της.
Στο πλαίσιο που διαμορφώνεται, το κρίσιμο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί ένα τέτοιο μόρφωμα καταφέρνει να διευρύνει τα ακροατήρια και τους οπαδούς του; Γιατί ενώ οι σοκαριστικές πρακτικές του αναδεικνύονται δεν καταφέρνουν να αποθαρρύνουν κομμάτια της κοινωνίας που στρέφονται ή με την ψήφο τους αποδέχονται το φαινόμενο Χρυσή Αυγή, δίνοντάς του τη δυναμική που επιβεβαιώνουν τα δημοσκοπικά ευρήματα;
Το παρόν σημείωμα δεν φιλοδοξεί να δώσει απαντήσεις, αλλά επιχειρεί να θέσει έναν προβληματισμό. Μήπως, τελικά, όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι οι καταγγελίες, όσο αποκαλυπτικές κι αν είναι, και η προβολή των πρακτικών και του ρόλου που επιφυλάσσει το σύστημα εξουσίας για τη Χρυσή Αυγή δεν φτάνουν; Μήπως τα συνθήματα ή οι ιστορικές αναδρομές δεν μπορούν να ανακόψουν αυτή τη δυναμική; Γιατί, παρά τις αποκαλύψεις, ένα απ’ ό,τι φαίνεται όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας εξακολουθεί να στηρίζει αυτό το πολλαπλώς επικίνδυνο μόρφωμα;
Τα ερωτήματα αυτά απαιτούν σοβαρές απαντήσεις – και κάποιες έχει επιχειρηθεί να δοθούν, αλλά όπως αποδεικνύεται μέχρι στιγμής δεν επαρκούν για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα Χρυσή Αυγή. Απαιτείται σοβαρή και από πολλές πλευρές προσέγγιση του κοινωνικοπολιτικού φαινομένου που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Και αυτή η σοβαρή προσέγγιση και αντιμετώπιση, αφορά πρωτίστως την Αριστερά απέναντι στην οποία βρίσκεται και θα βρεθεί, με πολύ πιο καταλυτικούς όρους, το συγκεκριμένο φασιστικό μόρφωμα.
Τα συνθήματα και οι χαρακτηρισμοί δεν φτάνουν. Αν συνεχιστεί η γνωστή αντιμετώπιση, είναι μάλλον νομοτελειακό ότι τα δεδομένα, άμεσα, θα είναι πολύ χειρότερα. Ας ανοίξει, επιτέλους, με ουσιαστικούς όρους η συζήτηση σε όλα τα επίπεδα.
